Bastion

Wojsko pracuje nad kolejną wielką formą wojny biologicznej, aby chronić Stany Zjednoczone. Coś jednak poszło nie tak jak powinno i super grypa, którą stworzyli wojskowi naukowcy, wyciekła do ich ośrodka badawczego. To, co mogło być zamkniętym incydentem, przeradza się w epidemię. Tylko 1% światowej populacji będzie odporny i przeżyje.

Ci, którzy przeżyli Kapitana Tripsa są rozproszeni po całych Stanach Zjednoczonych, ale coś ich ze sobą łączy - te same sny o tajemniczym człowieku spowitym w ciemności. Randall Flagg albo nawiedza wasze sny, albo jest w stanie przekonać was do swojej ciemności. Ci, którzy żyją w strachu przed Flaggiem, wkrótce znajdują światło do walki z jego mrokiem, gdy Matka Abigail pojawia się w ich snach, by wskazać im, gdzie mają się udać w poszukiwaniu bezpieczeństwa. Kraj jest rozdarty na dwa obozy. Randall Flagg kontra Matka Abigail. Zło kontra dobro.

Bastion wrzuca cię do epidemii Kapitana Tripsa. King po mistrzowsku zabiera czytelnika w podróż po kraju, zapoznając Cię z osobami, które staną się głównymi bohaterami tej historii. Jeden z moich ulubionych rozdziałów w tej fazie powieści skupiał się na ludziach, którym udało się przeżyć w zetknięciu się z super wirusem, ale nie udało im się z innych powodów. Było tam kilka niezwykle zabawnych incydentów, przy których śmiałam się na głos. Za każdym razem, gdy autor potrafi wnieść humor do tak poważnego tematu, zyskuje w mojej ocenie.

W typowym stylu King zwabił mnie do pokochania postaci, której po prostu nie mógł pozwolić, by dotrwała do końca! Pomimo niepewności co do losów tych postaci, można się przekonać, że albo im kibicujemy, albo życzymy sobie, by Kapitan Trips po prostu zmiótł ich z powierzchni ziemi. Ponadto, jeśli jesteście ciekawi, moimi ulubionymi postaciami są Stu, Frannie, Nick, Tom i Kojak. Nawet w końcu polubiłam Larry'ego. Nagroda dla najmniej ulubionej postaci zdecydowanie wędruje do Harolda Laudera!

Starając się nie zdradzić zbyt wiele, zamierzam zakończyć tę recenzję mówiąc: przeczytajcie Bastion! Wiem, że jest ogromna ale warto! Bastion zdobył moje zainteresowanie, złamał mi serce, a również mnie rozśmieszał.

Stephen King to autor, który mnie niesamowicie fascynuje i chcę przeczytać wszystko, więc oczywiście nie mogłam ominąć jego najgrubszej obecnie książki. Mimo, że nie mogłam się doczekać tej historii, to 1700 stron trochę mnie zniechęciło.

Książka zaczyna się od świetnej przedmowy Stephena Kinga, gdzie po prostu widać, jak dobrze pisze.

Styl pisania jest też od razu zauważalny w samej historii. Stephen King pisze bardzo bezpośrednio i swobodnie. Nic nie jest przedstawione piękniej niż jest, a rzeczy są nazwane po imieniu. W opowiadaniu pojawia się wiele nazw i określeń, ale tylko na początku miałam problemy z ich śledzeniem.

Postacie w tej historii są wedug mnie jedną z najlepszych rzeczy. King stwarza postacie, które są bardzo dobrze uchwycone, jakby były prawdziwe. Dowiadujesz się o nich tak wiele, że stają się bliskie twojemu sercu.

Napięcie towarzyszące tej książce jest świetne. Niestety, z 1700 stron, co jest nieuniknione, będzie kilka długich fragmentów, ale ogólnie książka jest naprawdę fascynująca. Niewiele było momentów, które nie były ekscytujące i gdzie nie chciało się natychmiast kontynuować czytania książki.

Uwielbiam tę książkę. Podoba mi się w niej wszystko oprócz zakończenia. Jestem wielkim fanem Stephena Kinga i mam 23 jego książki na mojej półce. Jedną z rzeczy, które najbardziej lubię w pisarstwie Kinga jest sposób, w jaki ożywia postacie oraz otoczenie. Dla pisarza horrorów jest to kluczowe. Musisz sprawić, by wszystko było całkowicie wiarygodne, tak aby kiedy nadejdzie zagrożenie, czytelnik poczuł, że to wszystko jest prawdziwe i przerażające.

Tak czy inaczej, Bastion, nie jest typowym dziełem Kingiem. Głównym tematem jest apokalipsa, jednakże super naturalny element grozy jest raczej drugorzędny przez większą część opowieści.

Apokalipsa w postaci pandemii grypy z tak wysokim wskaźnikiem śmiertelności sprawia, iż tylko niewielki ułamek populacji przeżywa. King burzy świat w niezwykle zwolnionym tempie, grając na naszych lękach przed pandemią. King jest świetny w powolnym rozbieraniu codziennej rzeczywistości na części. Całość jest fascynująca oraz wzruszająca.

Obsada bohaterów, którzy przetrwali katastrofę jest liczna, różnorodna i interesująca. Piroman z całą masą problemów psychicznych, toczony zazdrością Harold oraz inni bardziej zwyczajni, ale równie fascynujący. Stephena Kinga interesują ludzie i to, jak działa na nich presja.

King pokazuje nam początki katastrofy. Kreśli jej przebieg poprzez swoją wyodrębnioną i zróżnicowaną obsadę, a następnie powoli łączy te postacie w dwie społeczności. Dwie społeczności, na których się skupiamy, opierają się na nadprzyrodzonym aspekcie książki. Jedna z nich jest środowiskiem dla "dobrych ludzi", a druga dla "złych". Zły obóz rządzony jest przez Randalla Flagga, który przewija się przez wiele książek Kinga, w szczególności przez Mroczną Wieżę.

Książka kończy się walką pomiędzy tymi dwoma obozami i ostateczne zakończenie było dla mnie trochę niesatysfakcjonujące. Podróż do tego zakończenia była jednak fascynującą przejażdżką z dreszczykiem emocji i była warta poświęconego czasu.

Jeśli nie próbowałeś/aś wcześniej Stephena Kinga, to jest to dobra pozycja, aby się z nim zapoznać. Trzeba jednak pamiętać, że jest to być może najdłuższa z jego książek.

Mogę tylko polecić tę książkę każdemu, a jej objętość nie powinna nikogo odstraszać. Warto przeczytać, gdyż napięcie towarzyszy od pierwszej do ostatniej strony.

W powieści, King od początku wachluje postaciami, które z biegiem fabuły spotykają się. Ich wzajemne zapoznawanie się jest niezwykle fascynujące. Warto dokładnie śledzić rozwój każdego bohatera. Byłam bardzo zadowolona z przebiegu losu niektórych postaci, na przykład Stu i Fran stających się parą. Niestety, rozwój Harolda (nie chcę zdradzać więcej, jeśli chcecie wiedzieć, co się dzieje z Haroldem, powinniście zamówić i przeczytać powieść) bardzo mnie zasmucił, ponieważ mógł wybrać inną drogę. Cóż, nie wszystko może toczyć się po mojej myśli.

Mimo że powieść jest tak długa, nigdy się nie nudzi i występuje wysokie napięcie od pierwszej do ostatniej strony. Już od początku zostajesz wessany głęboko w fabułę i tak zostaje aż do końca czytania książki.

Powieść jest bardzo mroczna, ale my, fani Kinga, kochamy to.... więc doskonale się bawimy przy tego typu dziełach. Polecam wszystkim, nawet tym nie znających bliżej książek autora.