Goliarda Sapienza - sylwetka autora

Urodzona 10 maja 1924 roku w katanińskiej dzielnicy Civita, Goliarda Sapienza dorastała w rodzinie o silnie socjalistycznych korzeniach. Jej matka, Maria Giudice, była znaną działaczką Włoskiej Partii Socjalistycznej, zaangażowaną w ruch feministyczny. Maria, pochodząca z Lombardii, przeniosła rodzinę na Sycylię w 1919 roku, skupiając się na organizacji związków i komórek partyjnych jako samotna matka siódemki dzieci. Peppino Sapienza, prawnik związany z socjalizmem, dołączył do jej życia w Katanii, gdzie wspólnie tworzyli bogate w antyfaszystowskie i antyklerykalne wartości środowisko.

Dorastając, Goliarda miała przyrodnie rodzeństwo i wzrastała w atmosferze sprzyjającej intelektualnemu rozwojowi. Od 14 roku życia ojciec zadecydował, by unikała wpływów faszystowskich w szkołach publicznych, umożliwiając jej naukę aktorstwa i gry na fortepianie. Talent Goliardy szybko przyniósł jej stypendium prestiżowej rzymskiej Accademia d'arte drammatica, jednak wkrótce musiała przerwać studia z powodów politycznych.

Z nadejściem wojennej zawieruchy i niemieckiej okupacji, Goliarda czynnie włączyła się w działania partyzanckie pod pseudonimem Ester Caggegi. Po zakończeniu walk wróciła do sceny filmowej, a w 1947 roku związała się z neorealistycznym reżyserem Francesco Masellim, co zaowocowało wieloletnią współpracą artystyczną i małżeństwem.

Twórczość literacka Goliardy zaczęła rozwijać się wkrótce po śmierci jej matki w 1953 roku. Mimo sukcesów, w latach 50. zaczęły ją trapić problemy zdrowotne i depresja, które ostatecznie doprowadziły do rezygnacji z aktorstwa. W 1962 roku, po kryzysie zdrowotnym, hospitalizowano ją z powodu przedawkowania leków, co wywołało u niej utratę części pamięci. W tym okresie zaczęła także intensywnie korzystać z psychoterapii, co znalazło odbicie w jej książkach jak "Lettera aperta" i "Il filo di mezzogiorno”.

Lata późniejsze zaowocowały powstaniem najważniejszej jej powieści "L'arte della gioia", której pisanie wymagało wielu osobistych poświęceń. Jej doświadczenia z pobytu w więzieniu zainspirowały kolejne dzieła takie jak "L'università di Rebibbia" oraz "Le certezze del dubbio". Życie osobiste Goliardy uległo zmianie wraz z pojawieniem się Angelo Pellegrino, który nie tylko stał się jej mężem, ale także opiekunem jej literackiego dziedzictwa.

Przez ostatnie lata życia Goliarda nauczała aktorstwa w Centro Sperimentale di Cinematografia w Rzymie. Niestety, zmarła 30 sierpnia 1996 roku w Gaecie, dokąd udała się by spędzić jesień i zimę na pracy twórczej. Jej śmierć z powodu zawału serca została odkryta kilka dni później.