Friedrich Schiller - sylwetka autora

Niemiecki poeta, filozof i dramaturg, uznawany za jednego z czołowych przedstawicieli klasyki weimarskiej oraz autora „Ody do radości”, Friedrich Schiller, urodził się w Marbach, w pobliżu Stuttgartu. Był synem Johanna Caspara Schillera, felczera, i jego żony Elisabethy Dorothei. Mimo że młodość upłynęła mu w ubóstwie, uzyskał możliwość kształcenia się w szkołach. Już mając trzynaście lat, zaczął próbować swoich sił w tworzeniu poezji i dramatów. Jego talent nie uszedł uwadze Karola Eugeniusza, księcia Wirtembergii, co zaowocowało przyjęciem Schillera do Karlsschule Stuttgart, elitarnej akademii wojskowo-naukowej. Tam podjął studia z medycyny i prawa, równocześnie żywo interesując się pismami Rousseau i Goethego, z którymi dyskutował o klasycznych ideałach.

W wieku osiemnastu lat, w trakcie swego pobytu w szkole, Schiller napisał pierwszą sztukę, „Zbójcy” (Die Räuber), opowiadającą o grupie idealistów-rewolucjonistów i ich dramatycznym końcu. Utwór ten przyniósł mu sławę, porównywano go nawet do Szekspira. Schiller później objął stanowisko lekarza pułkowego w Stuttgarcie. Po premierze „Zbójców” w Mannheim w 1781 roku został aresztowany i zabroniono mu dalszych publikacji. Z tego powodu zdecydował o opuszczeniu Stuttgartu, co uczynił potajemnie, zmuszony do korzystania z finansowej pomocy przyjaciół, z którymi podróżował. W ten sposób w 1787 roku dotarł do Weimaru poprzez Lipsk i Drezno.

W 1786 roku stworzył poemat „Oda do radości”, do którego później Beethoven skomponował muzykę – dziś hymn Unii Europejskiej. Wczesna twórczość Schillera wpisuje się w nurt Burzy i naporu (Sturm und Drang). Później, w 1789 roku, stał się wykładowcą historii i filozofii w Jenie, poświęcając się wyłącznie pracom historycznym. W 1790 roku poślubił Charlotte von Lengefeld, z którą miał czworo dzieci: Karla, Ernsta, Emilię i Luisę. Już w 1791 roku jego stan zdrowia zaczął budzić niepokój.

W 1792 roku przyznano mu honorowe obywatelstwo Republiki Francuskiej za radykalny przekaz „Zbójców”, przy czym to samo odznaczenie otrzymał także Tadeusz Kościuszko. Stosunek Schillera do Rewolucji Francuskiej był ambiwalentny; potępiał brutalność jakobinów, choć przemawiały do niego ich ideały. Istotnym rokiem w jego życiu był 1797, kiedy to wraz z Goethem w piśmie „Almanach muz” opublikował ballady, takie jak „Rękawiczka” czy „Rycerz Toggenburg”. Rok wcześniej w tym samym czasopiśmie zarówno Schiller, jak i Goethe zamieścili tzw. „Ksenie” – krótkie, satyryczne wierszyki. Dzięki odważnej tematyce swoich dzieł, Schillera nazywano „piewcą wolności”.

W 1799 roku Schiller powrócił do Weimaru, gdzie Goethe przekonał go do ponownego zajęcia się sztukami teatralnymi. Razem współtworzyli Weimar Theater, który szybko stał się jednym z najważniejszych teatrów w Niemczech, przyczyniając się znacząco do odrodzenia dramatu. Schiller pozostał w Weimarze aż do swojej śmierci spowodowanej gruźlicą w wieku zaledwie 45 lat. Pozostawił po sobie niedokończony dramat „Demetrius” oraz wiele pomysłów na przyszłe utwory.