Elżbieta Isakiewicz - sylwetka autora

Elżbieta Isakiewicz, renomowana dziennikarka, reporterka, pisarka i publicystka, zaczęła swoją karierę dziennikarską w tygodniku „itd”. W późnych latach 80. pracowała krótko w „Tygodniku Solidarność”, a w 1991 roku dołączyła do zespołu konserwatywnego dziennika „Nowy Świat”. Dwa lata później, wspólnie z Piotrem Wierzbickim, założyła „Gazetę Polską”, gdzie pełniła funkcję zastępczyni redaktora naczelnego oraz felietonistki. W 2005 roku postanowiła odejść ze stanowiska i razem z Wierzbickim opuściła redakcję.

Na początku 2006 roku podjęła się pracy jako niezależna publicystka, współpracując między innymi z „Tygodnikiem Powszechnym”. Przez jakiś czas związana była również z koncernem Agora SA, wydawcą „Gazety Wyborczej”. Następnie stała się częścią zespołu tygodnika „Newsweek Polska”. Od 2 listopada 2007 roku ponownie zaczęła pracować w „Tygodniku Powszechnym”, co wywołało pewne kontrowersje w środowisku, prowadząc do odejścia Władysława Bartoszewskiego z redakcji.

Isakiewicz jest laureatką wielu nagród za swoje książki i reportaże. W 2000 roku została uhonorowana nagrodą Ministra Kultury za książkę „Ustna harmonijka: Relacje Żydów, których uratowali od Zagłady Polacy”. Trzy lata później była nominowana do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza za swój utwór „Czerwony ołówek. O Polaku, który uratował tysiące Żydów”. W 2006 roku jej reportaż „Taniec brzucha w białej sali”, opublikowany w „Tygodniku Powszechnym”, przyniósł jej nominację do nagrody Grand Press w kategorii reportażu prasowego. Tematyka reportażu koncentrowała się na wolontariuszach, którzy po przebyciu choroby nowotworowej w dzieciństwie wracali do oddziału onkologii, aby wspierać chore dzieci.