Artur Oppman - sylwetka autora

Artur Franciszek Michał Oppman, wybitny polski poeta z czasów Młodej Polski, był nie tylko twórcą, ale również publicystą i varsavianistą. W latach 1901–1905 kierował tygodnikiem „Wędrowiec”, a pomiędzy 1918 a 1920 redagował „Tygodnik Ilustrowany”. Przyszedł na świat 14 sierpnia 1867 roku w Warszawie, w rodzinie o niemieckich korzeniach, która wywodziła się z Turyngii i osiedliła w Polsce w 1708 roku. Jego więzi z Polską były głębokie - matka i babka Artura były Polkami, a jego dziadek oraz ojciec walczyli odpowiednio w powstaniach listopadowym i styczniowym.

Początkową edukację odbył w II Gimnazjum w Warszawie, ale zniechęcony procesem rusyfikacyjnym, przeniósł się do Szkoły Handlowej imienia Leopolda Kronenberga. To tam zrealizował swoje pierwsze próby poetyckie. Jego pseudonim, Or-Ot, powstał przypadkowo, od błędnie odczytanych przez zecera inicjałów „Ar-Op”. Wczesne utwory Oppmana znajdowały miejsce w „Kurierze Warszawskim”, „Wędrowcu” i „Kurierze Codziennym”, a także innych renomowanych czasopismach.

Od 1890 do 1892 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, skoncentrowany szczególnie na literaturze XVI wieku. Studia przerwał, by poślubić Władysławę Trynkiewiczównę, po czym wrócił do Warszawy, gdzie czerpał inspirację z życia i legend Starego Miasta. Zbiory jego wierszy z tamtego okresu, takie jak „Ze Starego Miasta” i „Pieśni” zyskały uznanie za malownicze opisy warszawskich zakątków oraz swoją patriotyczną wymowę.

Prócz pisania imponującej poezji, Oppman redagował także kalendarze i almanachy, a jako członek wielu stowarzyszeń literackich, w tym Straży Piśmiennictwa Polskiego, angażował się w rozwój rodzimej kultury i języka. W odpowiedzi na wezwanie wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa w 1914 roku, podpisał telegram dziękczynny za wspólne działania militarne Polaków i Rosjan.

W okresie wojny polsko-bolszewickiej, w 1920 roku, wstąpił do piechoty jako szeregowiec. Szybko awansował i z czasem objął funkcję redaktora naczelnego pisma „Żołnierz Polski”. Jego służba wojskowa była kontynuowana w różnych jednostkach, aż do momentu przejścia na emeryturę w 1925 roku w stopniu podpułkownika.

Artur Oppman cieszył się dużym uznaniem za swoją twórczość patriotyczną, która często była częścią państwowych uroczystości, a w 1928 roku został uhonorowany Nagrodą Literacką Miasta Warszawy. Zmarł 4 listopada 1931 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Pamięć o nim przetrwała w licznych publikacjach, w tym w pośmiertnym zbiorze „Służba poety” wydanym w 1936 roku. Po śmierci, Jan Lorentowicz podkreślił jego niezachwiane oddanie ojczyźnie.