Afekt. Joanna Chyłka. Tom 13

“Afekt” to niespodzianka: o ile w poprzednich częściach Chyłka i Zordon bronili ludzi, co do winy których nie mieli potrzeby wnikać - liczył się interes klienta - o tyle nowa odsłona tej sagi przenosi punkt zwrotny: Joanna Chyłka nie tylko zyskuje pewność co do dowodów obciążających jej klienta, ale również pomoc którą na jego rzecz ma świadczyć stoi w sprzeczności ze wszystkim, w co do tej pory wierzyła. Uważny czytelnik bez problemu wróci pamięcią do wydarzeń z początku tej historii, gdy ulubiona adwokat wielu naszych rodaków wyraźnie i zdecydowanie deklarowała: nigdy nie podejmę się obrony osoby podejrzanej o pedofilię. Tym samym tło dla wydarzeń opisanych w “Afekcie” to wielkie wyzwanie nie tylko z zawodowego punktu widzenia, ale również przez fakt osobistych doświadczeń głównej bohaterki z którymi chcąc nie chcąc będzie musiała się teraz zmierzyć. Wykorzystywanie nieletnich to temat który zawsze budzi odrazę i wywołuje olbrzymie emocje, jak poradził sobie z tym społecznie wrażliwym tematem Remigiusz Mróz na kartach powieści “Afekt”?<br> <br> Pozwolę sobie na prywatę: czytanie prawniczych kryminałów w wydaniu Mroza sprawia mi przyjemność: chwilami uczy, ciekawi, przede wszystkim jednak bawi: nie rażą mnie romansowe wstawki z dowcipnymi erotycznymi podtekstami, nie mam też nic przeciwko rozbudowanej scenerii świata przestępczego specjalizującego się w najbardziej odrażającym procederze, którego aktywnymi uczestnikami są ludzie elit. Dla każdej nawet umiarkowanie zorientowanej w realiach naszego społeczeństwa osoby, nie jest tajemnicą, że władza zmienia ludzi, a na jej szczytach rozgrywka dotyczy nie tylko wielkich pieniędzy, ale też równie wielkich pragnień, namiętności i romansów. Wykorzystywanie nieletnich to temat równie obrzydliwy co oczywisty dla tej serii - można było tego oczekiwać znając trudną przeszłość głównej bohaterki. Trochę się tego obawiałam, wszak kolejne problemy społeczne analizowane przez Mroza, takie jak uprzedzenia dla mniejszości etnicznych, czy problem terroryzmu były tylko tłem dla przygód Chyłki i Zordona, próżno tu szukać głębokiego studium o walorze edukacyjnym. Nie inaczej jest w czternastej części i oto można mieć do Mroza zarzut, nawet nie udaje przed czytelnikiem, że chodzi mu o coś więcej. Chodzi o to, aby czytelnik dobrze się bawił, dostał lekturę lekka i przyjemną w odbiorze. Kupił następną i tak to ma się kręcić. Magiczny zwrot “guilty pleasure” pasuje do tej serii tak mocno, że łatwiej byłoby go zaakceptować na okładce niż logo TVN’u. <br> <br> Autor znów sięga po sprawdzone rozwiązania: wracają demony przeszłości, symbole zła i nikczemności znane z poprzednich części. Największe zastrzeżenia mam do tego, co wcześniej charakteryzowało twórczości Remigiusza Mroza i pozwalało przymknąć oko na inne niedoskonałości, czyli zakończenie. Jak wypada tym razem? Przeciętnie, czytelnik dostaje finał, który niczego nie rozwiązuje, zawiesza wszystkie wątki pozostawiając niecierpliwego czytelnika z oczekiwaniem na ciąg dalszy. Zwykle czytając tą serię niesamowicie podobały mi się zakończenia, które niespodziewanym zwrotem akcji potrafiły wbić czytelnika w fotel. Tym razem było trochę inaczej, bo o wiele bardziej i podobał mi się przebieg akcji niż jej finał. Dla mnie było to zbyt przekombinowane, a wydarzyło się tyle, że ciężko było się we wszystkim odnaleźć i połapać.<br> <br> <br> My, fani twórczości Mroza stajemy się niejako jego zakładnikami: sentyment do głównych bohaterów wygrywa za każdym razem, gdy na rynku pojawia się nowa odsłona tej serii. Można na nie psioczyć i marudzić, ale w gruncie rzeczy przeczytamy i nic nas przed tym nie powstrzyma. Bo kto z nas nie jest ciekaw, jak zakończy się największy romans polskiej literatury XXI wieku? Czy Chyłka i Zordon będą razem mimo, że cały świat się na nich uwziął i nie daje się sobą nacieszyć? Czekam na odpowiedź Panie Mróz w kolejnych częściach! <br> <br> <br> 4/5

Trzecia nad ranem, a ja śnię swój czytelniczy sen: każdy mol książkowy przynajmniej raz obudził się z letargu gdy książka, którą czyta zawładnęła nim bez pamięci i odebrała sen, jedzenie, czasem nawet możliwość siku. Chce się z wami podzielić wrażeniami na gorąco po przeczytaniu “Afektu”, przejdźmy zatem do meritum!<br> <br> Kolejna, trzynasta już część przygód mecenas Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Po upadku kancelarii Żelazny & McVay, Chyłka i jej partner trafiają do konkurencyjnej kancelarii KMK. Tam czeka na nich wyzwanie innej niż wszystkie do tej pory: zostają wyznaczeni do obrony Mirka Halskiego, brata kandydata na prezydenta, który zostaje oskarżony o pedofilię oraz sutenerstwo. Początkowo Chyłka mając na uwadze swoje własne doświadczenia z czasów młodości i płynące z nich przekonania podchodzi do obowiązków z dużą rezerwą zostawiając poszukiwanie linii obrony swojemu partnerowi, Kordianowi Orynskiemu. Z czasem jednak angażuje się coraz mocniej w sprawę, co nie pozostaje bez związku z presją, jaką wywierają na nią w tym zakresie jej przełożeni. Jakby tego było mało, sprawa ma charakter personalny dla obojga głównych bohaterów, okazuje się bowiem, że oskarżycielem publicznym w tej sprawie jest była miłość Kordiana, a on sam po raz pierwszy musi stanąć po przeciwnej stronie wokandy co jego były mentor, Artur Żelazny, <br> <br> Wartą odnotowania jest postawa Chyłki wobec swojego klienta: zachowuje pełen profesjonalizm, na pierwszym miejscu stawia interes swojego klienta Nie ulega wątpliwości, że podobne podejście pozwoliło jej wdrapać się na sam szczyt warszawskiej palestry. Tym razem Chyłka jednak pozwala sobie na gorzkie refleksje w wyniku czego nie pozostaje wolna od ataków na swojego klienta, ten w konsekwencji będzie musiał odpowiedzieć za popełnione czyny i krzywdy wyrządzone niewinnym dzieciom. Co więcej, "Afekt" przynosi odpowiedź skąd te dziwne sploty okoliczności, raz po raz spotykające Chyłkę i Zordona: okazuję się, że główni bohaterowie stanowią część misternie realizowanego planu przez grupę ludzi, trzymających władzę i zrzeszonych w ramach tajemniczego konsorcjum. Joanna Chyłka po raz kolejny stanie w obliczu podjęcia ważnych decyzji, wpływających na losy nie tylko jej samej, ale wszystkich wokół z Kordianem Oryńskim na czele. Ciekawym wątkiem omawianej pozycji jest także ambitny plan odbudowania pozycji kancelarii Żelażny & McVaym, tej samej w której Chyłka robiła zawrotną karierę, by z czasem wejść na ścieżkę wojenną z jej partnerami: skąd ta zmiana podejścia? Nie będę wam wam psuła zabawy;-)<br> <br> "Afekt" to moja ulubiona część przygód tej serii: jej mocnym punktem jest postawa Chyłki, różna od tego do czego wcześniej przywykł czytelnik. Wciąż charakteryzuje ją cięty język, ironia i dystans do siebie. Kolejna ogromna zaleta tej pozycji to wielowątkowość akcji: od refleksji w przedmiocie dawnych demonów Pani adwokat, aż po nowe wyzwania zawodowe, które podejmuje wspólnie z Orynskim. Temu ostatniemu należy się osobna wzmianka: Zordon nie jest już miłym, potulnym chłopcem w krótkich spodenkach. Zmężniał, stał się charakterny w oczach czytelnika, zyskał u niego szacunek za postawę i decyzje, które podejmuje na kartach "Afektu". Wielu fankom jego postaci z pewnością spodoba się ta zmiana, przy jednoczesnym oddaniu, jakie prezentuje wobec Chyłki: wydaje się gotowy na wszystko dla niej. <br> Już nie mogę doczekać się kolejnej części, jeśli "Egzekucja" będzie równie mocna jak "Afekt" to pewnie stracę dla niej głowę już weekend i po przeczytaniu nie omieszkam się z wami podzielić opinią! :-)<br> <br> 4.5/5

Trzecia nad ranem, a ja śnię swój czytelniczy sen: każdy mol książkowy przynajmniej raz obudził się z letargu gdy książka, którą czyta zawładnęła nim bez pamięci i odebrała sen, jedzenie, czasem nawet możliwość siku. Chce się z wami podzielić wrażeniami na gorąco po przeczytaniu “Afektu”, przejdźmy zatem do meritum!<br> <br> Kolejna, trzynasta już część przygód mecenas Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Po upadku kancelarii Żelazny & McVay, Chyłka i jej partner trafiają do konkurencyjnej kancelarii KMK. Tam czeka na nich wyzwanie innej niż wszystkie do tej pory: zostają wyznaczeni do obrony Mirka Halskiego, brata kandydata na prezydenta, który zostaje oskarżony o pedofilię oraz sutenerstwo. Początkowo Chyłka mając na uwadze swoje własne doświadczenia z czasów młodości i płynące z nich przekonania podchodzi do obowiązków z dużą rezerwą zostawiając poszukiwanie linii obrony swojemu partnerowi, Kordianowi Orynskiemu. Z czasem jednak angażuje się coraz mocniej w sprawę, co nie pozostaje bez związku z presją, jaką wywierają na nią w tym zakresie jej przełożeni. Jakby tego było mało, sprawa ma charakter personalny dla obojga głównych bohaterów, okazuje się bowiem, że oskarżycielem publicznym w tej sprawie jest była miłość Kordiana, a on sam po raz pierwszy musi stanąć po przeciwnej stronie wokandy co jego były mentor, Artur Żelazny, <br> <br> Wartą odnotowania jest postawa Chyłki wobec swojego klienta: zachowuje pełen profesjonalizm, na pierwszym miejscu stawia interes swojego klienta Nie ulega wątpliwości, że podobne podejście pozwoliło jej wdrapać się na sam szczyt warszawskiej palestry. Tym razem Chyłka jednak pozwala sobie na gorzkie refleksje w wyniku czego nie pozostaje wolna od ataków na swojego klienta, ten w konsekwencji będzie musiał odpowiedzieć za popełnione czyny i krzywdy wyrządzone niewinnym dzieciom. Co więcej, "Afekt" przynosi odpowiedź skąd te dziwne sploty okoliczności, raz po raz spotykające Chyłkę i Zordona: okazuję się, że główni bohaterowie stanowią część misternie realizowanego planu przez grupę ludzi, trzymających władzę i zrzeszonych w ramach tajemniczego konsorcjum. Joanna Chyłka po raz kolejny stanie w obliczu podjęcia ważnych decyzji, wpływających na losy nie tylko jej samej, ale wszystkich wokół z Kordianem Oryńskim na czele. Ciekawym wątkiem omawianej pozycji jest także ambitny plan odbudowania pozycji kancelarii Żelażny & McVaym, tej samej w której Chyłka robiła zawrotną karierę, by z czasem wejść na ścieżkę wojenną z jej partnerami: skąd ta zmiana podejścia? Nie będę wam wam psuła zabawy;-)<br> <br> "Afekt" to moja ulubiona część przygód tej serii: jej mocnym punktem jest postawa Chyłki, różna od tego do czego wcześniej przywykł czytelnik. Wciąż charakteryzuje ją cięty język, ironia i dystans do siebie. Kolejna ogromna zaleta tej pozycji to wielowątkowość akcji: od refleksji w przedmiocie dawnych demonów Pani adwokat, aż po nowe wyzwania zawodowe, które podejmuje wspólnie z Orynskim. Temu ostatniemu należy się osobna wzmianka: Zordon nie jest już miłym, potulnym chłopcem w krótkich spodenkach. Zmężniał, stał się charakterny w oczach czytelnika, zyskał u niego szacunek za postawę i decyzje, które podejmuje na kartach "Afektu". Wielu fankom jego postaci z pewnością spodoba się ta zmiana, przy jednoczesnym oddaniu, jakie prezentuje wobec Chyłki: wydaje się gotowy na wszystko dla niej. <br> Już nie mogę doczekać się kolejnej części, jeśli "Egzekucja" będzie równie mocna jak "Afekt" to pewnie stracę dla niej głowę już weekend i po przeczytaniu nie omieszkam się z wami podzielić opinią! :-)<br> <br> 4.5/5

Kolejna, bynajmniej nie ostatnia odsłona uwielbianej przez moich przyjaciół serii o losach Chyłki i Zordona, jak świat tym razem odsłania przed czytelnikiem Remigiusz Mróz?<br> <br> Za słaba na pełną piątkę, zbyt "rzemieślniczo" dobra na mniej niż trójkę - “Afekt” nie zaskakuje, ale też nie rozczarowuje, to przede wszystkim pozycja skierowana do fanów tego cyklu, znajdą oni w trzynastej części wszystko to, za co pokochali poprzednie i za co pokochają następne, znając rozmach z jakim autor wydaje kolejne książki z serii Chyłka & Zordon! <br> <br> Po kolei jednak: trzeba oddać autorowi, że stężenie absurdu nawet jak na chyłkopowieści sięgnęło zenitu - jest to widoczne szczególnie gdy zbliżamy się do końca powieści. Warto ustalić. że w mojej subiektywnej ocenie, losy Chyłki, jej przyjaciół i wrogów to dla mnie symbol "guilty-pleasure” - takie podejście warunkuje mniej krytyczny stosunek do tych pozycji, próżno tu bowiem szukać literatury bardzo pięknej: raczej jest szansą odpocząć od niej. Tak moi drodzy, to żadna hańba wziąć wolne od ambitnej książki na rzecz….. książki lekkiej i przyjemnej w odbiorze, Mróz i jego powieści idealnie wpisują się w klimat takiej odskoczni, nie tylko od innych książek, ale również całego życia. Być może łatwiej byłoby o to gdyby Remigiusz Mróz z większą estymą podchodził do czytelnika, częściej zaskakiwał, ale w gruncie rzeczy, kto raz dał się wciągnąć historii o wrednej pani mecenas, będzie do niej wracał ilekroć na rynku pojawi się nowa pozycja z tej serii: nie inaczej było w moim przypadku z “Afektem” choć sam przed sobą juz nie ukrywam, że przypomina to śledzenie losów bohaterów ulubionego serialu, tyle że w wersji papierowej. <br> <br> Wsród znajomych i rodziny nie mam opinii wesołka, tym milej sięga się po Chyłkę, kto zna ten wie, że nie sposób się nie uśmiechnąć kilka razy czytając dialogi między główną bohaterką, a Zordonem, ich relacja jest specyficzna i ja to kupuje. Autor wpisuje się w humor gawiedzi, co raz częściej żarty i żarciki z tej serii wchodzą do języka potocznego. Dla bardziej wybrednych odbiorców może to z czasem okazać się dość monotonne. <br> <br> Ambiwalentne uczucia budzi we mnie sama intryga kryminalna. Unikając spoilerów, mam nieodparte wrażenie, że autor jest świadomy niedociągnięć wydanej w tym cyklu wydawniczym książki, próbuje jednak je tuszować dobrą miną co jest widoczne w umieszczonym na końcu posłowiu. <br> <br> “Afekt” to IDEALNA książka dla wszystkich fanów thrillerów prawniczych spod znaku Mroza, jak również tych, którzy z jakiś powodów mieli przerwę od czytelnictwa - dlaczego? Podobnie jak inne pozycje z tej serii, czyta się lekko i przyjemnie, słowa płyną przez palce jak woda. Cięte riposty, barwny humor, Iron Maiden i hektolitry tequili w tle, mówiąc językiem korposzczurów: książka "do zfokusowania na asapie do czilu". ;)

“Afekt” to niespodzianka: o ile w poprzednich częściach Chyłka i Zordon bronili ludzi, co do winy których nie mieli potrzeby wnikać - liczył się interes klienta - o tyle nowa odsłona tej sagi przenosi punkt zwrotny: Joanna Chyłka nie tylko zyskuje pewność co do dowodów obciążających jej klienta, ale również pomoc którą na jego rzecz ma świadczyć stoi w sprzeczności ze wszystkim, w co do tej pory wierzyła. Uważny czytelnik bez problemu wróci pamięcią do wydarzeń z początku tej historii, gdy ulubiona adwokat wielu naszych rodaków wyraźnie i zdecydowanie deklarowała: nigdy nie podejmę się obrony osoby podejrzanej o pedofilię. Tym samym tło dla wydarzeń opisanych w “Afekcie” to wielkie wyzwanie nie tylko z zawodowego punktu widzenia, ale również przez fakt osobistych doświadczeń głównej bohaterki z którymi chcąc nie chcąc będzie musiała się teraz zmierzyć. Wykorzystywanie nieletnich to temat który zawsze budzi odrazę i wywołuje olbrzymie emocje, jak poradził sobie z tym społecznie wrażliwym tematem Remigiusz Mróz na kartach powieści “Afekt”?<br> <br> Pozwolę sobie na prywatę: czytanie prawniczych kryminałów w wydaniu Mroza sprawia mi przyjemność: chwilami uczy, ciekawi, przede wszystkim jednak bawi: nie rażą mnie romansowe wstawki z dowcipnymi erotycznymi podtekstami, nie mam też nic przeciwko rozbudowanej scenerii świata przestępczego specjalizującego się w najbardziej odrażającym procederze, którego aktywnymi uczestnikami są ludzie elit. Dla każdej nawet umiarkowanie zorientowanej w realiach naszego społeczeństwa osoby, nie jest tajemnicą, że władza zmienia ludzi, a na jej szczytach rozgrywka dotyczy nie tylko wielkich pieniędzy, ale też równie wielkich pragnień, namiętności i romansów. Wykorzystywanie nieletnich to temat równie obrzydliwy co oczywisty dla tej serii - można było tego oczekiwać znając trudną przeszłość głównej bohaterki. Trochę się tego obawiałam, wszak kolejne problemy społeczne analizowane przez Mroza, takie jak uprzedzenia dla mniejszości etnicznych, czy problem terroryzmu były tylko tłem dla przygód Chyłki i Zordona, próżno tu szukać głębokiego studium o walorze edukacyjnym. Nie inaczej jest w czternastej części i oto można mieć do Mroza zarzut, nawet nie udaje przed czytelnikiem, że chodzi mu o coś więcej. Chodzi o to, aby czytelnik dobrze się bawił, dostał lekturę lekka i przyjemną w odbiorze. Kupił następną i tak to ma się kręcić. Magiczny zwrot “guilty pleasure” pasuje do tej serii tak mocno, że łatwiej byłoby go zaakceptować na okładce niż logo TVN’u. <br> <br> Autor znów sięga po sprawdzone rozwiązania: wracają demony przeszłości, symbole zła i nikczemności znane z poprzednich części. Największe zastrzeżenia mam do tego, co wcześniej charakteryzowało twórczości Remigiusza Mroza i pozwalało przymknąć oko na inne niedoskonałości, czyli zakończenie. Jak wypada tym razem? Przeciętnie, czytelnik dostaje finał, który niczego nie rozwiązuje, zawiesza wszystkie wątki pozostawiając niecierpliwego czytelnika z oczekiwaniem na ciąg dalszy. Zwykle czytając tą serię niesamowicie podobały mi się zakończenia, które niespodziewanym zwrotem akcji potrafiły wbić czytelnika w fotel. Tym razem było trochę inaczej, bo o wiele bardziej i podobał mi się przebieg akcji niż jej finał. Dla mnie było to zbyt przekombinowane, a wydarzyło się tyle, że ciężko było się we wszystkim odnaleźć i połapać.<br> <br> <br> My, fani twórczości Mroza stajemy się niejako jego zakładnikami: sentyment do głównych bohaterów wygrywa za każdym razem, gdy na rynku pojawia się nowa odsłona tej serii. Można na nie psioczyć i marudzić, ale w gruncie rzeczy przeczytamy i nic nas przed tym nie powstrzyma. Bo kto z nas nie jest ciekaw, jak zakończy się największy romans polskiej literatury XXI wieku? Czy Chyłka i Zordon będą razem mimo, że cały świat się na nich uwziął i nie daje się sobą nacieszyć? Czekam na odpowiedź Panie Mróz w kolejnych częściach! <br> <br> <br> 4/5