Zieleńce-Mir-Dubienka. 18 maja - 26 lipca 1792

W tym momencie ogień artylerii rosyjskiej skupił się na prawej flance polskiego oddziału, a atmosfera wśród tamtejszej konnicy stała się napięta. Sytuację dodatkowo skomplikował widok kawalerii przeciwnika wyłaniającej się od strony Zieleniec, przygotowującej się do szarży. Początkowy szturm został jednak powstrzymany dzięki bohaterskim działaniom pierwszych szwadronów dowodzonych przez księcia Eustachego Erazma Sanguszkę z formacji Stanisława Mokronowskiego. Niestety, zamieszanie szerzyło się w szeregach pułku buławy wielkiej koronnej, co szybko odbiło się na tylnych oddziałach brygady. Choć polska konnica zaczęła się rozpraszać i uciekać, Eustachy Sanguszko, wraz z innymi oficerami, zapanował nad sytuacją, reorganizując oddziały i przechodząc do kontrofensywy przeciwko rosyjskiej jeździe. Dzięki błyskawicznemu kontratakowi zaskakująco szybko odzyskali inicjatywę, a do zamieszania w rosły szeregi wroga przyczyniła się też brygada Stefana Lubowidzkiego. Szarża przeszła do zdecydowanego pościgu pod Zieleńce. Widząc tę przewagą, Józef Poniatowski polecił generałowi Antoniemu Michałowi Czapskiemu wesprzeć tę akcję wszystkimi dostępnymi siłami prawego skrzydła drugiej linii. Mimo to, Czapski odmówił, z powodu braku pisemnych rozkazów.