Zaginione miasto Boga małp

<p>„Zaginione miasto boga małp” to egzotyczna podróż w poszukiwaniu zaginionej cywilizacji i mitu otaczającego tajemnicze miasto w honduraskim lesie deszczowym, w towarzystwie najnowszych technologii, legend i starożytnych klątw. Reportaż o pierwszej wyprawie do La Ciudad Blanca, który czyta się jak fikcję. Tajemnica, niebezpieczeństwo, korupcja, dzikie choroby i znaleziska archeologiczne - to wszystko się tam znajduje.</p><p>Pierwsze 100 stron tego reportażu to opowieść o kulisach narodzin tego zagadkowego miejsca i o tym, jak kiedyś starano się, aby uwolnić je spod panowania dżungli. To naprawdę ciekawe fragmenty, ale ci, którzy czekają na prawdziwą przygodę, będą musieli wykazać się odrobiną cierpliwości - albo pominąć te 100 stron i wrócić do nich na końcu. Douglas Preston opowiada jak doszło do tego, że pozwolono mu wyjechać z ekipą do dżungli Hondurasu i jakie trudności towarzyszyły jeszcze przedtem. Styl opowiadania w „Zaginionym mieście boga małp” był łatwy do zrozumienia, ale często miałam wrażenie, że jest trochę zbyt dosłowny i opowiadane są rzeczy, które były dla mnie nieciekawe, bo nie należały do właściwej historii. Wszystko jest dobrze udokumentowane i nawet konteksty naukowe są wyjaśnione w zrozumiały sposób. Od historii Hondurasu i sytuacji politycznej, przez niebezpieczeństwa i wyzwania, które czekają w dżungli, po konsekwencje wyprawy dla grupy i obszaru w lesie deszczowym.</p><p>Douglas Preston i zespół podróżowali tam i z powrotem. Walcząc z dżunglą i niebezpieczeństwami, które się w niej kryją. Od węży po pasożyty. Niestety, to właśnie pasożyty były lepsze od ponad połowy odkrywców. Choć byli zafascynowani tym, jak wiele znaleźli, to jednak to, co stało się później, sprawiło, że przygoda Prestona stała się walką na całe życie. Pasożyt trzeciego świata, który jest powszechny na całym świecie, a jednak dla tych z nas, którzy mieszkają w technologicznym, dominującym kraju, nie mamy pojęcia, jak bardzo staliśmy się podobni do tych z „Nowego Świata” w porównaniu z tymi, którzy przybyli i z powodu swoich chorób zdziesiątkowali 90% rdzennej populacji. Współczesna cywilizacja jest na skraju punktu krytycznego i z powodu naszej arogancji możemy wkrótce znaleźć naszą „nowoczesną” cywilizację na liście gatunków zagrożonych... jako pasożyty, z którymi "mieszkańcy trzeciego świata" żyją na co dzień... prawdopodobnie przyniesie nam zgubę.</p><p>Preston w „Zaginionym mieście boga małp” porusza również temat trudnej historii politycznej Hondurasu i antagonistycznej roli, jaką odegrały Stany Zjednoczone, siejąc tam niezgodę dla własnych korzyści finansowych, od handlu bananami, przez rynek narkotyków, po frakcje polityczne. Tak wiele z samego Hondurasu zostało rozebrane i zrekonstruowane przez siły zewnętrzne, że nagłe "odkrycie" ich rodzimej przeszłości, na które powołuje się grupa amerykańskich badaczy, nie jest dobrze widziane, gdy tylko się o tym mówi.</p><p>„Zaginione miasto boga małp” to świetna książka dla osób interesujących się historią, archeologią, antropologią, lub które po prostu chcą przeczytać naprawdę dobrą, prawdziwą historię.</p>

<p>Douglas Preston to znany autor, raczej bardziej za oceanem, kojarzony przede wszystkim z serii o agencie Pendergaście - thrillerów z elementami horroru i sci-fi. Byłem bardzo zdzwiony, gdy przeczytałem na forum, że nie tylko napisał książkę o egzotycznej wyprawie, ale faktycznie brał w niej również udział.&nbsp;</p><p>„Zaginione miasto boga małp” to książka non-fiction, która opowiada o szczegółach prawdziwej wyprawy do honduraskiej dżungli w celu odnalezienia ruin zaginionego miasta. Reportaż opowiada o całym procesie: od legend związanych z tym miejscem, pierwszych badań, użytej technologii Lidar, komplikacji procesu, po ciekawą wyprawę przez dżunglę i jej późniejsze konsekwencje.</p><p>Preston jest nie w ciemię bitym pisarzem, choć nie ekspertem od odkrywczych eskapad. Bardzo obrazowo, z dbałością o szczegóły, a nawet odrobiną suspensu, opisuje podejście swojej ekipy podczas eksploracji nieznanego regionu Hondurasu. Co jakiś czas rzuca terminami technicznymi, ale tłumaczy je w sposób przystępny, tak że każdy powinien zrozumieć o co biega. Jego opisy nigdy nie wydają się ekstrawaganckie, nie ma prawie nic zbędnego, o czym wspomina, wszystko jest częścią szczerej relacji z wyprawy. Nie pozostawia też bez komentarza swoich uczuć i obaw. Oczywiście nie daje odczuć, że jest głównym bohaterem, ale czasem swoich emocji nie potrafi ukryć.</p><p>Zawsze robi na mnie duże wrażenie, jak mało strachu wywołuje u niektórych ludziach niebezpieczeństwa zagrażające ich zdrowiu i dobremu samopoczuciu, i ciągle rzucają się w wir grozy. A raczej zadziwia mnie, że tych ludzi nie odstraszają niekończące się zagrożenia dżungli i tropików. To jest region, który nigdy mnie nie przyciągnie. Chętniej przyłączyłbym się do wyprawy na Antarktydę lub Arktykę.</p><p>W książce umieszczone zostały zdjęcia, które bardzo mi się podobały, choć na pewno nie odzwierciedlają w pełni klimatu całej wyprawy. Chętnie zobaczyłbym dużo więcej zdjęć, jak np. jaskini ze świecącymi czaszkami, czy też innych podobnych miejsc opisanych w książce. Niemniej jednak jest to dobry wybór zdjęć i można samemu bardziej wczuć się w całość.</p><p>Jako dziecko uwielbiałem czytać książki przygodowe takie jak Indiana Jones itp. „Zaginione miasto boga małp” ma ten sam klimat. Piękne jest to, że nie jest to fikcja, ale historia prawdziwej ekspedycji głęboko w lasach deszczowych Hondurasu.</p>