Wyspa Łza od nowa

Popularna pisarka Joanna Bator ponownie zwraca naszą uwagę na Wyspę Łzę, proponując świeże spojrzenie na to intymne doświadczenie. Jak zauważa Karolina Sulej w "Wysokich Obcasach", niektóre podróże wydają się nigdy nie mieć końca, mimo że formalnie zostały zakończone. Zostawiają one uczucie niedosytu i niezrealizowania, jak rozstania, po których zamykamy za kimś drzwi zbyt pochopnie. Dla Bator, Wyspa Łza miała taką właśnie nieoczywistą jakość — była nie tyle porażką, co początkiem transformacji.

Bator zaczyna swoją nową literacką podróż od refleksji nad możliwość naprawienia przeszłości, niczym uszkodzonej porcelany metodą kintsugi, gdzie pęknięcia łączy się złotem, co opisuje także w swojej powieści "Purezento". W nowych rozdziałach Wyspy Łzy, autorka przywołuje sekrety rodzinnej historii, odkrywając, że droga, którą uważała za porażkę, stała się katalizatorem przemiany. Moment, kiedy zdała sobie sprawę, że nie potrafi wtopić się w podróż i poczuła się w niej obco, teraz uważa za kluczowy etap własnego rozwoju. To, co kiedyś wyglądało jak klęska, okazało się być zrzuceniem skóry, a postać, którą była, wyblakła, pozostawiając nowej sobie przestrzeń do wzrostu.

Joanna Bator, z wykształcenia kulturoznawczyni i filozofka, zdobyła nagrodę im. Beaty Pawlak za "Japoński wachlarz" w 2004 roku. Międzynarodową sławę zdobyła dzięki powieści "Piaskowa góra", a jej wałbrzyska trylogia, na którą składają się "Piaskowa Góra", "Chmurdalia" i "Ciemno, prawie noc", cieszy się ogromnym zainteresowaniem i została przetłumaczona na wiele języków. "Ciemno, prawie noc" zdobyło nagrodę Nike w 2013 roku, a niemieckie przekłady jej dzieł znalazły się w finale Międzynarodowej Niemieckiej Nagrody Literackiej. Bator została również uhonorowana szwajcarską Nagrodą Spycher oraz niemieckimi nagrodami literackimi. Mieszka w Podkowie Leśnej, lecz duchowo zdaje się przebywać w Japonii, co znajduje odzwierciedlenie w książce "Purezento". Jedną z jej pasji jest bieganie.