Wysłanniczka specjalna do Mandżurii. W zderzeniu z imperium

Ella Maillart, znana szwajcarska podróżniczka, urodziła się w 1903 roku i przez lata zyskała reputację dzięki fascynującym reportażom pisanym po francusku i angielsku, które często ilustrowała swoimi własnymi fotografiami. Jej pasją była również aktywność sportowa – była kapitanem żeńskiej drużyny narodowej w hokeju na trawie, a także ambitną narciarką i wioślarką. W 1924 roku wzięła udział w letnich igrzyskach olimpijskich w Paryżu. Te doświadczenia sportowe przygotowały ją fizycznie do ekstremalnych i często samotnych podróży, które odbywała w wymagających warunkach, bez szczegółowego harmonogramu, z ciężkim bagażem i tradycyjnym aparatem fotograficznym.

W latach trzydziestych XX wieku Ella Maillart eksplorowała radziecki Turkiestan, podróżując od Gór Niebiańskich do Czerwonych Piasków w 1934 roku, a także przebyła wraz z korespondentem "Timesa", Peterem Flemingiem, trasę liczącą ponad 5,5 tysiąca kilometrów z Pekinu do Śrinagaru. Z tej wyprawy zrodziła się książka "Oasis interdites – De Pékin au Cachemire" wydana w 1937 roku. W 1939 roku razem z Annemarie Schwarzenbach wyruszyła samochodem do Afganistanu, co opisała w książce "La Voie cruelle" z 1947 roku. Przez pięć lat przebywała również w Indiach, badając tamtejszą tradycyjną filozofię, co opisała w książce "Ti-Puss ou l’Inde avec ma chatte" z 1951 roku.

Po powrocie do Szwajcarii w 1945 roku, Ella osiedliła się w Genewie i alpejskiej wiosce Chandolin, aktywnie kontynuując swoje zainteresowania. Do późnej starości z pasją uprawiała narciarstwo i jazdę na rowerze, a w 1951 i 1986 roku odwiedziła Nepal. Jej twórczość została doceniona przez wiele prestiżowych nagród z Francji, Szwajcarii i Anglii.

"Wysłanniczka specjalna do Mandżurii" po raz pierwszy została opublikowana w 2009 roku. Książka ta jest rekonstruowana na podstawie artykułów z "Le Petit Parisien" oraz manuskryptów Maillart. Opisuje ona jej podróż z końca 1934 roku do cesarstwa Mandżukuo, będącego pod wpływami chińskimi, japońskimi i radzieckimi. Reportaż ten wyróżnia się surowym stylem i brakiem politycznej poprawności, dokumentując japońską kolonizację oraz napięcia wynikające z rasowych animozji wśród azjatyckich „przyszłych panów”.