Wojownicy nocy

Ludzie często marzą o byciu bohaterami, o drugim życiu, w którym walczą ze złem w obronie ludzkości. Jest to powszechna fantazja, która często służy do rozjaśnienia nudnej, ponurej, normalnej egzystencji, z którą wielu z nas musi się zmagać na co dzień. W książce "Wojownicy nocy" Grahama Mastertona cztery osoby marzą o byciu bohaterami, ale nie w takim sensie, jak my. Są oni bohaterami, ale tylko w świecie snów, gdzie walczą ze złymi siłami, które chcą zniszczyć wszystko, co dobre. Od wieków takie istoty były wzywane do walki w ludzkich snach, gdy tylko pojawiło się zagrożenie, i nie inaczej jest teraz. Wywodząca się z wysoko postawionych Nocnych Wojowników, którzy stoczyli bitwę wiele wieków temu, trójka, która z czasem przekształci się w czwórkę, jest skazana na znaczenie, ponieważ ojciec wszelkiego zła po raz kolejny uwolnił się ze swojego więzienia i przygotowuje się do siania spustoszenia. Pytanie tylko, czy nowi, młodzi i niedoświadczeni Wojownicy Nocy sprostają temu zadaniu?<br> <br> Wszystko zaczyna się pewnego spokojnego poranka na plaży. Trzy pierwsze osoby, z których każda jest sobie obca, natrafiają na ciało młodej kobiety, które najwyraźniej wynurzyło się na brzeg. Śmierć w wyniku utonięcia - to pewne, dopóki policja nie odkryje ciała. Z żołądka wyłaniają się węgorze niepodobne do żadnych innych znanych nauce. Zaskoczeni policjanci najpierw nie wiedzą, co robić, bo śliskie stworzenia uciekają z miejsca zdarzenia, ale jeden z funkcjonariuszy postanawia zabrać okaz, aby go zbadać i dowiedzieć się, czy u wybrzeży nie grasuje jakiś niebezpieczny węgorz. Wielki błąd. Nadmiernie agresywny węgorz przyczepia się do człowieka i nie chce go puścić. Co gorsza, próba uwolnienia węgorza przez zabicie go sprawia, że jego szczęki zamykają się i przecinają ciało, którego się trzymał. Zdając sobie sprawę z zagrożenia dla plażowiczów, policja zamyka kąpielisko, próbując jednocześnie odnaleźć pozostałe węgorze, które zagrzebały się głęboko w piasku. Nikt nie wie, że te węgorze nie pochodzą z tego świata i że są Nocnymi Zjawami: stworzeniami zrodzonymi z tego, co większość ludzi nazwałaby diabłem, ale tylko dlatego, że w chrześcijańskim wychowaniu tak to określono. Prawda jest taka, że ta zła istota była inspiracją dla mitologii religijnej, podobnie jak inna istota, która reprezentuje Boga, którego czczą. To właśnie tę boską istotę Wojownicy Nocy będą reprezentować w walce. W walkę zaangażowana jest również dziwna bezpłciowa istota, która szuka każdego z nich i pomaga im uświadomić sobie ich prawdziwy cel w życiu.

Ludzie często marzą o byciu bohaterami, o drugim życiu, w którym walczą ze złem w obronie ludzkości. Jest to powszechna fantazja, która często służy do rozjaśnienia nudnej, ponurej, normalnej egzystencji, z którą wielu z nas musi się zmagać na co dzień. W książce "Wojownicy nocy" Grahama Mastertona cztery osoby marzą o byciu bohaterami, ale nie w takim sensie, jak my. Są oni bohaterami, ale tylko w świecie snów, gdzie walczą ze złymi siłami, które chcą zniszczyć wszystko, co dobre. Od wieków takie istoty były wzywane do walki w ludzkich snach, gdy tylko pojawiło się zagrożenie, i nie inaczej jest teraz. Wywodząca się z wysoko postawionych Nocnych Wojowników, którzy stoczyli bitwę wiele wieków temu, trójka, która z czasem przekształci się w czwórkę, jest skazana na znaczenie, ponieważ ojciec wszelkiego zła po raz kolejny uwolnił się ze swojego więzienia i przygotowuje się do siania spustoszenia. Pytanie tylko, czy nowi, młodzi i niedoświadczeni Wojownicy Nocy sprostają temu zadaniu?<br> <br> Wszystko zaczyna się pewnego spokojnego poranka na plaży. Trzy pierwsze osoby, z których każda jest sobie obca, natrafiają na ciało młodej kobiety, które najwyraźniej wynurzyło się na brzeg. Śmierć w wyniku utonięcia - to pewne, dopóki policja nie odkryje ciała. Z żołądka wyłaniają się węgorze niepodobne do żadnych innych znanych nauce. Zaskoczeni policjanci najpierw nie wiedzą, co robić, bo śliskie stworzenia uciekają z miejsca zdarzenia, ale jeden z funkcjonariuszy postanawia zabrać okaz, aby go zbadać i dowiedzieć się, czy u wybrzeży nie grasuje jakiś niebezpieczny węgorz. Wielki błąd. Nadmiernie agresywny węgorz przyczepia się do człowieka i nie chce go puścić. Co gorsza, próba uwolnienia węgorza przez zabicie go sprawia, że jego szczęki zamykają się i przecinają ciało, którego się trzymał. Zdając sobie sprawę z zagrożenia dla plażowiczów, policja zamyka kąpielisko, próbując jednocześnie odnaleźć pozostałe węgorze, które zagrzebały się głęboko w piasku. Nikt nie wie, że te węgorze nie pochodzą z tego świata i że są Nocnymi Zjawami: stworzeniami zrodzonymi z tego, co większość ludzi nazwałaby diabłem, ale tylko dlatego, że w chrześcijańskim wychowaniu tak to określono. Prawda jest taka, że ta zła istota była inspiracją dla mitologii religijnej, podobnie jak inna istota, która reprezentuje Boga, którego czczą. To właśnie tę boską istotę Wojownicy Nocy będą reprezentować w walce. W walkę zaangażowana jest również dziwna bezpłciowa istota, która szuka każdego z nich i pomaga im uświadomić sobie ich prawdziwy cel w życiu.

"Nocni Wojownicy" to ekscytująca, makabryczna lektura, zwłaszcza sceny z węgorzami. Muszę przyznać, że nie znoszę śliskich, oślizgłych rzeczy, takich jak one, i za każdym razem, gdy się pojawiały, czułam się obrzydzona. W trakcie jednej ze scen zaczęło mnie mdlić, głównie dlatego, że opowiadała o biednej kobiecie, która miała w sobie węgorze i czuła ból, gdy te kręciły się w jej dolnej części jelit. Pomijając makabryczne aspekty (które uwielbiam, nawet jeśli mnie obrzydzają), sama historia była świetną zabawą i czułam się, jakby trafiała do młodszej wersji mnie samej - takiej, która uwielbiała te stare gry na Nintendo z przełomu lat 80. i 90. ubiegłego wieku, w których można było wcielić się w postać, która przeskakiwała ze snu do snu, próbując walczyć ze złem. Nie jestem pewna, dlaczego myślałam o tym podczas czytania, ale w mojej głowie widziałam, jak te dwuwymiarowe światy rozwijają się, a każdy z nich jest wypełniony rzeczami, z którymi musiałam walczyć, spiesząc się do końca każdego poziomu. Jedyne, co mam do zarzucenia tej książce, to to, że wydawała mi się trochę zbyt pospieszna, choć nie potrafię dokładnie powiedzieć, jak i dlaczego. Chyba chciałem więcej, zwłaszcza jeśli chodzi o historię Wojowników Nocy i ich doświadczenia na przestrzeni czasu. Ale z drugiej strony, to tylko pierwsza książka z serii, więc może będzie tego więcej. <br> <br> Podsumowując, była to znakomita lektura, którą gorąco polecam fanom horroru i przygody, tym drugim tylko wtedy, gdy są w stanie znieść elementy grozy. Polecam również inne powieści Mastertona. Po przeczytaniu i polubieniu dwóch można śmiało powiedzieć, że większość z nich przypadnie mi do gustu, a jeśli tak jest w moim przypadku, to zapewne będzie tak również w przypadku innych. Teraz muszę się tylko zastanowić, po którą z nich sięgnąć w następnej kolejności. Jakieś sugestie?

Seria "Wojownicy nocy" ma ciekawy koncept oparty na założeniu, że jesteśmy atakowani w naszych snach, a właściwie koszmarach, przez złe demony. Pewni ludzie są wybrańcami, aby stać się Wojownikami Nocy i walczyć z tym złem i ocalić ludzkość przed czyhającym zagrożeniem. Uwielbiam Mastertona. Przyzwyczaił on jednak do pisania w sztywnych ramach gatunku horroru, natomiast w przypadku "Wojowników nocy" odczułam, że zaczerpnął nieco z gatunku fantasty. Głównych bohaterów można utożsamiać z Power Rangersami, którzy podobnie jak tutaj przeobrażali się w bohaterów i pokonywali zło. Generalnie chodzi o to, że ten zły bohater uprawia seks z kobietami w ich snach. One rodzą potwornego potomka, który je zabija. Anielska postać (tak, historia w zasadzie przyjmuje bardzo formalne podejście do walki dobra ze złem) zbiera grupę przypadkowych postaci i daje im moce, których mogą używać w snach, by polować na diabelską postać. Aspekty fantastyczne wynikają z krain snów, do których trafiają bohaterowie, a także z odrobiny grozy związanej z postacią diabła.<br> <br> Uważam, że książka jest świetna, nawet mimo tak szczegółowo opisanych scen seksu. Na pewno między innymi z tego powodu nie powinny jej czytać osoby młode. Jestem przekonana, że "Wojownicy nocy" mogą wywołać koszmary i niektórzy będą przez jakiś czas spali przy zapalonym świetle :-D Książka daje dużo frajdy. Jestem przekonana, że kiedyś przeczytam ją jeszcze raz. Po prostu coś w nie jest, że nie masz ochoty przestawać czytać. Doceniam Mastertona za kreatywność i wyjątkowość historii. Skłania do myślenia i wywołuje różne emocje. <br> <br> " Wszystkie stosunki międzyludzkie mają charakter handlu wymiennego".<br> <br> Kreacja postaci pod wszystkimi względami przypadła mi do gustu. Szczególnie Gil i Henry zapadają w pamięć. Szczerze mówiąc w przypadku Mastertona jest to czasem jego największy problem. Porównując go do Kinga, nie potrafi w każdym swoim dziele stworzyć bohaterów, którzy wydają się wręcz żywi. W " Wojownikach nocy" jednak w tym aspekcie nie mam nic do zarzucenia. <br> <br> Makabryczność i obrzydliwość powieści przekraczają granice i to mi się podobało. Lubię książki, które wstrząsają. Miłośnicy takich klimatów będą wniebowzięci. "Wojownicy nocy" to pierwsza część serii i z chęcią poszukam w bibliotece/skupszopie kolejnych czterech.

"Wojownicy nocy" to klasyka z gatunku dobro versus zło, ale z niewymawialnymi imionami bogów. Według tej książki istnieje coś w rodzaju męskiego/żeńskiego anioła, który w imieniu Ashapola rekrutuje zwykłych ludzi, aby stali się nocnymi wojownikami i walczyli z Yaomauitlem (tym, co uważamy za Diabła) i potomstwem Yaomauitla. Ludzie ci są normalni w świecie jawnym, ale w świecie snów są jak superbohaterowie. Yaomauitl został przebudzony i uwolniony po tym, jak trzęsienie ziemi uwolniło go z zamknięcia w jednym z meksykańskich kościołów, przez co nocni wojownicy zostali wezwani do wykonania swojej pracy. Nocni wojownicy mają za zadanie powstrzymać Yaomauitla i jego potomstwo przed zniszczeniem świata. <br> <br> Już po kilku pierwszych stronach czytelnik jest zaskoczony odkryciem młodej dziewczyny rozszarpanej przez przerażające istoty. W miarę jak horror się rozwija, ujawnia się coraz więcej zła, a przeznaczeniem trójki bohaterów jest walka z nim. Niektóre sceny w tej powieści są naprawdę brutalne. Nie tylko w sensie przemocy, ale także mocnych opisów seksualnych. Przybywający do Kalifornii demon zapładnia kobiety diabelskim nasieniem, a po paru tygodniach są rozrywane przez narodzone w w nich węgorze. Zdecydowanie nie jest to książka dla osób o słabym sercu. W dalszej części "Wojowników nocy" toczy się walka dobra ze złem, a zwykli ludzie stają do walki z "diabłem" i jego pomiotami. Walki toczą się w świecie snów, gdzie pole gry jest zmienione, a my zagłębiamy się w historię nocnych wojowników i samej bestii. Akcja powieści toczy się w dość przyzwoitym tempie, z interakcjami i budowaniem postaci, a także przygotowaniami do bitwy, chociaż czułam, że niektóre rzeczy można było potraktować bardziej szczegółowo, a inne nie umknęłyby mi, gdyby zostały pominięte, ponieważ nie miały żadnego wpływu na główną historię. "Wojownicy nocy" to makabryczna lektura, zwłaszcza sceny z węgorzami. Muszę przyznać, że nie znoszę oślizgłych rzeczy, takich jak one, i za każdym razem, gdy się pojawiały, czułam się obrzydzona. <br> <br> Podsumowując, "Wojownicy nocy" była znakomitą lektura, którą gorąco polecam fanom horroru i przygody, tym drugim tylko wtedy, gdy są w stanie znieść elementy grozy. Polecam również inne powieści Mastertona. Po przeczytaniu i polubieniu dwóch można śmiało powiedzieć, że większość z nich przypadnie mi do gustu, a jeśli tak jest w moim przypadku, to zapewne będzie tak również w przypadku innych. Teraz muszę się tylko zastanowić, po którą z nich sięgnąć w następnej kolejności.