Władca Barcelony

Powieść historyczna Chufo Llorensa zabiera czytelnika do Barcelony z okresu II połowy XI wieku. Jak przyznał sam autor w posłowiu, fakty historyczne zostały nieco ponaciągane i zmienione. Akcja prowadzona jest głównie w dwóch przeplatających się płaszczyznach. Pierwsza to opowieść o biednym, ale szlachetnym młodziku – Martim Barbany, który przechodzi typową drogę „od zera do bohatera”. Po osiągnięciu pełnoletności odbiera pokaźną sumę, która była spadkiem po dawno zmarłym ojcu. Ku chwale swoich przodków Marti postanawia stać się zasłużonym i pełnoprawnym obywatelem Barcelony. Dzięki pomocy życzliwych mu ludzi i z pieniędzmi, które ma na start, z rozpędem rozpoczyna karierę kupiecką. Nieprawdopodobne szczęście sprawia, że wszystko szybko prosperuje i idzie nawet lepiej niż w jego najskrytszych marzeniach. Pewnego dnia na targu niewolników już po pierwszym spojrzeniu zakochuje się w młodziutkiej Lai Betancourt. Od tego momentu Marti jeszcze żarliwiej pnie się po szczeblach kariery, by zasłużyć na względy ukochanej i szacunek jej ojca. Jednak czy uczciwość, dobre chęci i ciężka praca wystarczą, aby to osiągnąć?
Druga płaszczyzna fabularna skupia się na dworze hrabiego Barcelony Ramona Berenguera I. Hrabia od urodzenia pozostawał pod silnym wpływem swej babki Ermesendy z Carcassonne. To ona za czasów jego dzieciństwa była regentką. Miała wpływ na podejmowane przez niego decyzje. Ona przed niecałym rokiem znalazła mu drugą z kolei żonę. Jednak czasy, kiedy pozostawał milczący pod jej kontrolą, dobiegają końca. Podczas gościnnej wizyty u hrabiego Ponce’a z Tuluzy poznaje Almodis z Marchii – piękną żonę swojego gospodarza. Pomiędzy nią a hrabią Barcelony od razu pojawia się silne uczucie i nieokiełznana namiętność. Jego romans z zamężną kobietą nie podoba się jego babce i Kościołowi. Ponadto taki bluźnierczy związek może zaszkodzić jego pozycji a co gorsza pokojowi na ziemiach, które są pod jego władaniem. Pomimo tego Ramon Berenguer I po raz pierwszy stawia na miłość.
Obie historie są angażujące, im bliżej końca, tym silniejsze potrafią budzić emocje. Pomimo niemałego formatu „Władcę Barcelony” czyta się szybko i lekko, ułatwia to z pewnością nieskomplikowany współczesny język. Na rzecz lekkości traci jednak coś z klimatu, czasami powieść wcale nie sprawia wrażenia jakby odgrywała się w średniowieczu. Poza jednym wyjątkiem bohaterowie są przekonujący, dobrze napisani, ludzcy – z zaletami i wadami tego pojęcia. Kim jest wyjątek? Niestety, jednym z głównych bohaterów. Marti Barbany posiada jedną główną cechę, która sprawia, że jako postać staje się nijaki i momentami nudny – jest niemalże krystalicznie dobry. Nie ma żadnych wad, jest szlachetny, uczciwy, mądry, zawsze postępuje słusznie a do tego prawdopodobnie wiadrami czerpie z jakiś nieokreślonych źródeł szczęśliwych trafów i miłych niespodzianek od losu. Do pewnego dramatycznego momentu bohatera nie spotykają żadne trudności – każdy interes zawodowy kończy się sukcesem, każda niemalże znajomość sojuszem, z każdej sytuacji wychodzi jako bohater. Przez długi czas jego historia nie próbuje nawet stworzyć żadnych elementów zaskoczenia. Natomiast losy kilku innych bohaterów nie pozwalają sercu i nerwom się uspokoić.
Książkę wzbogaca kilka pobocznych wątków, które nadają głębi historii i mocniej osadzają ją w świecie wykreowanym przez pisarza. Interesujące jest również przedstawienie elementów kulturowych i historycznych tamtego okresu. W Barcelonie XI wieku miesza się ludność chrześcijańska, muzułmańska i żydowska, wynika z tego wiele sojuszy i jeszcze więcej konfliktów. Szczególnie ciekawe według mnie było ukazanie sytuacji i kultury społeczności żydowskiej skupiającej się głównie w dzielnicy Call.
Chufo Llorens stworzył bardzo dobrą powieść obyczajowo-historyczną – lekką, szybko czytającą się, przynoszącą rozrywkę i różne stadia emocjonalne.