Upiory. Harry Hole. Tom 9

<p>„Upiory” są książką, która boli. Książką, w której zbrodnia głęboko dotyka serca Harry'ego Hole, a także mnie samej. Bo morderca wydaje się być kimś, kogo nigdy byśmy nie chcieli widzieć w tej roli. "Upiory" autorstwa Jo Nesbo w dużym wymiarze grają na uczuciach właśnie z tego powodu, iż zbrodnia tym razem nie jest czymś odległym, popełnionym być może przez seryjnego mordercę, o którym nic nie wiemy, ani zagadką, , ale taką, której kawałki układają się dość łatwo i wydaje się zaskakująco znajomą.</p><p>„Upiory” to dziewiąta i na dzisiaj czwarta od końca książka o Harrym Hole. Wierny fani przeżyli z nim niezmiernie dużo. Harry przemierzył pół świata, aresztował i zabił kilku złych ludzi, wypił wiele litrów alkoholu, rozgryzł niejedną zagadkę i wielokrotnie nagiął prawo do własnych celów, ale zawsze w dobrej wierze. W tej części Harry Hole powraca z własnej ucieczki od dawnego życia do Oslo. Właśnie tutaj dane jest mu się zmierzyć ze sprawą, która napruje mu więcej krwi, niż mógł początkowo zakładać. &nbsp;</p><p>Przemierzyli pół świata, aresztowali lub zabili kilku złych ludzi i zawsze jakby naginali prawo do własnych celów. Teraz Harry Hole przybywa do Oslo, miejsca, do którego nigdy nie chciał wracać, by zmierzyć się ze sprawą, która zalazła mu za skórę być może bardziej niż by chciał. W przypadku „Upiorów” Nesbo zdaje się odchodzić od utartego schematu, w którym główny wątek podkreślany jest przez motywy poboczne. Tutaj główny wątek zdaje się momentami być przez te motywy przykryty. Biorąc pod uwagę ogólne tło narracyjne, z którym naprawdę trzeba się zaznajomić, bo inaczej przegapi się sens znacznej części książki, nie jest przypadkiem, że właśnie nakładają się na nie motywy z życia osobistego Harry'ego. Mimo to nie możemy zapominać, że Nesbo jest genialny właśnie w opowiadaniu i snuciu fabuły. Tym samym życie osobiste Harry’ego Hole i narkotykowe podziemie łączą się w dość nieoczekiwany sposób.&nbsp;</p><p>Nesbø potwierdza, że jest jednym z najlepszych twórców w swojej dziedzinie. Jest ekspertem w tworzeniu postaci, które na długo zapadają w pamięć, i do których z utęsknieniem się powraca. Wcale nie gorzej wychodzi mu pisanie logicznych fabuł, z umiejętnie umieszczonymi wskazówkami oraz rozwiązaniem, mającym solidne podstawy na wcześniejszych stronach. Urzeka mnie również u niego, a w szczególności w „Upiorach”, jego dbałość o detale. Na przykład motyw przewodni sceny ze szczurami w tej powieści, który dopiero na końcu staje się jasny w całej swojej doniosłości. Nawet tutaj Nesbo nie zapomina o pozostawieniu odbiorców w zawieszeniu. Czy wszystko będzie naprawdę takie, jak się wydaje, czy też ostatnie sceny pozostawiają otwarte drzwi do zupełnie przeciwnego rozumowania. Nawiasem mówiąc, zakończenie książki jest jednym z najlepszych, jakie Nesbø dostarczył w całej swojej serii Hole.&nbsp;</p><p>Za każdym razem, gdy czytam o Nesbo, gdzie jest napisane, że był maklerem, dziennikarzem, piłkarzem, że komponuje muzykę, śpiewa, gra i występuje z zespołem, który wydał kilka płyt... itd... zastanawiam się, jak jedna osoba może wyróżniać się w tylu różnych rzeczach. To musi być naprawdę fascynująca osoba w poznaniu. Z wielką chęcią wybrałabym się na jakieś kameralne spotkanie z takim twórcą. Mało realne xD</p><p>Brudny świat narkomanów w Oslo może nie należy do najciekawszych tematów, ale Jo Nesbo znów pisze tak genialnie, że nie można odłożyć książki! Nie warto też robić sobie dłuższych przerw w czytaniu, bo historia jest bardzo złożona, z wieloma bohaterami i detalami. Czasem musiałam się cofnąć i spróbować przypomnieć sobie, kto był kim i co się działo. „Upiory” to najlepsza książka Nesbø, jaką do tej pory czytałam i jestem głęboko zaskoczona tym, jak dobra była.</p>

<p>Harry Hole wraca do Norwegii, ponieważ syn jego byłej Rachel, Oleg, jest aresztowany za morderstwo. Gusto, przystojny i niespokojny młody człowiek, zostaje znaleziony martwy, a wszystkie dowody wskazują na zabójstwo Olega. Harry nie jest zadowolony z takiego obrotu spraw i zaczyna nieoficjalne śledztwo z pomocą swoich kolegów, którzy nadal są zatrudnieni w policji. Rzuca wszystko, by oczyścić imię syna, jedynego, którego kiedykolwiek kochał jak siebie samego. Nie będąc policjantem robi więc wszystko, co umie, by znaleźć prawdziwego sprawcę.</p><p>Każda z książek Nesbo podejmuje jakiś wątek z przestępczego podziemia. Handel bronią, zabójstwa na zlecenie, sutenerstwo itd. W przypadku „Upiorów” bierze na celownik narkotyki i całe narkotykowe podziemie z Oslo. Na ile Nesbo zna rzeczywiste warunki panujące w Oslo, możemy tylko przypuszczać, ale cała otoczka z tym związana jest przedstawiona przekonująco i bez większych luk logicznych. Książka przedstawia policyjne śledztwo bez plot twistów z kosmosu, których jako czytelnik nie jesteś w stanie przewidzieć i zazwyczaj musisz się nimi zadowolić. Wręcz przeciwnie, choć zwroty akcji pozostają nieprzewidywalne, to jednak wyłaniają się w opowieści w sposób naturalny.</p><p>Jo Nesbo dokonuje ciekawej mieszanki perspektyw, która działa, ale w pewnym momencie prowadzi do monotonii. Nie byłem fanem narracji Gusto, rozumiem jednak jak to działało i po co on tam był. Po prostu nie podobało mi się to. Z drugiej strony, zamiast jednego wielkiego czarnego charakteru ta książka jest pełna różnych ludzi, którzy robią straszne rzeczy. Wszyscy są więźniami swoich pragnień, ambicji i chciwości. Ciekawe, że ta rola "czarnego charakteru" rozkłada się na wszystkich odpowiedzialnych, nawet jeśli w mniejszym stopniu, to nawet Gusto ma swoją rolę czarnego charakteru, bardziej niż zasłużoną. W przeciwieństwie do poprzednich książek z serii Harry Hole, to ta jest bardziej powściągliwa w szczegółach. Jest tu mniej krwi i gore, a przede wszystkim mniej opisów, które mogłyby odstraszyć niektórych czytelników. W sumie “Upiory” określiłbym bardziej jako film akcji skupiony na biznesie narkotykowym i uzależnieniu niż thriller o morderstwach i pracy policji.&nbsp;</p><p>„Upiory” nie są raczej najlepszą książką z serii. Na pewno nie mogą równać się z thrillerowymi walorami „Pierwszego śniegu” czy „Czerwonego gardła”. Mimo to nadrabia w kategorii kryminału, który został potraktowany nieco po macoszemu w ostatnich tomach. Nesbo nie tworzy jakiegoś wspaniałego i wybuchowego powrotu Hole'a do Oslo, ale rozwija wciągający kameralny dramat, który głównie wiąże się z życie osobistym Hole’a oraz z podziemiem narkotykowym w Oslo.</p><p>Nie mogę jednak nie zachęcić was do próby przeczytania całej serii o Hole’u. Zaczyna się być może niepozornie. „Człowiek nietoperz” i „Karaluchy” nie zapewniają jeszcze dużych wrażeń i mogą wydawać się „surowe”, ale począwszy od „Czerwonego gardła” dostajemy materiał naprawdę zacny – pełny lodowatego Oslo, pełny charyzmy i unikalności Harry’ego Hole’a, pełny poruszających historii, pełny napięcia, pełny wyjątkowego klimatu i pełny wglądu w ludzką osobowość.</p>

"Upiory" to wspaniała powieść, która sprawi, że będziesz przewracać strony i trzymać się na krawędzi fotela od pierwszej chwili, gdy weźmiesz książkę do ręki, aż do mocnego zakończenia. Autor umieszcza cię w samym środku miasta rozdartego przez narkomanię, morderstwa i korupcję - zarówno przez polityków, jak i policjantów. Zaufanie jest na wagę złota, a zdrada to słowo klucz, uwierzcie mi, nie chcecie przegapić tej powieści, będzie szokować i zaskakiwać. Ja na pewno nie spodziewałem się takiego zwrotu akcji i nadal jestem w szoku.<br> <br> Bardzo niewielu autorów pisze w moich oczach lepiej niż Nesbo i muszę postarać się wygospodarować czas na przeczytanie kolejnych tytułów tego autora.<br> "Upiory" nie są typową powieścią Jo Nesbo; to powieść o narkotykach i zniszczeniach, jakich dokonują zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio. Każdy jest dotknięty w ten czy inny sposób, ale Nesbo nie przebiera w słowach i maluje Oslo inne niż to, które politycy i turyści chcieliby promować. Na ulicach roi się od naciągaczy i gangów, którym zależy na zdobyciu rynku bez względu na koszty i na to, kto stanie im na drodze; z pewnością nie są oni łaskawi na ingerencję Harry'ego Hole'a. W "Upiorach" nie znajdziecie seryjnego mordercy, ale za to znajdziecie morderstwo i byłego policjanta, który walczy o uwolnienie Olega - swojego syna - aresztowanego za zabójstwo narkomana i dealera. Sprawy nigdy nie są zero-jedynkowe, a sposób, w jaki Nesbo nas czaruje jest niesamowity. <br> <br> Nie zamierzam nawet wspominać o narracji, bo naprawdę nie ma sensu - z Nesbo wiesz co dostaniesz i na pewno nie będziesz rozczarowany. Przez 1/3 książki autor stopniowo wprowadza napięcie, a potem jest już jazda bez trzymanki. Ciężko zamknąć książkę. <br> <br> Harry wraca do Oslo po trzyletnim wygnaniu, mieszkając w Hongkongu. Nie jest już policjantem, wraca ubrany w jedyny garnitur, jaki posiada, a jako były alkoholik staje przed pokusą na każdym rogu. Sprawa, z którą się spotka jest dość osobista i tylko Harry ma na tyle determinacji, by ją przejrzeć, ale czy jest gotowy na spotkanie z prawdą. Czy poradzi sobie z prawdą? Tylko czas pokaże.<br> <br> Wciągająca lektura, "Upiory" to napięty i wielowarstwowy thriller, który po prostu zasługuje na przeczytanie. Choć jest to raczej ponura lektura, to z pewnością będzie bawić.

Całkiem zapomniałam, jak bardzo ekscytuje się podczas czytania powieści Nesbø o Harrym Hole; po chwili, gdy Harry wraca do Oslo, wszystko do mnie wróciło. Harry jest postacią, do której przez lata zdążyłam się przywiązać, ale przyzwyczaiłam się też do tego, że z biegiem serii sprawy nie układają się dla niego najlepiej. Phantom to dziewiąta część tej serii; jeśli jesteś wiernym fanem powieści Nesbø, zdecydowanie nie chcesz jej przegapić.<br> <br> Od ostatniej wizyty Harry'ego Hole w Oslo minęło kilka lat; kiedy widzieliśmy go po raz ostatni, był w drodze powrotnej do Hong Kongu, gdzie wycofał się, by oczyścić się i uporać z demonami dręczącymi jego życie, związanymi głównie ze związkiem z Rakel. Teraz wrócił i to jest sprawa osobista: Syn Rakel, Oleg, jest w więzieniu, po tym jak został osadzony za zabicie uzależnionego od heroiny Gusto. Wszystko wskazuje na to, że strzelcem był Oleg. Harry nie wierzy w to i powraca, by oczyścić swoje imię. Po oficjalnym ostrzeżeniu, by trzymał się z dala od tej konkretnej sprawy przez swoich byłych kolegów, Harry jako Harry nie jest zadowolony z bezczynnego siedzenia i zaczyna prywatne śledztwo, które prowadzi go w mroczne głębiny narkomanii i produkcji narkotyków, wojen gangów, korupcji i odosobnionego, ale potężnego Rosjanina znanego jako Dubaj.<br> <br> Historia ta opowiedziana jest z różnych punktów widzenia, w tym z punktu widzenia umierającego Gusto. To tutaj czytelnik odkrywa, jak Oleg wplątuje się w wydarzenia, które ostatecznie doprowadzą go do więzienia. Zwykle nie lubię podejścia "głosu z grobu", ale tutaj jest ono potrzebne w celu zapewnienia niezbędnej historii i działa jako punkt centralny dla łączenia różnych wątków, które są rozgrywane indywidualnie w całej powieści - przynajmniej do pewnego momentu.<br> <br> "Upiory" ("Phantom" - ang. tytuł) to bardzo ponura lektura - począwszy od smutku uzależnionych na ulicach, którzy robią wszystko, co konieczne, by zdobyć narkotyki, aż po ostatnie momenty powieści. Atmosfera, jaką tworzy Nesbø, to czysty mrok, łagodzony tu i ówdzie humorystycznymi momentami, takimi jak rana na szyi trzymana taśmą klejącą czy wtrącenia o jego jedynym garniturze. A Harry powraca ze swoim charakterystycznym gniewem, tym razem rozmyślając nad swoimi niedociągnięciami z Olegiem, który w przeszłości patrzył na niego jak na ojca, oraz nad "klątwą", którą nosi ze sobą, w której uświadamia sobie, że wszyscy, których kocha, w końcu cierpią z jego ręki.<br> <br> Jednocześnie jest to bardzo wciągająca lektura; do tego stopnia, że łatwo przeoczyć kilka innych standardowych znaków firmowych Nesbø, w tym czasami przesadną dosłowność, czasami niezgrabne dialogi, sceny, które można było z łatwością skrócić bez szkody dla ogólnej fabuły. Druga połowa książki to moment, w którym akcja naprawdę nabiera tempa i gdzie historia staje się najbardziej intensywna, z wieloma zwrotami akcji, których się nie spodziewałam, i stylem pisania, które utrzymuje napięcie, dosłownie do ostatniej chwili.

Całkiem zapomniałam, jak bardzo ekscytuje się podczas czytania powieści Nesbø o Harrym Hole; po chwili, gdy Harry wraca do Oslo, wszystko do mnie wróciło. Harry jest postacią, do której przez lata zdążyłam się przywiązać, ale przyzwyczaiłam się też do tego, że z biegiem serii sprawy nie układają się dla niego najlepiej. Phantom to dziewiąta część tej serii; jeśli jesteś wiernym fanem powieści Nesbø, zdecydowanie nie chcesz jej przegapić.<br> <br> Od ostatniej wizyty Harry'ego Hole w Oslo minęło kilka lat; kiedy widzieliśmy go po raz ostatni, był w drodze powrotnej do Hong Kongu, gdzie wycofał się, by oczyścić się i uporać z demonami dręczącymi jego życie, związanymi głównie ze związkiem z Rakel. Teraz wrócił i to jest sprawa osobista: Syn Rakel, Oleg, jest w więzieniu, po tym jak został osadzony za zabicie uzależnionego od heroiny Gusto. Wszystko wskazuje na to, że strzelcem był Oleg. Harry nie wierzy w to i powraca, by oczyścić swoje imię. Po oficjalnym ostrzeżeniu, by trzymał się z dala od tej konkretnej sprawy przez swoich byłych kolegów, Harry jako Harry nie jest zadowolony z bezczynnego siedzenia i zaczyna prywatne śledztwo, które prowadzi go w mroczne głębiny narkomanii i produkcji narkotyków, wojen gangów, korupcji i odosobnionego, ale potężnego Rosjanina znanego jako Dubaj.<br> <br> Historia ta opowiedziana jest z różnych punktów widzenia, w tym z punktu widzenia umierającego Gusto. To tutaj czytelnik odkrywa, jak Oleg wplątuje się w wydarzenia, które ostatecznie doprowadzą go do więzienia. Zwykle nie lubię podejścia "głosu z grobu", ale tutaj jest ono potrzebne w celu zapewnienia niezbędnej historii i działa jako punkt centralny dla łączenia różnych wątków, które są rozgrywane indywidualnie w całej powieści - przynajmniej do pewnego momentu.<br> <br> "Upiory" ("Phantom" - ang. tytuł) to bardzo ponura lektura - począwszy od smutku uzależnionych na ulicach, którzy robią wszystko, co konieczne, by zdobyć narkotyki, aż po ostatnie momenty powieści. Atmosfera, jaką tworzy Nesbø, to czysty mrok, łagodzony tu i ówdzie humorystycznymi momentami, takimi jak rana na szyi trzymana taśmą klejącą czy wtrącenia o jego jedynym garniturze. A Harry powraca ze swoim charakterystycznym gniewem, tym razem rozmyślając nad swoimi niedociągnięciami z Olegiem, który w przeszłości patrzył na niego jak na ojca, oraz nad "klątwą", którą nosi ze sobą, w której uświadamia sobie, że wszyscy, których kocha, w końcu cierpią z jego ręki.<br> <br> Jednocześnie jest to bardzo wciągająca lektura; do tego stopnia, że łatwo przeoczyć kilka innych standardowych znaków firmowych Nesbø, w tym czasami przesadną dosłowność, czasami niezgrabne dialogi, sceny, które można było z łatwością skrócić bez szkody dla ogólnej fabuły. Druga połowa książki to moment, w którym akcja naprawdę nabiera tempa i gdzie historia staje się najbardziej intensywna, z wieloma zwrotami akcji, których się nie spodziewałam, i stylem pisania, które utrzymuje napięcie, dosłownie do ostatniej chwili.