Ucieczka bez kresu

W czytaniu „Ucieczki bez kresu” pierwsze, co rzuca się w oczy, to brak charakterystycznej dla Josepha Rotha cesarskokrólewskiej atmosfery. Fabuła skoncentrowana wokół porucznika Franciszka Tundy wydaje się nie zostawiać miejsca na takie tonacje. Książka wyróżnia się precyzyjnym układem wydarzeń, w którym retrospekcje nie zakłócają płynności narracji. Czytelnik, śledząc losy Tundy, szybko przestaje być biernym obserwatorem i staje się aktywnym świadkiem wydarzeń. Taka immersja to częsta cecha twórczości Rotha, co ma swoje korzenie w jego doświadczeniu dziennikarskim. Autor konstruuje swój świat literacki z naciskiem na bliskość oraz szczegółowość zarówno w opisie zdarzeń, jak i w kreowaniu postaci, stosując przy tym zwięzły język. Tytuł powieści natychmiast wskazuje na jej główną perspektywę. Po zakończeniu wielkiej wojny Tunda, podobnie jak mityczny Odys, dąży do powrotu do domu. Jednak rodzinna Itaka przestała istnieć – Austria jest już innym miejscem. Jego narzeczona, Irena, którą zostawił w momencie wyjazdu na front, wychodzi za mąż i wyjeżdża do Paryża. Tunda nie odnajduje więc swojej Penelopy. Powrót do domu przeradza się w ucieczkę od wojennych koszmarów i nowych realiów powojennych.