Trans-Autentyk. Nie-czyste formy Brunona Schulza

Bruno Schulz stworzył dzieło, które zabiera nas w podróż do świata zarówno minionego, jak i zamkniętego, całkowicie oderwanego od współczesności. Jego pisarstwo to swoista kapsuła czasu, do której czytelnik wkracza, by doświadczyć realiów dawnych dni, które obecnie są jedynie cieniem przeszłości.

Aby zanurzyć się w bogaty krajobraz jego twórczości, potrzebne jest pewne wyczucie i delikatność. Schulz sprawia, że czytelnik stąpa po cienkiej linii między tym, co było, a tym, co można odkryć w głębiach obrazów i słów. Jego świat to odbicie epoki, jej mitów i filozoficznych prądów, które w sposób mistrzowski kamufluje i jednocześnie odsłania. To jak gra, w której opowiadając o ojcu, Schulz przeinacza i jednocześnie chroni jego postać, nie zamykając ostatecznie drzwi do jej prawdziwego zrozumienia.

Dzięki temu literackiemu zabiegowi stworzone przez niego postacie zdają się nadal żyć i dążyć do tego, by zabrać głos w swojej opowieści. Są one naznaczone emocjami narratora, takimi jak lęk, podziw czy poczucie winy, balansując na granicy między rodzinnymi opowieściami a wewnętrzną autocenzurą. Zadaniem wnikliwego czytelnika jest odnalezienie tych postaci w skomplikowanej sieci Schulzowskiej prozy. Odkrywając te ukryte głosy, oddajemy im należne miejsce w literackim pejzażu, który Schulz tak pieczołowicie stworzył.