Szóstka wron T.2 Królestwo kanciarzy

Ta seria ma wszystko, czego mogłabym pragnąć: misternie rozwinięty świat fantasy z dobrze nakreślonymi i zróżnicowanymi postaciami, złożone romantyczne i platoniczne związki, komentarz społeczny na temat ludzkości i społeczeństwa oraz znaczące przesłania na temat miłości, rodziny i moralności, a wszystko to opakowane w pięknie napisaną i wciągającą fabułę

Główny wątek “Królestwa kanciarzy” jest tak samo porywający i dramatyczny jak pierwsza część, z niekończącymi się zwrotami akcji utrzymującymi czytelnika zanurzonego w morzu napięcia. Nie sposób odgadnąć, jak coś się potoczy w następnej chwili, ale każda możliwość sprawia wrażenie realnej, niezależnie od tego, jak się skończy. Historia jest znacznie dłuższa, złożona i bogatsza w szczegóły niż pierwsza część, z wieloma małymi zadaniami pobocznymi torującymi drogę do wielkiego zakończenia. Bardugo przebija samą siebie z “Królestwem kanciarzy”, poprawiając doskonały już styl pisania, który uczynił “Szóstkę wron” wyjątkowym.

Oprawa książki jest niesamowita. Atmosfera jest utrzymana w taki sposób, że czytelnik będzie czuł się dosłownie uzależniony od fabuły. Nieunikniony chaos króluje nad wszystkim innym, ale jest to chaos, w którym łatwo się zakochać. Kreowanie świata przez Bardugo jest niczym innym, jak czystą doskonałością.

Jeśli wcześniej uważaliście, że bohaterowie byli świetni, poczekajcie aż skończycie, bo “Królestwo kanciarzy” pomoże każdemu z nich trafić do waszej sali sław. Możliwości intryg Kaza osiągają zupełnie nowy poziom - wraz z wszystkimi innymi postaciami stają się jeszcze bardziej dopracowane. Dostajemy się do bardziej osobistych sfer, szczególnie emocjonalnej strony każdego z bohaterów, co pozwala czytelnikowi na zrozumienie i empatię na głębszym poziomie. “Szóstka wron” może i skłaniała mnie trochę do Kaza, Inej i Niny jako moich faworytów, ale autorka dba o to, by każda z postaci dostała wystarczającą ilość okazji do udowodnienia, że każdy na swój sposób zasługuje na najlepsze miejsce.

Trudno się powstrzymać przed podzieleniem się szczegółami fabuły, ale robiąc to, zepsułabym ją przyszłym czytelnikom. Poprzestanę więc na stwierdzeniu, że każdy powinien dać tej serii szansę. A jeśli jesteście jakimikolwiek fanami fantasy, to ta dylogia jest lekturą obowiązkową. Nie znajdziecie wielu książek, które przewyższą “Szóstkę Wron”, stała się ona dla mnie miernikiem do mierzenia przyszłych książek fantasy. Choć większość rzeczy zakończyła się w satysfakcjonujący sposób, mam nadzieję, że będzie trzecia książka (co najmniej) dla tej serii. Z pozornie nieistotnymi luźnymi zakończeniami, które Bardugo pozostawiła, nie będzie to trudne. Ale znowu, jak można to przebić?

Pozwólcie mi zacząć od omówienia jednego z najlepszych aspektów tej książki: rozwoju postaci. Jeśli uporanie się z sześcioma głównymi ewoluującym postaciami nie było już wystarczająco wyczerpujące, nadanie im wszystkim zawiłych historii i emocjonalnej integralności powinno być wręcz uciążliwe.  Nie jest tajemnicą, że nasz nieszczęśliwy gang delikwentów jest powodem, dla którego większość z czytelników tak mocno zakochała się w tej serii. Oczywiście, jest też cały wykreowany świat, dowcipne uwagi, wzrost adrenaliny, który przychodzi z każdym napadem, z każdym zwrotem, zakrętem i upadkiem; wszystkie są częścią pakietu. 

Żyjemy w czasach, w których wyróżnienie się w morzu przetworzonej literatury jest największym wyzwaniem dla autora, a gatunek Young Adult jest na samym czele tego oceanu. A w przypadku Kaz, Inej, Wylana, Jespera, Niny i Matthiasa to jak uderzenie tsunami. W miarę jak poznajemy ich coraz bardziej, z każdą odkrywaną warstwą, nie sposób nie zauważyć głęboko zakorzenionej więzi, jaką zaczynamy tworzyć z każdym z nich. Rozwój postaci był wyśmienity. Leigh Bardugo poświęciła swój czas na eksplorację postaci i sprawiła, że ożyły w moich wyobrażeniach, były wielowymiarowe.

Ta dylogia jest czymś więcej niż tylko historią o bandytach. To książka o grupie ludzi, którzy zostali połączeni przez ten jeden niemożliwy skok, który ostatecznie doprowadził do zaakceptowania siebie nawzajem, tworząc więź, która była silniejsza niż ich pochodzenie czy okoliczności. To jest akceptacja. Tolerancja. Zaszczepienie w czytelnikach, że ludzie nie są tylko czarni i biali, ale wahają się pomiędzy. Aby nie odrzucać pewnych grup ludzi, ponieważ społeczeństwo manipuluje, abyś to zrobił. Zakwestionowała Twoją moralność, wartości, popchnęła je i zmusiła Cię do zrozumienia danej osoby, zamiast wyciągania wniosków z powodu pewnych wyborów, które zdecydowała się podjąć.

Książka “Królestwo kanciarzy” ma zniewalający styl na całej długości, a jednak jest o wiele bardziej złożona i bogatsza niż pierwsza część. Jako osoba, która lubuje się w powieściach pisanych z wielu perspektyw, zwłaszcza więcej niż dwóch, jestem zdumiona tym, jak autorce udaje się żonglować tak wieloma różnorodnymi postaciami i sprawić, że zależy mi na nich wszystkich.

“Królestwo kanciarzy” posiada wszystkie cechy, które czynią z niego wybitną i niezapomnianą powieść.  Historia była wciągająca, wszyscy główni bohaterowie bardzo mi się podobali, zakończenie było realistyczne. Zakończenie było po prostu epicką doskonałością. To był rodzaj zakończenia, na które zasługuje historia taka jak ta - pozostawia czytelnika z lekkim niedosytem.