Sycylijczyk

Mario Puzo zdobył sławę i fortunę dzięki "Ojcu chrzestnemu". W Sycylijczyku pokazuje swoje mistrzostwo w pisaniu i opowiadaniu historii, łatwość w kreowaniu fantastycznych bohaterów, pełnych wad i zalet, a przez to bliższych czytelnikowi., prawdziwych. <br> <br> Ta książka oferuje niemal każdą uzależniającą substancję literacką, dla której neuroprzekaźniki czytelnika krzyczą i chcą więcej! Puzo kreśli wartką akcję, promuje wartości, dziedzictwo narodowe, charakter pokoleniowy, moralną integralność, synowską pobożność, braterstwo, lojalność, konflikt etyczny, siłę przekonań i wiele innych. Turi Giuliano reprezentuje rodzaj archetypicznego bohatera tłumu, sprawiedliwego i brutalnego, gdy tego wymaga walka o sprawiedliwość. <br> <br> Lata temu obejrzałem filmy o Ojcu Chrzestnym - od tamtej pory zastanawiałem się wielokrotnie, dlaczego uważam je za tak niewiarygodne. Wyobrażałem sobie, jak Puzo zmaga się z tym pomysłem i eksperymentuje z nim i kreśli w swojej głowie przeróżne kierunku dla rozwoju przedstawionych wydarzeń. Starannie opracowuje historię każdej z głównych postaci, co inspiruje czytelnika do uznania w świetle tych historycznych okoliczności jej bohaterów za panów swojego losu i przeznaczenia. Te historie i aktualne okoliczności tworzą rodzaj zmiennego mikrokosmosu, który tylko postać o określonych celach może rozpalić i odkryć na nowo dla spragnionych nadziei tłumów. Chciałem, żeby tą postacią był Michaelem Corleone, zabrakło jednak charakteru głównym postaciom Ojca Chrzestnego, być może właśnie ta uniwersalność i kompromis w zakresie wielu cech przyczynił się do wielkości największego dzieła w dorobku Mario Puzo. Tymczasem “Sycylijczyk” na kompromisy nie idzie, tu autor kreśli z rozmachem wiarygodne portrety bohaterów paradoksalnie czyni je bliższymi czytelnikowi. <br> <br> Inaczej mówiąc, wraz z pojawieniem się Rodziny Corleone w tej historii, zbliżyłem się o krok do zrozumienia eksperymentalnej hipotezy Puzo. W Ojcu chrzestnym Michael Corleone poddaje się swojemu przeznaczeniu - uczy się kontrolować najpotężniejszą rodzinę mafijną, jaką kiedykolwiek widziała Ameryka. Ale co ważniejsze, uczy się przetrwać. Sycylijczyk zadaje pytanie, czy te aspiracje nie skurczą się do heroicznej chęci uratowania życia głównego bohatera i jego bliskich. Michael Corleone, którego widzimy w tej książce, nie prowadził takiego życia, jakie sam by wybrał. Wybrał lojalność wobec swojej rodziny, do czego historia i okoliczności mogły go zmusić, biorąc pod uwagę charakter jego braci i świat, który Don Corleone zbudował wokół siebie, co doprowadziło do smutnej tragedii stanowiącej epilog tej historii. Zginął tragicznie - podczas gdy Turi Giuliano dożyć spokojnie swoich ostatnich dni; co stanowiło najwyższą nagroda dla bohatera, co bez wątpienia jest przyjemnym zaskoczeniem dla każdego czytelnika, który w międzyczasie zdąży go polubić! <br> <br> Nie Sposób uciec od tej komparatystyki, książki autorstwa Mario Puzo opisujące mafijną rzeczywistość traktują o tych samych wartościach, gdzie szacunek, przyjaźń, lojalność i przywiązanie do rodziny i bliskich stanowi wartość określającą rolę mężczyznę w przedstawionym świecie. Dzięki temu “Sycylijczyk” zyskuje ponadczasowy charakter, i jeśli spodobał Ci się “Ojciec Chrzestny”, to…. przygotuj się na to, ze może być tylko lepiej i ciekawiej!

To uczucie, gdy świat w książkach ukryty wydaje się po stokroć ciekawszy niż ten wokół nas: środek nocy to nie powód aby odłożyć książkę, która wciągnęła mnie bez reszty, a fascynacja głównymi jej bohaterami trwa długo po tym przymknąłem powieki aby odpocząć przed kolejnym dniem. “Sycylijczyk” wciąga bez reszty, nie pozostawia wyboru, każe iść dalej przez kolejne strony, a na końcu pozostawia absurdalne poczucie niedosytu to wspaniałej uczcie. <br> <br> Bywa, że “Sycylijczyk” postrzegany jest przez fanów twórczości Mario Puzo jako kontynuacja “Ojca Chrzestnego”, takie podejście jednak wykluczył sam autor, który pytany o pomysł na kolejna książkę, często podkreślał, ze ma ona stanowić zupełnie osobny świat, podobny do innych w swojej twórczości tylko w zakresie wartości wyznawanych przez bohaterów. O ile bowiem “Ojciec Chrzestny” przedstawia hermetyczny świat gangsterskiego podziemia, jego zależności, istotę zemsty oraz rodzinę jako wartość nadrzędną, o tyle “Sycylijczyk” zdecydowanie mocniej skupia się na przyjaźni, odwadze, okrucieństwie przeplatanym gestami dobrego serca, a uosobieniem tych cech jest człowiek, którego nazywają Turi Guilliano. Główny bohater razem z przyjacielem o imieniu Aspanu zmieniają radykalnie swój świat, stając naprzeciw buntu wymierzonego we władzę, broniąc przy tym biednych uciśnionych. Brzmi jak opowieść O Robin Hoodzie, co?<br> <br> Lekturę “Sycylijczyka” otacza aura podoba do tej znanej z Ojca Chrzestnego, styl pisarski Puzo zachwyca, łatwo poczuć sympatię do bohaterów książki, mimo iż ocena motywów ich działań nierzadko jest trudna: akty dobroci przeplatają brutalne porachunki, a granicę między przyjaźnią i nienawiścią wyznacza lojalność lub jej brak. Sam główny bohater, Guilliano to człowiek, którego mit na kartach powieści eskaluje do imponujących rozmiarów, a całość oparta jest na fundamentach ciężkiej pracy, wyrzeczeń i trudnej sztuki wyboru. Być może tak właśnie prowadzona narracja, skupiająca się na człowieku, nie zaś całej machinie przestępczej organizacji, sprawia że “Sycylijczyk” wydaje się nie tylko wiarygodny w odbiorze, ale również znacznie bliższy czytelnikowi, czującego potrzebę utożsamiania się z Giulianim w świecie wykreowanym przez Mario Puzo. Tempo powieści trzyma wysoki, równy poziom, a zwroty akcji następują tam, gdzie czytelnik się ich nie spodziewa. Ta umiejętność osobliwej gry z czytelnikiem jest mocną stroną wszystkich powieści autora, jednak w mojej ocenie to właśnie “Sycylijczyk” stanowi jego największe dokonanie i wkład w literaturę piękną. Gorąco polecam, ode mnie mocna piątka!

Mario Puzo zdobył sławę i fortunę dzięki "Ojcu chrzestnemu". W Sycylijczyku pokazuje swoje mistrzostwo w pisaniu i opowiadaniu historii, łatwość w kreowaniu fantastycznych bohaterów, pełnych wad i zalet, a przez to bliższych czytelnikowi., prawdziwych. <br> <br> Ta książka oferuje niemal każdą uzależniającą substancję literacką, dla której neuroprzekaźniki czytelnika krzyczą i chcą więcej! Puzo kreśli wartką akcję, promuje wartości, dziedzictwo narodowe, charakter pokoleniowy, moralną integralność, synowską pobożność, braterstwo, lojalność, konflikt etyczny, siłę przekonań i wiele innych. Turi Giuliano reprezentuje rodzaj archetypicznego bohatera tłumu, sprawiedliwego i brutalnego, gdy tego wymaga walka o sprawiedliwość. <br> <br> Lata temu obejrzałem filmy o Ojcu Chrzestnym - od tamtej pory zastanawiałem się wielokrotnie, dlaczego uważam je za tak niewiarygodne. Wyobrażałem sobie, jak Puzo zmaga się z tym pomysłem i eksperymentuje z nim i kreśli w swojej głowie przeróżne kierunku dla rozwoju przedstawionych wydarzeń. Starannie opracowuje historię każdej z głównych postaci, co inspiruje czytelnika do uznania w świetle tych historycznych okoliczności jej bohaterów za panów swojego losu i przeznaczenia. Te historie i aktualne okoliczności tworzą rodzaj zmiennego mikrokosmosu, który tylko postać o określonych celach może rozpalić i odkryć na nowo dla spragnionych nadziei tłumów. Chciałem, żeby tą postacią był Michaelem Corleone, zabrakło jednak charakteru głównym postaciom Ojca Chrzestnego, być może właśnie ta uniwersalność i kompromis w zakresie wielu cech przyczynił się do wielkości największego dzieła w dorobku Mario Puzo. Tymczasem “Sycylijczyk” na kompromisy nie idzie, tu autor kreśli z rozmachem wiarygodne portrety bohaterów paradoksalnie czyni je bliższymi czytelnikowi. <br> <br> Inaczej mówiąc, wraz z pojawieniem się Rodziny Corleone w tej historii, zbliżyłem się o krok do zrozumienia eksperymentalnej hipotezy Puzo. W Ojcu chrzestnym Michael Corleone poddaje się swojemu przeznaczeniu - uczy się kontrolować najpotężniejszą rodzinę mafijną, jaką kiedykolwiek widziała Ameryka. Ale co ważniejsze, uczy się przetrwać. Sycylijczyk zadaje pytanie, czy te aspiracje nie skurczą się do heroicznej chęci uratowania życia głównego bohatera i jego bliskich. Michael Corleone, którego widzimy w tej książce, nie prowadził takiego życia, jakie sam by wybrał. Wybrał lojalność wobec swojej rodziny, do czego historia i okoliczności mogły go zmusić, biorąc pod uwagę charakter jego braci i świat, który Don Corleone zbudował wokół siebie, co doprowadziło do smutnej tragedii stanowiącej epilog tej historii. Zginął tragicznie - podczas gdy Turi Giuliano dożyć spokojnie swoich ostatnich dni; co stanowiło najwyższą nagroda dla bohatera, co bez wątpienia jest przyjemnym zaskoczeniem dla każdego czytelnika, który w międzyczasie zdąży go polubić! <br> <br> Nie Sposób uciec od tej komparatystyki, książki autorstwa Mario Puzo opisujące mafijną rzeczywistość traktują o tych samych wartościach, gdzie szacunek, przyjaźń, lojalność i przywiązanie do rodziny i bliskich stanowi wartość określającą rolę mężczyznę w przedstawionym świecie. Dzięki temu “Sycylijczyk” zyskuje ponadczasowy charakter, i jeśli spodobał Ci się “Ojciec Chrzestny”, to…. przygotuj się na to, ze może być tylko lepiej i ciekawiej!

To uczucie, gdy świat w książkach ukryty wydaje się po stokroć ciekawszy niż ten wokół nas: środek nocy to nie powód aby odłożyć książkę, która wciągnęła mnie bez reszty, a fascynacja głównymi jej bohaterami trwa długo po tym przymknąłem powieki aby odpocząć przed kolejnym dniem. “Sycylijczyk” wciąga bez reszty, nie pozostawia wyboru, każe iść dalej przez kolejne strony, a na końcu pozostawia absurdalne poczucie niedosytu to wspaniałej uczcie. <br> <br> Bywa, że “Sycylijczyk” postrzegany jest przez fanów twórczości Mario Puzo jako kontynuacja “Ojca Chrzestnego”, takie podejście jednak wykluczył sam autor, który pytany o pomysł na kolejna książkę, często podkreślał, ze ma ona stanowić zupełnie osobny świat, podobny do innych w swojej twórczości tylko w zakresie wartości wyznawanych przez bohaterów. O ile bowiem “Ojciec Chrzestny” przedstawia hermetyczny świat gangsterskiego podziemia, jego zależności, istotę zemsty oraz rodzinę jako wartość nadrzędną, o tyle “Sycylijczyk” zdecydowanie mocniej skupia się na przyjaźni, odwadze, okrucieństwie przeplatanym gestami dobrego serca, a uosobieniem tych cech jest człowiek, którego nazywają Turi Guilliano. Główny bohater razem z przyjacielem o imieniu Aspanu zmieniają radykalnie swój świat, stając naprzeciw buntu wymierzonego we władzę, broniąc przy tym biednych uciśnionych. Brzmi jak opowieść O Robin Hoodzie, co?<br> <br> Lekturę “Sycylijczyka” otacza aura podoba do tej znanej z Ojca Chrzestnego, styl pisarski Puzo zachwyca, łatwo poczuć sympatię do bohaterów książki, mimo iż ocena motywów ich działań nierzadko jest trudna: akty dobroci przeplatają brutalne porachunki, a granicę między przyjaźnią i nienawiścią wyznacza lojalność lub jej brak. Sam główny bohater, Guilliano to człowiek, którego mit na kartach powieści eskaluje do imponujących rozmiarów, a całość oparta jest na fundamentach ciężkiej pracy, wyrzeczeń i trudnej sztuki wyboru. Być może tak właśnie prowadzona narracja, skupiająca się na człowieku, nie zaś całej machinie przestępczej organizacji, sprawia że “Sycylijczyk” wydaje się nie tylko wiarygodny w odbiorze, ale również znacznie bliższy czytelnikowi, czującego potrzebę utożsamiania się z Giulianim w świecie wykreowanym przez Mario Puzo. Tempo powieści trzyma wysoki, równy poziom, a zwroty akcji następują tam, gdzie czytelnik się ich nie spodziewa. Ta umiejętność osobliwej gry z czytelnikiem jest mocną stroną wszystkich powieści autora, jednak w mojej ocenie to właśnie “Sycylijczyk” stanowi jego największe dokonanie i wkład w literaturę piękną. Gorąco polecam, ode mnie mocna piątka!