Spryciarz z londynu

Kocham powieści Terry’ego Pratchetta. Opowieści ze Świata Dysku towarzyszą mi już od gimnazjum, a sam autor piastuje w moim prywatnym rankingu najlepszych pisarzy, zaszczytne pierwsze miejsce. Byłem więc przekonany, że sięgając po "Spryciarza z Londynu”, sięgam po książkę, która mi się spodoba. I wiecie co? Nie myliłem się<br> Trudno nie porównywać powieści Terry'ego Pratchetta spoza Świata Dysku, z najsłynniejszym cyklem tego autora. W "Spryciarzu z Londynu” czuć ten klimat, jak w powieściach ze Świata Dysku, zarówno pod względem struktury, jak i stylu ale z pewną różnicą - autor wyraźnie chce nawiązać w tej powieści do literatury z wiktoriańskiej Anglii. Pratchett pięknie prowadzi narrację Dodgera. Historia została napisana w taki sposób, że można poczuć bruk pod stopami, gdy Dodger przemierza Londyn; na szczęście nie trzeba czuć innych opisanych rzeczy (takich jak wszechobecny smród kanalizacji). Czytając książkę czułem się tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy sięgnąłem po książki Terry'ego Pratchetta. Zasługą tego jest zdecydowanie główny bohater, który jest młody, sympatyczny, z jednej strony nie wykazuje się niczym szczególnym, a z drugiej jest niebywałym unikatem jeśli chodzi o styl bycia. To niebywały lekkoduch o wielkim sercu i ciętym języku.<br> Na ulicach Londynu siedemnastoletni ulicznik Dodger jest świadkiem napaści na młodą kobietę i rzuca się jej na ratunek. Z pomocą dziennikarza Charlesa Dickensa, Dodger zapewnia dziewczynie względne bezpieczeństwo. Wkrótce jednak staje się jasne, że jej dawni porywacze nie cofną się przed niczym, by ją odzyskać. Dogder pakuje się więc w nie lada kłopoty.<br> Nie zdradzając zbyt wiele, drzwi dla kontynuacji została zdecydowanie pozostawiona otwarte dla kolejnej książki. Jednym z niewielu negatywów, jakie dostrzegam w tej książce, jest to, że chciałbym trochę więcej historii głównych bohaterów, ale zawsze jest miejsce w sequelu. Nie będzie jednak to możliwe, wszyscy wiemy z jakiego powodu. Nie jestem też fanem kontynuowania książek napisanych przez kogoś innego niż autora oryginalnej powieści, więc sequel nie powinien chyba ujrzeć światła dziennego.<br> Jeśli kochasz powieści Terry'ego Pratchetta, pokochasz również "Spryciarza z Londynu” a jeśli nie czytałeś wcześniej żadnych dzieł Terry'ego i chcesz zacząć – jest to niewątpliwie dobry start!

Kocham powieści Terry’ego Pratchetta. Opowieści ze Świata Dysku towarzyszą mi już od gimnazjum, a sam autor piastuje w moim prywatnym rankingu najlepszych pisarzy, zaszczytne pierwsze miejsce. Byłem więc przekonany, że sięgając po "Spryciarza z Londynu”, sięgam po książkę, która mi się spodoba. I wiecie co? Nie myliłem się<br> Trudno nie porównywać powieści Terry'ego Pratchetta spoza Świata Dysku, z najsłynniejszym cyklem tego autora. W "Spryciarzu z Londynu” czuć ten klimat, jak w powieściach ze Świata Dysku, zarówno pod względem struktury, jak i stylu ale z pewną różnicą - autor wyraźnie chce nawiązać w tej powieści do literatury z wiktoriańskiej Anglii. Pratchett pięknie prowadzi narrację Dodgera. Historia została napisana w taki sposób, że można poczuć bruk pod stopami, gdy Dodger przemierza Londyn; na szczęście nie trzeba czuć innych opisanych rzeczy (takich jak wszechobecny smród kanalizacji). Czytając książkę czułem się tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy sięgnąłem po książki Terry'ego Pratchetta. Zasługą tego jest zdecydowanie główny bohater, który jest młody, sympatyczny, z jednej strony nie wykazuje się niczym szczególnym, a z drugiej jest niebywałym unikatem jeśli chodzi o styl bycia. To niebywały lekkoduch o wielkim sercu i ciętym języku.<br> Na ulicach Londynu siedemnastoletni ulicznik Dodger jest świadkiem napaści na młodą kobietę i rzuca się jej na ratunek. Z pomocą dziennikarza Charlesa Dickensa, Dodger zapewnia dziewczynie względne bezpieczeństwo. Wkrótce jednak staje się jasne, że jej dawni porywacze nie cofną się przed niczym, by ją odzyskać. Dogder pakuje się więc w nie lada kłopoty.<br> Nie zdradzając zbyt wiele, drzwi dla kontynuacji została zdecydowanie pozostawiona otwarte dla kolejnej książki. Jednym z niewielu negatywów, jakie dostrzegam w tej książce, jest to, że chciałbym trochę więcej historii głównych bohaterów, ale zawsze jest miejsce w sequelu. Nie będzie jednak to możliwe, wszyscy wiemy z jakiego powodu. Nie jestem też fanem kontynuowania książek napisanych przez kogoś innego niż autora oryginalnej powieści, więc sequel nie powinien chyba ujrzeć światła dziennego.<br> Jeśli kochasz powieści Terry'ego Pratchetta, pokochasz również "Spryciarza z Londynu” a jeśli nie czytałeś wcześniej żadnych dzieł Terry'ego i chcesz zacząć – jest to niewątpliwie dobry start!

Historia "Spryciarza z Londynu" rozpoczyna się na tętniących życiem ulicach Londynu epoki wiktoriańskiej (niezmiernie przypominającego obrazy znane z prozy Charlesa Dickensa), gdzie poznajemy sympatycznego siedemnastolatka o pseudonimie Dodger. Chłopak zarabia na życie jako zbieracz, który poluje na zagubione monety i klejnoty, które spadają do wszelkich kratek ściekowych. Dogder w tym celu większość dnia spędza w podziemiach, gdzie znajduje najlepsze łupy.<br> Jego życie zostanie jednak wywrócone do góry nogami, gdy pewnej burzliwej nocy Dodger usłyszy potężny łomot na zalanych deszczem ulicach nad sobą. Wyczuwając kłopoty, Dodger, szybki jak błyskawica, wyskakuje z dziury w porę, by uratować młodą kobietę, która desperacko wyskoczyła z powozu, by uciec przed brutalnymi porywaczami. Dodger nie zna tej kobiety, nie wie, skąd się tu wzięła ani dlaczego bandyci trzymali ją w niewoli, ale nie cierpi patrzeć, jak ktoś cierpi, więc postanawia nie patrzeć i ją chronić.<br> Dodger wyrusza na poszukiwanie wskazówek, ściga złoczyńców i ratuje damę w opałach. Po drodze pomagają mu jego przyjaciele: żydowski majsterkowicz Salomon, śmierdzący, ale towarzyski pies Onan oraz cała gromada kolorowych postaci z ulicy. A także kilka znanych twarzy, w tym: Charles Dickens, Henry Mayhew i Benjamin Disraeli. Także tak - pojawia się tutaj kilka znanych postaci historycznych, więc skala nieprawdopodobieństwa wybija po sam sufit.<br> To rzecz zupełnie inna od opowieści ze "Świata Dysku". Nie ma tu magii, nie ma tu fantastycznych zdarzeń. Jest za to charakterystyczny dla Terry'ego Pratchetta humor i sarkastyczne spojrzenie na świat. Kilka razy śmiałem się na głos! Nie brakuje też trudnych tematów, takich jak bieda, wyzysk, samobójstwo i sztywna struktura społeczna, które są tu omawiane w charakterystyczny dla Pratchetta zabawny, mądry i bezpruderyjny sposób. Dystans zalecany - dla wrażliwców jest to lektura niewskazana!<br> Ogólnie rzecz biorąc, uważam "Spryciarza z Londynu" za interesującą powieść. Fajnie było sięgnąć, po powieść Pratchetta, tym bardziej, że dawno nie miałem okazji ku temu. Była to dobra zabawa i solidna rozrywka.

Historia "Spryciarza z Londynu" rozpoczyna się na tętniących życiem ulicach Londynu epoki wiktoriańskiej (niezmiernie przypominającego obrazy znane z prozy Charlesa Dickensa), gdzie poznajemy sympatycznego siedemnastolatka o pseudonimie Dodger. Chłopak zarabia na życie jako zbieracz, który poluje na zagubione monety i klejnoty, które spadają do wszelkich kratek ściekowych. Dogder w tym celu większość dnia spędza w podziemiach, gdzie znajduje najlepsze łupy.<br> Jego życie zostanie jednak wywrócone do góry nogami, gdy pewnej burzliwej nocy Dodger usłyszy potężny łomot na zalanych deszczem ulicach nad sobą. Wyczuwając kłopoty, Dodger, szybki jak błyskawica, wyskakuje z dziury w porę, by uratować młodą kobietę, która desperacko wyskoczyła z powozu, by uciec przed brutalnymi porywaczami. Dodger nie zna tej kobiety, nie wie, skąd się tu wzięła ani dlaczego bandyci trzymali ją w niewoli, ale nie cierpi patrzeć, jak ktoś cierpi, więc postanawia nie patrzeć i ją chronić.<br> Dodger wyrusza na poszukiwanie wskazówek, ściga złoczyńców i ratuje damę w opałach. Po drodze pomagają mu jego przyjaciele: żydowski majsterkowicz Salomon, śmierdzący, ale towarzyski pies Onan oraz cała gromada kolorowych postaci z ulicy. A także kilka znanych twarzy, w tym: Charles Dickens, Henry Mayhew i Benjamin Disraeli. Także tak - pojawia się tutaj kilka znanych postaci historycznych, więc skala nieprawdopodobieństwa wybija po sam sufit.<br> To rzecz zupełnie inna od opowieści ze "Świata Dysku". Nie ma tu magii, nie ma tu fantastycznych zdarzeń. Jest za to charakterystyczny dla Terry'ego Pratchetta humor i sarkastyczne spojrzenie na świat. Kilka razy śmiałem się na głos! Nie brakuje też trudnych tematów, takich jak bieda, wyzysk, samobójstwo i sztywna struktura społeczna, które są tu omawiane w charakterystyczny dla Pratchetta zabawny, mądry i bezpruderyjny sposób. Dystans zalecany - dla wrażliwców jest to lektura niewskazana!<br> Ogólnie rzecz biorąc, uważam "Spryciarza z Londynu" za interesującą powieść. Fajnie było sięgnąć, po powieść Pratchetta, tym bardziej, że dawno nie miałem okazji ku temu. Była to dobra zabawa i solidna rozrywka.