Skaza

Życie Celestine wydaje się idealne: jest piękna, lubiana przez wszystkich i ma wspaniałego chłopaka. Nagle wszystko się zmienia, gdy spontanicznie reaguje na pewną sytuacje w autobusie.  W ten sposób łamie wszystkie zasady. Mogła trafić do więzienia lub zostać naznaczona - potępiona jako osoba popełniająca błędy. Bo w jej świecie błędy są niedopuszczalne. Nic nie pobije doskonałości.. Teraz musi walczyć - o własną przyszłość i o swoją wielką miłość... .

Bardzo łatwo było mi się wkręcić w książkę. Futurystyczny świat zostaje przybliżony czytelnikowi w nieskomplikowany sposób i od razu rozumie się, co się zmieniło w przeciwieństwie do teraźniejszości. Wcześnie poznajemy wszystkich ważnych bohaterów „Skazy” i możemy bezpośrednio wyrobić sobie o nich zdanie. Dla mnie był to ze wszech miar udany początek historii, bardzo zrozumiały i dobrze wyjaśniony przez Cecelię Ahern. Był też stosunkowo emocjonujący, choć to początkowe napięcie jest tylko przedsmakiem tego, co ma nastąpić.

Nie mam nic, absolutnie nic negatywnego do powiedzenia na temat bohaterów. Celestine to wspaniała postać, która zawsze udowadniała, że ma dobre serce. Bliźni był dla niej ważniejszy niż własna wygoda i choć często uważam, że to zbyt bezinteresowne, to z nią w ogóle nie miałam tego problemu. Z innymi postaciami bywa tak, że działają zupełnie bezmyślnie, by uszczęśliwić drugą osobę i nawet nie zastanawiają się nad tym, jaki to ma wpływ na nich samych, ale Celestine działała w sposób bardziej przemyślany i rozważny. Mogłam więc z łatwością zrozumieć jej działania i procesy myślowe w niemal każdej sytuacji i uznałam ją za tym bardziej sympatyczną i realistyczną. Celestine również idealnie wpasowała się w historię „Skazy” i tchnęła w nią życie. Również pozostałe postacie, takie jak sędzia Creavan, Arndt, siostra Celestine wydały mi się niezwykle dopracowane, z dużą głębią, mnóstwem uczuć i sporą porcją autentyczności. Bez problemu mogłam wybrać swoich faworytów i oczywiście również tych, którzy podobali mi się mniej.

Co do stylu właściwie nie było wątpliwości - czytałam już kilka książek Cecelii Ahern i zawsze uważałam je za bardzo pięknie napisane. Autorka zachowuje bardzo dobry balans pomiędzy emocjonalnymi opisami, szybkimi fragmentami i ciekawie opakowanymi informacjami i wyjaśnieniami. Stwierdziłam, że wybrany język naprawdę pasował do tej historii, mogłam sobie wspaniale wyobrazić scenerię i bohaterów, a przede wszystkim miałam w głowie wyraźny obraz Celestyny.

Fabuła była sednem całej sprawy. Spodziewałam się stosunkowo przyziemnej dystopijnej historii i liczyłam na jakieś nowe, kreatywne pomysły. To co dostałam naprawdę mnie rozwaliło. Od pierwszej do ostatniej strony „Skaza” była przemyślana, nowatorska i pełna niespodzianek. Sama historia przekonywała mnie do siebie przez cały czas trwania i dosłownie przykuła do książki. Wszystkie sceny były niesamowicie ciekawe do śledzenia i nie dość, że Cecelia Ahern wkomponowała w nie szybkie tempo, to jeszcze zdołała niezliczoną ilość razy mnie zaskoczyć i pobudzić.

Podsumowanie: „Skaza” Cecelii Ahern naprawdę mnie rozwaliła i nie spodziewałam się tego. Całkowicie nowatorska, odświeżająca fabuła z niepowtarzalnymi bohaterami i bardzo przyjemny styl sprawiają, że „Skaza” jest jedną z najlepszych książek, jakie mogłam przeczytać w swoim życiu. 

Książka "Skaza" autorstwa Cecilii Ahern opowiada o Celestine, która żyje w społeczeństwie, w którym wszystkie błędy moralne i etyczne są karane przez naznaczenie potępionych. Są monitorowani, wykluczani i szkalowani. Celestyna jest właściwie zwolenniczką tego reżimu, aż pewnego dnia podejmuje decyzję, którą społeczeństwo uznaje za moralnie błędną i stawia ją przed sądem. Od tego momentu cały jej światopogląd zaczyna się rozpadać i widzi rzeczy w nowym świetle. Pojawia się pytanie: co jest naprawdę moralnie dobre, a co moralnie złe? 

Kiedy pierwszy raz usłyszałam, że Cecelia Ahern napisała dystopię dla nastolatków, byłam zdumiona. Cecelia Ahern? Dystopia?! Wszak autorka znana była wcześniej z historii miłosnych skierowanych do dorosłego odbiorcy oraz emocjonalnej literatury współczesnej. Moja ciekawość została pobudzona! W ostatnich latach ukazała się niesamowita ilość dystopii, tak że czasem można odnieść wrażenie, że wszystko się powtarza, nie ma już nic nowego... Ale Cecelii Ahern, która wywodzi się z zupełnie innego gatunku literackiego, udaje się w moich oczach nadal opowiadać historię, którą czyta się jako świeżą, mimo paraleli do klasycznych dystopii w rodzaju „1984”.

Wyczarowuje przyszłość, w której wymykająca się spod kontroli instytucja polityczna próbuje stworzyć moralną doskonałość. Najmniejsze przewinienia są karane z absurdalną surowością - i to do końca życia. ponieważ "skazani" są naznaczeni, celowo poddawani ostracyzmowi, a ich podstawowe prawa są ograniczane. Szczególnie interesująca wydała mi się tu rola mediów: Ahern bardzo wyraźnie pokazuje, jak fatalnie jest, gdy władza medialna i polityczna idą w parze (TVPis). Przez ten jeden "błąd" życie Celestine zostaje całkowicie załamane, a to, jak sobie z tym radzi i jak obie strony próbują wykorzystać ją do własnych celów było naprawdę ekscytujące do śledzenia, choć „Skaza” ma też słabe aspekty. 

Na początku Celestine uderzyła mnie jako słaba postać - naiwna, mało zainteresowana polityką czy kwestiami etycznymi, uprzywilejowana, powierzchowna i egoistyczna. Jej świat był czarno-biały, wszystko było albo dobre albo złe, a zasady były bezwzględne i nie podlegały dyskusji. Nie interesowało ją, czy ofiary systemu były sprawiedliwie traktowane, dopóki nie dotknęło ją to osobiście. Kiedy wszystko się wali, kiedy znajduje się w etycznym lub moralnym punkcie zwrotnym, podejmuje właściwe decyzje i znajduje odpowiednie słowa. Czułam, że Celestine to tak naprawdę inteligentna, współczująca dziewczyna, która dopiero zaczyna się otrząsać z 17 lat prania mózgu. Niektóre z pozostałych postaci pozostają raczej blade, jak choćby jej zbuntowana siostra, czy matka, która jest uosobieniem perfekcji jako rozchwytywana modelka. Chciałabym też dowiedzieć się więcej o jej chłopaku Art. Najbardziej problematyczny wydał mi się jednak Carrick, który po aresztowaniu Celestine oczekuje na wyrok w sąsiedniej celi. Mimo że cele są dźwiękoszczelne i nie mogą nawet rozmawiać, Celestine szybko się na nim zafiksowała, co w moich oczach nabiera podejrzenia. Cóż, w sytuacji ekstremalnej na pewno czujesz pociąg do jedynej osoby, która jest w tej samej sytuacji i może cię zrozumieć, ale już po kilku dniach ona interpretuje w ich „związku” bliskość, która tak naprawdę nie może jeszcze istnieć, bo nic o sobie nie wiedzą. Nie powiem wam teraz, czy ta fiksacja przerodzi się w rzeczywisty związek, czy nie, ale szczególnie pod koniec nie byłam zadowolona z tego, jak ta sprawa się rozwijała. W ogóle pod koniec miałam wrażenie, że niektóre rzeczy były pospieszne i nie do końca przemyślane.

Ogólnie rzecz biorąc, styl pisania Cecelii Ahern wydał mi się bardzo przyjemny i płynny w czytaniu. Przez większość czasu autorka potrafiła mnie urzec, tylko czasem brakowało mi poczucia, że naprawdę mogę współczuć w jakiejś scenie, bo emocje do mnie nie docierały.

„Skaza” to moim zdaniem bardzo udana propozycja od irlandzkiej pisarki. Brawa dla niej za sporą dawkę kreatywności i świetne wykonanie. Jest druga część, która ma tytuł „Doskonała” i myślę, że z chęcią kiedyś przeczytam.