Skaza

<p>Książka "Skaza" autorstwa Cecilii Ahern opowiada o Celestine, która żyje w społeczeństwie, w którym wszystkie błędy moralne i etyczne są karane przez naznaczenie potępionych. Są monitorowani, wykluczani i szkalowani. Celestyna jest właściwie zwolenniczką tego reżimu, aż pewnego dnia podejmuje decyzję, którą społeczeństwo uznaje za moralnie błędną i stawia ją przed sądem. Od tego momentu cały jej światopogląd zaczyna się rozpadać i widzi rzeczy w nowym świetle. Pojawia się pytanie: co jest naprawdę moralnie dobre, a co moralnie złe?&nbsp;</p><p>Kiedy pierwszy raz usłyszałam, że Cecelia Ahern napisała dystopię dla nastolatków, byłam zdumiona. Cecelia Ahern? Dystopia?! Wszak autorka znana była wcześniej z historii miłosnych skierowanych do dorosłego odbiorcy oraz emocjonalnej literatury współczesnej. Moja ciekawość została pobudzona! W ostatnich latach ukazała się niesamowita ilość dystopii, tak że czasem można odnieść wrażenie, że wszystko się powtarza, nie ma już nic nowego... Ale Cecelii Ahern, która wywodzi się z zupełnie innego gatunku literackiego, udaje się w moich oczach nadal opowiadać historię, którą czyta się jako świeżą, mimo paraleli do klasycznych dystopii w rodzaju „1984”.</p><p>Wyczarowuje przyszłość, w której wymykająca się spod kontroli instytucja polityczna próbuje stworzyć moralną doskonałość. Najmniejsze przewinienia są karane z absurdalną surowością - i to do końca życia. ponieważ "skazani" są naznaczeni, celowo poddawani ostracyzmowi, a ich podstawowe prawa są ograniczane. Szczególnie interesująca wydała mi się tu rola mediów: Ahern bardzo wyraźnie pokazuje, jak fatalnie jest, gdy władza medialna i polityczna idą w parze (TVPis). Przez ten jeden "błąd" życie Celestine zostaje całkowicie załamane, a to, jak sobie z tym radzi i jak obie strony próbują wykorzystać ją do własnych celów było naprawdę ekscytujące do śledzenia, choć „Skaza” ma też słabe aspekty.&nbsp;</p><p>Na początku Celestine uderzyła mnie jako słaba postać - naiwna, mało zainteresowana polityką czy kwestiami etycznymi, uprzywilejowana, powierzchowna i egoistyczna. Jej świat był czarno-biały, wszystko było albo dobre albo złe, a zasady były bezwzględne i nie podlegały dyskusji. Nie interesowało ją, czy ofiary systemu były sprawiedliwie traktowane, dopóki nie dotknęło ją to osobiście. Kiedy wszystko się wali, kiedy znajduje się w etycznym lub moralnym punkcie zwrotnym, podejmuje właściwe decyzje i znajduje odpowiednie słowa. Czułam, że Celestine to tak naprawdę inteligentna, współczująca dziewczyna, która dopiero zaczyna się otrząsać z 17 lat prania mózgu. Niektóre z pozostałych postaci pozostają raczej blade, jak choćby jej zbuntowana siostra, czy matka, która jest uosobieniem perfekcji jako rozchwytywana modelka. Chciałabym też dowiedzieć się więcej o jej chłopaku Art. Najbardziej problematyczny wydał mi się jednak Carrick, który po aresztowaniu Celestine oczekuje na wyrok w sąsiedniej celi. Mimo że cele są dźwiękoszczelne i nie mogą nawet rozmawiać, Celestine szybko się na nim zafiksowała, co w moich oczach nabiera podejrzenia. Cóż, w sytuacji ekstremalnej na pewno czujesz pociąg do jedynej osoby, która jest w tej samej sytuacji i może cię zrozumieć, ale już po kilku dniach ona interpretuje w ich „związku” bliskość, która tak naprawdę nie może jeszcze istnieć, bo nic o sobie nie wiedzą. Nie powiem wam teraz, czy ta fiksacja przerodzi się w rzeczywisty związek, czy nie, ale szczególnie pod koniec nie byłam zadowolona z tego, jak ta sprawa się rozwijała. W ogóle pod koniec miałam wrażenie, że niektóre rzeczy były pospieszne i nie do końca przemyślane.</p><p>Ogólnie rzecz biorąc, styl pisania Cecelii Ahern wydał mi się bardzo przyjemny i płynny w czytaniu. Przez większość czasu autorka potrafiła mnie urzec, tylko czasem brakowało mi poczucia, że naprawdę mogę współczuć w jakiejś scenie, bo emocje do mnie nie docierały.</p><p>„Skaza” to moim zdaniem bardzo udana propozycja od irlandzkiej pisarki. Brawa dla niej za sporą dawkę kreatywności i świetne wykonanie. Jest druga część, która ma tytuł „Doskonała” i myślę, że z chęcią kiedyś przeczytam.&nbsp;</p>

<p>Życie Celestine wydaje się idealne: jest piękna, lubiana przez wszystkich i ma wspaniałego chłopaka. Nagle wszystko się zmienia, gdy spontanicznie reaguje na pewną sytuacje w autobusie. &nbsp;W ten sposób łamie wszystkie zasady. Mogła trafić do więzienia lub zostać naznaczona - potępiona jako osoba popełniająca błędy. Bo w jej świecie błędy są niedopuszczalne. Nic nie pobije doskonałości.. Teraz musi walczyć - o własną przyszłość i o swoją wielką miłość... .</p><p>Bardzo łatwo było mi się wkręcić w książkę. Futurystyczny świat zostaje przybliżony czytelnikowi w nieskomplikowany sposób i od razu rozumie się, co się zmieniło w przeciwieństwie do teraźniejszości. Wcześnie poznajemy wszystkich ważnych bohaterów „Skazy” i możemy bezpośrednio wyrobić sobie o nich zdanie. Dla mnie był to ze wszech miar udany początek historii, bardzo zrozumiały i dobrze wyjaśniony przez Cecelię Ahern. Był też stosunkowo emocjonujący, choć to początkowe napięcie jest tylko przedsmakiem tego, co ma nastąpić.</p><p>Nie mam nic, absolutnie nic negatywnego do powiedzenia na temat bohaterów. Celestine to wspaniała postać, która zawsze udowadniała, że ma dobre serce. Bliźni był dla niej ważniejszy niż własna wygoda i choć często uważam, że to zbyt bezinteresowne, to z nią w ogóle nie miałam tego problemu. Z innymi postaciami bywa tak, że działają zupełnie bezmyślnie, by uszczęśliwić drugą osobę i nawet nie zastanawiają się nad tym, jaki to ma wpływ na nich samych, ale Celestine działała w sposób bardziej przemyślany i rozważny. Mogłam więc z łatwością zrozumieć jej działania i procesy myślowe w niemal każdej sytuacji i uznałam ją za tym bardziej sympatyczną i realistyczną. Celestine również idealnie wpasowała się w historię „Skazy” i tchnęła w nią życie. Również pozostałe postacie, takie jak sędzia Creavan, Arndt, siostra Celestine wydały mi się niezwykle dopracowane, z dużą głębią, mnóstwem uczuć i sporą porcją autentyczności. Bez problemu mogłam wybrać swoich faworytów i oczywiście również tych, którzy podobali mi się mniej.</p><p>Co do stylu właściwie nie było wątpliwości - czytałam już kilka książek Cecelii Ahern i zawsze uważałam je za bardzo pięknie napisane. Autorka zachowuje bardzo dobry balans pomiędzy emocjonalnymi opisami, szybkimi fragmentami i ciekawie opakowanymi informacjami i wyjaśnieniami. Stwierdziłam, że wybrany język naprawdę pasował do tej historii, mogłam sobie wspaniale wyobrazić scenerię i bohaterów, a przede wszystkim miałam w głowie wyraźny obraz Celestyny.</p><p>Fabuła była sednem całej sprawy. Spodziewałam się stosunkowo przyziemnej dystopijnej historii i liczyłam na jakieś nowe, kreatywne pomysły. To co dostałam naprawdę mnie rozwaliło. Od pierwszej do ostatniej strony „Skaza” była przemyślana, nowatorska i pełna niespodzianek. Sama historia przekonywała mnie do siebie przez cały czas trwania i dosłownie przykuła do książki. Wszystkie sceny były niesamowicie ciekawe do śledzenia i nie dość, że Cecelia Ahern wkomponowała w nie szybkie tempo, to jeszcze zdołała niezliczoną ilość razy mnie zaskoczyć i pobudzić.</p><p>Podsumowanie: „Skaza” Cecelii Ahern naprawdę mnie rozwaliła i nie spodziewałam się tego. Całkowicie nowatorska, odświeżająca fabuła z niepowtarzalnymi bohaterami i bardzo przyjemny styl sprawiają, że „Skaza” jest jedną z najlepszych książek, jakie mogłam przeczytać w swoim życiu.&nbsp;</p>