Saga o Ludziach Lodu. Tom 2. Polowanie na czarownice

Druga książka “Sagi o Ludziach Lodu” nosi w oryginale tytuł Heksejagten (polskie “Polowanie na czarownice”) i rozpoczyna się 3 lata po zakończeniu pierwszej książki, gdzie dowiadujemy się o życiu Silje i Tengela oraz ich małej rodziny, która próbuje przetrwać w mroźnej dziczy. Większość z tego, co wydarzyło się w ciągu tych 3 lat zostaje wspomniane, ale nie pokazane wprost, coś, co jest spójne z pierwszą książką (w której retrospekcje są naprawdę rzadkie). Zazwyczaj jest tutaj za mało szczegółów, a akcja jest zbyt skrótowa, ale gdy się tak nad tym zastanowić, to myślę, że ta seria byłaby jeszcze dłuższa, gdybyśmy czasem nie dostali szybkiego przejścia przez to, co wydarzyło się do tej pory.

Uwielbiam tę książkę ze względu na bohaterów, które wiele doświadczyły i zdążyły się bardzo rozwinąć. Po prostu kocham każdego bohatera i kibicuję im, żeby ich wątki rozwijały się jeszcze głębiej i by ich historia nigdy się nie kończyła (a jakby miała się skończyć, to żeby czekało ich szczęśliwe zakończenie).

Bardzo podoba mi się styl, w którym pisze swoje ksiązki Margit Sandemo. Dzięki starannie dobranym słowom i zdaniom udaje jej się opisać zimową, mroźną puszczę, nie zarażone już dżumą miasto Trondheim, wilgotne i deszczowe lasy z ich okropnymi drogami i wiele innych miejsc w sposób żywy i kolorowy. Zawsze gubię się we fragmencie o przejażdżce powozem nad Dover i przez lasy - nie dlatego, że jest długi i nudny, ale dlatego, że jest pięknie napisany i tak łatwo go sobie wyobrazić. Każdy bardziej emocjonujący moment przyprawia mnie o szybsze bicie serca, a niewielu jest autorów, którzy aż tak bardzo są w stanie mnie przenieść w inny świat. Może po prostu, jestem niespełnioną romantyczką i marzycielką.

Napięcie seksualne między Silje i Tenglem z pierwszej książki jest mniejsze w tej, prawdopodobnie dlatego, że są małżeństwem i w ogóle. Ale to nie znaczy, że w tej książce brakuje romantyzmu i namiętności. Myślę, że jest to cecha Sandemos, że tak gładko łączy wątki romantyczne z naprawdę ciekawym fantasy i żaden z tych elementów w żaden sposób nie dominuje nad drugim. Trochę to tak jest, że ta historia jest tak naprawdę romansem/obyczajówką w świecie fantasy. Rzadkie połączenie, ale przyznam, że mi czyta się to niezmiernie przyjemnie i z pewnością przeczytam kolejną książkę. “Polowanie na czarownice” okazało się być bardzo dobrą kontynuacją, ale myślę że sprawdza się również jako książka, która może dopiero wtajemniczać czytelników w serię. Mówiąc krótko: niezmiernie ją polecam.

Ta seria była początkiem mojej intensywnej przygody z romansami i fantastyką z elementami nadprzyrodzonymi. Choć nie przeczytałam wszystkich tomów, to uważam, że “Saga o Ludziach Lodu” to książki, które są w moim życiu najważniejsze. Tym razem postanowiłam jeszcze raz przeczytać te książki, lecz wszystkie i po kolei. Ostatnio skończyłam drugą książkę z serii Margit Sandemo, “Polowanie na czarownice” i przyznam, że naprawdę jestem zaskoczona jak te książki bronią się po tylu latach po publikacji.

Saga śledzi losy rodziny przez ponad 400 lat. W tej książce, rozpoczynającej się około trzy lata, po zakończeniu Silje, szczęśliwa żona Tengela, zaczyna mieszkać z mężem w Dolinie Ludzi Lodu. Brakuje jej jednak miejsc, które zmuszona była opuścić. Tu, w dolinie, czuje się wyobcowana, zwłaszcza boi się starej wiedźmy Hanny, która uczy małą Sol swoich diabelskich sztuczek. Nad doliną wisi niebezpieczeństwo, które może zaburzyć spokój zamieszkujących ją ludzi. Nikt nie chciał jej słuchać, lecz to właśnie Hannah przewidziała co może się wydarzyć…

Ta książka podoba mi się nieco bardziej niż pierwsza. Mam wrażenie, że główni bohaterowie są o wiele ciekawsi w roli rodziców, a nie kochanków. Nie zrozumcie mnie źle, bardzo lubię postaci, które Sandemo wykreowała na potrzeby tych książek, lecz wydaje mi się, że niektóre wątki z nimi związane można było poprowadzić lepiej. Nadal czyta się to znakomicie, a nawet lepiej niż pierwszą książkę.

Pierwsza połowa jest nadal opowiadana z perspektywy Silje, podczas gdy druga połowa jest opowiadana głównie z perspektywy Sol i kilku innych postaci. Ta zmiana perspektywy może być odrobinę dezorientująca, lecz mi osobiście bardzo się podobała i dała o wiele więcej możliwości spojrzenia na to co się działo z nieco innej perspektywy. Ponownie, styl pisania Sandemo jest na najwyższym poziomie i jest w stanie ożywić każdą sytuację, którą wymyśliła, tak, że staje się wyraźna w głowie czytelnika. Jej książki zdecydowanie pobudzają wyobraźnię - a to można powiedzieć o niewielu książkach skierowanych do dorosłego czytelnika.

Trochę jest też prawdy w tym, że te dwie książki, są dopiero wprowadzeniem do tego, co będzie się działo. Dopiero część trzecia tak naprawdę otwiera nowy rozdział w historii “Sagi o Ludziach Lodu”, ale nie mogę powiedzieć, jakoby “Polowanie na czarownice” było złą książką. Wręcz przeciwnie - podobała mi się w całości i uważam ją za bardzo dobrą. Szczerze polecam, zarówno tą książkę, jak i całą sagę.