Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.
Nowa
Książka nowa.
Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.
Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.
Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.
Roman Witold Ingarden 1893-1970 Fenomenolog ze szkoły Edmunda Husserla
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Biografia Romana Ingardena (1893-1970) to fascynująca opowieść o jego życiowej drodze, która przypomina przejście od raju do piekła. Od młodości Ingarden pozostawał pod wpływem wybitnych myślicieli, takich jak Kazimierz Twardowski i Edmund Husserl, rozwijając swoje talenty filozoficzne podczas studiów we Lwowie, Getyndze i Fryburgu. Jego edukacja oraz publikacje sprawiły, że stał się jednym z czołowych fenomenologów na świecie i wybitnym filozofem polskim XX wieku. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę, podjął pracę w szkołach średnich, a następnie po habilitacji przeniósł się na Uniwersytet Lwowski. Okres II wojny światowej to dla Ingardena czas tajnego nauczania oraz walki o przetrwanie rodziny. Największe wyzwania nastąpiły po wojnie, kiedy to aktywnie uczestniczył w reaktywacji ośrodków akademickich i filozoficznych oraz w obronie autonomii nauki i dziedzictwa lwowskiej filozofii. Ingarden przyczynił się również do powstania Biblioteki Klasyków Filozofii.
Opracowanie z okazji 130. rocznicy urodzin Ingardena zawiera kalendarium jego życia i twórczości, rodzinne dokumenty, teksty napisane przez jego synów Jerzego i Stanisława, przedwojenne listy Władysława Witwickiego oraz mniej znane dzieła samego Ingardena. Zawiera również wspomnienia o Ingardenie napisane przez Władysława Tatarkiewicza i Izydorę Dąmbską, a także ponad 160 nieznanych i dotąd niepublikowanych zdjęć.
Władysław Tatarkiewicz napisał jedno z najbardziej poruszających wspomnień o Ingardenie. Po jego śmierci wielu współpracowników i przyjaciół wspominało go, ale tekst Tatarkiewicza wyróżniał się szczególną ciepłą i emocjonalnym zaangażowaniem. Obaj filozofowie tworzyli swoje wieloletnie więzi już w czasach lwowskich, a ich relacja stała się jeszcze bliższa po II wojnie światowej, gdy musieli stawić czoła komunistycznym ograniczeniom. W latach pięćdziesiątych obaj zostali pozbawieni możliwości publikacji i pracy na uczelniach, jednak po zmianach politycznych zostali przywróceni do swoich obowiązków. Razem kontynuowali swoje pasje, takie jak miłość do filozofii i podróże po świecie.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
Biografia Romana Ingardena (1893-1970) to fascynująca opowieść o jego życiowej drodze, która przypomina przejście od raju do piekła. Od młodości Ingarden pozostawał pod wpływem wybitnych myślicieli, takich jak Kazimierz Twardowski i Edmund Husserl, rozwijając swoje talenty filozoficzne podczas studiów we Lwowie, Getyndze i Fryburgu. Jego edukacja oraz publikacje sprawiły, że stał się jednym z czołowych fenomenologów na świecie i wybitnym filozofem polskim XX wieku. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę, podjął pracę w szkołach średnich, a następnie po habilitacji przeniósł się na Uniwersytet Lwowski. Okres II wojny światowej to dla Ingardena czas tajnego nauczania oraz walki o przetrwanie rodziny. Największe wyzwania nastąpiły po wojnie, kiedy to aktywnie uczestniczył w reaktywacji ośrodków akademickich i filozoficznych oraz w obronie autonomii nauki i dziedzictwa lwowskiej filozofii. Ingarden przyczynił się również do powstania Biblioteki Klasyków Filozofii.
Opracowanie z okazji 130. rocznicy urodzin Ingardena zawiera kalendarium jego życia i twórczości, rodzinne dokumenty, teksty napisane przez jego synów Jerzego i Stanisława, przedwojenne listy Władysława Witwickiego oraz mniej znane dzieła samego Ingardena. Zawiera również wspomnienia o Ingardenie napisane przez Władysława Tatarkiewicza i Izydorę Dąmbską, a także ponad 160 nieznanych i dotąd niepublikowanych zdjęć.
Władysław Tatarkiewicz napisał jedno z najbardziej poruszających wspomnień o Ingardenie. Po jego śmierci wielu współpracowników i przyjaciół wspominało go, ale tekst Tatarkiewicza wyróżniał się szczególną ciepłą i emocjonalnym zaangażowaniem. Obaj filozofowie tworzyli swoje wieloletnie więzi już w czasach lwowskich, a ich relacja stała się jeszcze bliższa po II wojnie światowej, gdy musieli stawić czoła komunistycznym ograniczeniom. W latach pięćdziesiątych obaj zostali pozbawieni możliwości publikacji i pracy na uczelniach, jednak po zmianach politycznych zostali przywróceni do swoich obowiązków. Razem kontynuowali swoje pasje, takie jak miłość do filozofii i podróże po świecie.
