Proza

Kazimiera Iłłakowiczówna, znana przede wszystkim jako wybitna poetka, posiada także mniej znany dorobek prozatorski. Chociaż jej proza jest ilościowo mniejsza w porównaniu do poezji, dla autorki była równie istotna. Iłłakowiczówna zajmowała się formami narracyjnymi w różnych okresach swojej twórczości, od 1918 do 1967 roku. W tym czasie wydała pięć tekstów prozatorskich, różnorodnych pod względem tematyki i stylu. Wśród nich znajdziemy fascynującą powieść dla dzieci pt. „Bajeczna opowieść o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Soju i o dziewczynce Kio”, pamiętniki związane z pracą w sekretariacie marszałka Piłsudskiego („Ścieżka obok drogi”) oraz relacje z pobytu w Rumunii podczas II wojny światowej, ujmujące trudności pracy tłumaczki poezji („Niewczesne wynurzenia”). Nie zabrakło również wspomnień z dzieciństwa czy współczesnych okresów, obejmujących m.in. spotkania z takimi postaciami jak Stefan Żeromski („Trazymeński zając”). Jej twórczość wzbogaca także wizyjna proza poetycka, jak w „Z rozbitego fotoplastikonu”. Każde z tych dzieł świadczy o jej wyjątkowych umiejętnościach językowych i bogatym talencie obrazowania.