Kazimiera Iłłakowiczówna - sylwetka autora

Kazimiera Iłłakowiczówna to polska poetka, prozaik, dramaturg i tłumaczka-poliglotka. Autorka urodziła się w 1892 roku w Wilnie, jako nieślubna córka Barbary Iłlakowiczówny i Klemensa Zana, który był senem Tomasza Zana „Promienistego”, bliskiego przyjaciela Adama Mickiewicza. Maturę uzyskała w gimnazjum w Petersburgu, a następnie kontynuowała naukę na pensji w Warszawie. Co ciekawe, w latach 1908-1909 studiowała na uniwersytecie w Oxfordzie, a od 1910 do 1914 na Uniwersytecie Jagiellońskim. Służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej w latach 1915-1917 i była osobistą sekretarką Józefa Piłsudskiego.

Kazimiera Iłłakowiczówna to jedna z najwybitniejszych przedstawicielek życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym. We wczesnej młodości fascynowała się ruchem feministycznym. Jej fascynujące życie zakończyło się w 1983 roku, a po śmierci spoczęła na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Kazimiera Iłłakowiczówna to autorka licznych wierszy. W swojej poezji ujawniała niezwykły zmysł obserwacji i malarską, niebywale dynamiczną umiejętność opisu. Jej wiesze są niezwykłe, niemal muzyczne, a w licznych utworach operuje groteską. Taką umiejętność ukształtowała w poetce tradycja literacka baroku i romantyzmu. Autorka debiutowała w okresie Młodej Polski, ale dojrzałość artystyczną uzyskała w dwudziestoleciu międzywojennym.

Chcąc lepiej zapoznać się z kategorią, jaką jest polska literatura piękna, książki Kazimiery Iłłakowiczówny są obowiązkowym elementem edukacyjnym. Iłłakowiczówna była wszechstronną pisarką: autorką poezji, dokumentu biograficznego, prozy kreacyjnej, poematów scenicznych i przekładów literackich. Pisała również wiersze dla dzieci, do klasyki przeszły „Rymy dziecięce”, „Wesołe wierszyki” czy „Czarodziejskie zwierciadełka. 50 wróżb wierszem”. Swoje wczesne, młodzieńcze lata opisała w dwóch książkach, które napisane zostały prozą „Z rozbitego fotoplastykonu" i wspomnieniowym zbiorze „Trazymeński zając”. Co ciekawe, jest również autorką utworów dla teatru w zbiorze „Rzeczy sceniczne”, w którym najciekawszym jest „Ziemia rozdarta" o biskupie Nankerze.

Czczonemu na Śląsku biskupowi poetka poświęciła także cykl wierszy „Nancheriana", ukazujący kapłaństwo codzienne, robocze i anegdotyczne.