Pamięć kulturowa a symptomy traumy

Monografia koncentruje się na kompleksowym badaniu idei ojczyzny w bułgarskiej poezji po 1989 roku, analizując ją poprzez koncepcje pamięci kulturowej i traumy. Przyjęty w pracy model traktuje utwory poetyckie jako nośniki pamięci kulturowej i traumatycznej, stając się przestrzenią, w której pamięć jest kształtowana, potwierdzana i staje się przedmiotem wspólnego porozumienia. W procesie lirycznego dialogu z literacką tradycją, tradycyjne wyobrażenia o rodzimości są rekonstruowane, odtwarzane lub poddawane rewizji. Stosunek wyrażany w poezji do bułgarskiej ojczyzny jest interpretowany w szerokim kontekście historycznym, społecznym, kulturowym oraz literackim, ukazując złożoną dyskusję o tożsamości narodowej. Problematyka ojczyzny w tych utworach najczęściej odnosi się do traumatycznych doświadczeń związanych z bułgarską transformacją i jej wielogłosową naturą ideologiczną.