Paddington. Kolejne historie

Jest niezwykłym niedźwiedziem i wszystko, co robi, robi z oddaniem niepodobnym do kogokolwiek innego. Z tym misiem nawet codzienne zdarzenia stają się niewiarygodną przygodą. Cokolwiek nie chciałby zrobić, sprawy zawsze wymykają się spod kontroli, ale Paddingtonowi udaje się w swój uroczy sposób wszystko wyprostować. Tylko zrzędliwy sąsiad Pan Curry nie jest oczarowany słonecznym usposobieniem i życzliwością Paddingtona.

Wszyscy kochają Paddingtona. Kocham go i ja oraz moja mała córeczka. Byłam więc przeszczęśliwa zasiadając do tomiku nazwanego “Paddington. Kolejne historie”, w którym to autor, Michael Bond, po raz kolejny dostarcza gros opowiastek z udziałem naszego ulubionego futrzanego bohatera. “Kolejne historie” sprawiły nam naprawdę wiele radości. Odkąd odkryłam Paddingtona, nie mogę się nim przestać zachwycać. Jest coś w nim, w jego usposobieniu, co wzrusza mnie do łez, choć większość historii z jego udziałem to pogodne i pełne serca historyjki, które bardziej niż wzruszyć mają dostarczyć uśmiechu na nasze twarze. Ale i tak, po zakończeniu każdej historii, wycierałam spod oka łzę. Są to opowieści skierowane do dzieci (stąd moja córka tak ubóstwia te historyjki), ale nawet jako dorosła osoba mogę cieszyć się uroczą naiwnością i pragnieniem działania Paddingtona. Zwłaszcza, że futrzany przyjaciel z bardzo odległego Peru ma tak ujmujący sposób bycia, że nie sposób nie wybaczyć mu wszystkich jego wybryków i szaleństw. Historyjki są krótkie i łatwe, zazwyczaj kończą się jakąś ciekawą puentą. Moja sześcioletnia córka, z lekką pomocą jest w stanie je przeczytać, co zdecydowanie jest sygnałem, że warto kupić tą książkę do lektury z pociechą. Ilustracje Peggy Fortnum są absolutnie fantastyczne i kocham jej styl!

Pewnie sięgnę też po pozostałe tomy, bo nikt tak jak Paddington nie oczarował mnie z bohaterów dziecięcych opowiastek. “Paddington. Kolejne historie” Michaela Bonda zasługuje na wszystkie gwiazdki świata, ale ja mogę tej książce przyznać tylko maksymalne pięć. No trudno, jakoś to przeżyję!

Paddington Brown, niedźwiedź z najciemniejszego Peru zadomowił się już na stałe w Londynie. Codziennie zapisuje swoje przygody w albumie i wysyła częste pocztówki do swojej cioci w Peru, aby wiedziała, że ma się dobrze. Stara się pomóc swoim opiekunom jak tylko możeOczywiście posiadanie łap zamiast rąk sprawia, że nawet proste zadania stają się dla niedźwiedzia o wiele bardziej skomplikowane, a chaos zwykle pojawia się tam, gdzie Paddington się udaje.

Paddington jest ujmujący i zabawny, pełen niewinnego pragnienia, aby pomóc innym ludziom i być użytecznym. Uwielbiam jego przyjaźń z panem Gruberem i opowiadanie o jego przygodach przy wspólnych porannych bułeczkach. Podoba mi się, że pan Gruber ma prawdziwy szacunek dla swojego futrzanego przyjaciela. Myślę, że czuje współczucie dla Paddingtona, ponieważ obaj są imigrantami do kraju i obaj musieli znaleźć własną ścieżkę życia w nowym środowisku.

“Paddington. Kolejne historie” to zbiór krótkich historyjek z udziałem tytułowego misia. Przy każdej jego przygodzie czułam, że wracam do czasów dzieciństwa, kiedy podobne historyjki, czytałam w tamtym okresie. Nie miałam okazji poznać wtedy Paddingtona (i wydaje mi się, że większość dzieci z Polski nie miała takiej okazji, bo książki Michaela Bonda chyba nie pojawiły się wtedy jeszcze na naszym rynku), ale wiem, że zaprzyjaźniłabym się z tym misiem już wtedy. Nadrabiam to jednak jako osoba dorosła :).

Ogólnie rzecz biorąc, to była kolejna pozycja, która dostarczyła mi dużo uśmiechu i radości. Co prawda nie mam dzieci, ani młodocianych w rodzinie w takim wieku, żeby zainteresowali się Paddingtonem, ale z całą pewnością jestem w stanie stwierdzić, że jest to pozycja, która idealnie się sprawdzi dla kilkuletnich dzieci. Ale jak widać i dorośli mogą czerpać z nich radość... Warto szczególnie przeczytać te historie, jeśli polubiliście filmowe wersje opowieści o Paddingtonie. Opowiadania Michaela Bonda mają jednak trochę inny charakter, ale z pewnością wam się również spodobają. Szczerze polecam!