Obraz pamięci i wiedzy. Fotograficzne reprodukcje dzieł w archiwach i narracjach historii sztuki

Magdalena Wróblewska w swojej książce podejmuje temat rzadko spotykany zarówno w metodologicznym dyskursie historii sztuki, jak i historii fotografii - kwestię reprodukcji dzieł sztuki oraz artefaktów. Choć zaskakujące, temat ten był obecny od samego początku istnienia fotografii, która narodziła się właśnie poprzez reprodukcje, a twórcą pierwszych faksymile w 1822 roku był Nicéphore Niépce. Równolegle do rozwoju fotografii, historia sztuki wykrystalizowała się jako autonomiczna dyscyplina akademicka, która od początku wykorzystywała nowe medium w badaniach, nauczaniu i publikacjach.

Wróblewska zwraca uwagę, że fotografia nigdy nie była przezroczystym medium. Szczególnie poszerza dyskusję o jej związki z ówczesnym dyskursem władzy, jak kolonializm, oraz pojęciem "obiektywności" w reżimie wiedzy. Reprodukcja fotograficzna dzieł sztuki przedstawiona jest jako aktywne medium, które nie tylko służy, ale współtworzy przedmiot badań i potencjalnie redefiniuje całą dyscyplinę.

Ta książka staje się pionierskim polskim badaniem, które traktuje fotografię jako kluczowe narzędzie we wczesnym rozwoju historii sztuki jako niezależnej dziedziny. Magdalena Wróblewska nie postrzega fotografii jako jedynie pomocniczego medium, lecz jako fundamentalny element konstruujący badania nad sztuką. Prace te dają nową perspektywę na dotychczasowe praktyki, wskazując na często niedostrzegane czynniki tworzące podstawy naukowego działania.

Autorka pracuje na Wydziale “Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 2015-2020 kierowała projektami badawczymi w Muzeum Warszawy. Jest uznaną stypendystką wielu renomowanych instytucji i autorką nagradzanych publikacji, w tym "Fotografie ruin - ruiny fotografii. 1944-2014" oraz "Practicing Decoloniality in Museums: A Guide with Global Examples". Jej wkład w rewizyjne i ożywcze refleksje nad dyscypliną jest nieoceniony.