O podstawie moralności

Arthur Schopenhauer często bywa określany jako inicjator pesymistycznej filozofii, chociaż według Jana Garewicza, jego podejście do pesymizmu nie ma nic wspólnego z katastrofizmem. Chociaż Schopenhauer odrzucał postęp, nie oznaczało to, że nie dostrzegał wartości w nauce i technice. Uczył raczej rezygnacji, która nie wymaga pokory, współczucia bez konieczności miłości bliźniego oraz buntu, który nie wiąże się z działaniem.

Filozof ten z jednej strony neguje rzeczywistość, lecz z drugiej strony uznaje ją za jedyną możliwą. Podejmuje takie stanowisko z powodu przyjętych zasad aksjologicznych. Jak wskazuje Garewicz, etyka Schopenhauera, mimo że posiada wymiar normatywny, omija się bez pojęcia obowiązku. Filozof określa, czym jest dobro, jednakże nie próbuje nakłaniać nikogo do moralnych czynów.

Co więc stanowi podstawę moralności, skoro w koncepcji Schopenhauera nie ma uniwersalnie obowiązujących wartości? Niemiecki myśliciel podkreśla różnorodność, indywidualność oraz wiedzę jako fundamenty etyczne.