Norwegian Wood TW

Ostatnio w jednym ze znanych teleturniejów padło pytanie: “Jak nazywa się japoński pisarz, który był jednym z faworytów do Nagrody Nobla i który napisał powieść “Norwegian Wood”? Prawidłowa odpowiedź to oczywiście: Haruki Murakami. Uznałam, że to doskonała okazja, aby sięgnąć po “Norwegian Wood” raz jeszcze - to również sposobność aby podzielić się moją opinią w przedmiocie recenzji na temat wyżej wymienionej książki, zapraszam! :-)<br> <br> Piąta z kolei w dorobku japońskiego powieściopisarza “Norwegian Wood” to powieść wyjątkowa: wydana w 1987 roku na wczesnym jeszcze etapie kariery, nosi wyraźnie ślady mocno osadzonej we współczesnym świecie, niemal wolnej od elementów “realizmu magicznego”, skupionej na słodko - gorzkiej refleksji autora w przedmiocie miejsca człowieka we wszechświecie, jego samotność wśród innych ludzi, całej palety emocji i uczuć jakie nim targają w obliczu wyborów, które zmuszony jest podjąć. <br> <br> Nazwa powieści nawiązuje do utworu zespołu The Beatles o tym samym tytule, co znajduje swój wyraz na kartach książki: dwoje głównych bohaterów słucha jej uznając wspólnie za swoją ulubioną - podobieństw jest zresztą więcej: podobnie jak w utworze brytyjskiej grupy, również w książce Murakamiego główny bohater pochodzi z klasy średniej, czuje się samotny i ucieka w romanse z kobietami, które kończą się wraz z nadejściem świtu. <br> <br> To dobry moment, aby bliżej przyjrzeć się Toru Watanabe, pierwszoplanowej postaci tej opowieści. Główny bohater to typowa w swojej symbolice postać dla twórczości Murakamiego: stabilny emocjonalnie, przeciętny, niczym szczególnym się nie wyróżniający i z dystansem patrzący na innych, bez potrzeby zabiegania o ich uwagę, a także ciesząc się spokojem wynikającym z braku zainteresowania swoją osobą ze strony otaczającego go świata. <br> <br> Pozwolę sobie krótko opisać fabułę: poznajemy Tōru w momencie gdy kończy szkołę średnią, kolejno wybiera się na studia i staje tym samym przed szeregiem ważnym pytań u progu swojej dorosłości. Pewnego dnia spotyka Naoko - młodą kobietą, która budzi w nim gwałtowną fale wspomnień, a retrospekcja jaka dokona się w jego umyśle na bazie tego spotkania odmieni jego pogląd na otaczającą go rzeczywistość. Dwoje młodych ludzi szybko zapała do siebie uczuciem, ich romans komplikuje jednak wspólna przeszłość: przed laty chłopak Naoko i jednocześnie najlepszy przyjaciel głównego bohatera, Kizuki popełnił samobójstwo. Tragedia ta ma wpływ na dalsze losy bohaterów, Naoko bowiem w wyniku tych traumatycznych doświadczeń, jak również przez wzgląd na swoje trudne dzieciństwo, oraz ogólną wrażliwość wpisaną w jej naturę nie radzi sobie z rzeczywistością wokół siebie i ląduje finalnie w górskim sanatorium. Watanabe nie jest w stanie jej pomóc, wszystko co może zrobić to okazywać wsparcie podczas ich krótkich wizyt, jednocześnie w jego życiu pojawia się nieoczekiwanie Midori: dziewczyna, która ma w sobie ogromne pokłady pozytywnej energii - główny bohater szybko dochodzi do wniosku, że kocha je obie: każdą na inny, wyjątkowy sposób. Spotyka się z obiema w tym samym czasie, nie ukrywając tego i pozostając tym samym wobec nich uczciwym w tym dziwnym, miłosnym trójkącie.<br> <br> Przed laty czytam “Norwegian Wood” i wydała mi się miejscami zbyt wulgarna, po czasie to wrażenie opadło i ustąpiło na rzecz przesłania jakie niniejsza powieść ze sobą niesie. Wcześniej miałam okazję czytać powieść japońskiego pisarza o tytule “Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa”, uczucia jakie mi wtedy towarzyszyły określiłabym jako mocne ambiwalentne, ale może taka jest właśnie twórczości Murakamiego: trzeba do niej dorosnąć, dojrzeć mentalnie? Wówczas nie do końca zrozumiałam fenomen realizmu magicznego, dziś widzę magię nawet w “Norwegian Wood”, powieści bynajmniej nie należącej do tego gatunku w którym Murakami czuje się najlepiej, a jednak objawiającej światu cały jego geniusz. |<br> <br> Jesień i zima zbliżają się wielkimi krokami, to idealny czas na twórczości Murakamiego, kto ma propozycje w przedmiocie jego kolejnych, wartościowych i niezwykłych książek ten śmiało może podawać w komentarzach, dzięki z góry!:-)

Przy okazji jednego z wykładów na uczelni, jeden z prowadzących mocno polecał nam twórczość Murakamiego. Nazwał go nawet “Zeusem współczesnej literatury”. Czy “Norwegian Wood” przyniósł mi grzmoty prostu z literackiego Olimpu?<br> <br> Przewrotnie zacznę od zakończenia książki: budzi ono we mnie ambiwalentne emocje. O ile bowiem przez długi czas narracja prowadzona była w wyjątkowy sposób, o tyle w pewnym momencie opisana historia ginie we mgle i stawia czytelnika przed niełatwym wyborem, co dalej? Skąd to całe zamieszanie i wysoka amplituda wrażeń pozytywnych i negatywnych?<br> <br> Ustalmy jedno: japońska kultura zgoła inna niż ta europejska może budzić w nas różne odczucia, punktem wyjścia do jej oceny powinna zawsze jednak być tolerancja. I chociaż mam tego świadomość, czasami naprawdę ciężko byłoby przejść płynnie nad opisami kolejnych scen łóżkowych. Główny bohater przywiódł mi na myśl postać Johna Wilmota, XVII-wiecznego poety, przyjaciela króla Anglii – Karola II. Wilmot zasłynął zarówno jako genialny poeta, jak i – a może przede wszystkim – jako perwersyjny i zepsuty libertyn, którego burzliwe życie stało się inspiracją dla wspaniałego obrazu w reżyserii Laurence Dunmora. Wracając jednak do “Norwegian Wood”: powieść jest mocno przeseksualizowana w mojej opinii - seks jest tutaj wszechobecny i spoko, jest to integralna część ludzkiej natury: szczególnie w trakcie dorastania młodego człowieka, niemniej Murakami balansuje na granicy dobrego smaku. Dość powiedzieć, że miejscami miałam wrażenie, jakoby kontakty seksualne stanowiły jedyną motywację głównego bohatera do dalszej jego egzystencji. Daleka jestem od nadania tej powieści charakteru erotyka, choć niektóre jej fragmenty na pewno przypadną do gustu fanom tego rodzaju literatury. Zwłaszcza, że towarzyszy temu ogromny ładunek emocjonalny, co z uwagi na doskonały warsztat pisarza widać na każdej stronie. Abstrahując jednak od seksualnego tła tej historii, to czyta się ją kapitalnie. Po prostu - świetnie! Jestem w podobnym wieku co Watanabego, główny bohater: problemy z którymi przyszło mu się zmierzyć wydały mi się aktualne i ważne - za to wielki plus dla Murakamiego. <br> <br> Ta powieść jest nierówna: pomimo wielu filozoficznych, nostalgicznych i melancholijnych momentów, które w połączeniu z ciekawym przedstawieniem relacji międzyludzkich, tworzą niesamowity klimat tej historii, mamy tutaj również wiele fuckupów, które odgrywają tak istotną rolę w fabule i całej książce, że najzwyczajniej nie da się ich zapomnieć, przemilczeć i pominąć. To powieść, która wciąga i rzuca czytelnika w odmęty pięknych emocji widocznych u jej wrażliwych z natury bohaterów, przeplatane pierwotnym, niekiedy przedmiotowym podejściem do drugiego człowieka, bynajmniej nie wolnym od dekadentyzmu i nihilizmu. Tak moi mili, duch Nietzschego unosi się nad tą powieścią i nie daje o sobie zapomnieć.<br> <br> Staram się w życiu pracować nad sobą, aby mieć kontrolę nad tym co mówię i myślę: to pomaga w realizacji celów, jakie sobie stawiam w życiu. Wyjątkiem jest tutaj literatura, gdzie chce płynąc przez wzbudzone może, kołysać się, czasem wypaść za burtę, innym razem wygodnie przycumować na bezludnej wyspie i zjeść rybę z ogniska. Murakami i jego “Norwegian Wood” taką właśnie huśtawkę emocjonalna mi zafundował, polecam każdemu, kto lubi wyzwania. Warto przeczytać, tym bardziej, że wydana w 1987 roku powieść z miejsca zyskała status bestsellera:-)

Ostatnio w jednym ze znanych teleturniejów padło pytanie: “Jak nazywa się japoński pisarz, który był jednym z faworytów do Nagrody Nobla i który napisał powieść “Norwegian Wood”? Prawidłowa odpowiedź to oczywiście: Haruki Murakami. Uznałam, że to doskonała okazja, aby sięgnąć po “Norwegian Wood” raz jeszcze - to również sposobność aby podzielić się moją opinią w przedmiocie recenzji na temat wyżej wymienionej książki, zapraszam! :-)<br> <br> Piąta z kolei w dorobku japońskiego powieściopisarza “Norwegian Wood” to powieść wyjątkowa: wydana w 1987 roku na wczesnym jeszcze etapie kariery, nosi wyraźnie ślady mocno osadzonej we współczesnym świecie, niemal wolnej od elementów “realizmu magicznego”, skupionej na słodko - gorzkiej refleksji autora w przedmiocie miejsca człowieka we wszechświecie, jego samotność wśród innych ludzi, całej palety emocji i uczuć jakie nim targają w obliczu wyborów, które zmuszony jest podjąć. <br> <br> Nazwa powieści nawiązuje do utworu zespołu The Beatles o tym samym tytule, co znajduje swój wyraz na kartach książki: dwoje głównych bohaterów słucha jej uznając wspólnie za swoją ulubioną - podobieństw jest zresztą więcej: podobnie jak w utworze brytyjskiej grupy, również w książce Murakamiego główny bohater pochodzi z klasy średniej, czuje się samotny i ucieka w romanse z kobietami, które kończą się wraz z nadejściem świtu. <br> <br> To dobry moment, aby bliżej przyjrzeć się Toru Watanabe, pierwszoplanowej postaci tej opowieści. Główny bohater to typowa w swojej symbolice postać dla twórczości Murakamiego: stabilny emocjonalnie, przeciętny, niczym szczególnym się nie wyróżniający i z dystansem patrzący na innych, bez potrzeby zabiegania o ich uwagę, a także ciesząc się spokojem wynikającym z braku zainteresowania swoją osobą ze strony otaczającego go świata. <br> <br> Pozwolę sobie krótko opisać fabułę: poznajemy Tōru w momencie gdy kończy szkołę średnią, kolejno wybiera się na studia i staje tym samym przed szeregiem ważnym pytań u progu swojej dorosłości. Pewnego dnia spotyka Naoko - młodą kobietą, która budzi w nim gwałtowną fale wspomnień, a retrospekcja jaka dokona się w jego umyśle na bazie tego spotkania odmieni jego pogląd na otaczającą go rzeczywistość. Dwoje młodych ludzi szybko zapała do siebie uczuciem, ich romans komplikuje jednak wspólna przeszłość: przed laty chłopak Naoko i jednocześnie najlepszy przyjaciel głównego bohatera, Kizuki popełnił samobójstwo. Tragedia ta ma wpływ na dalsze losy bohaterów, Naoko bowiem w wyniku tych traumatycznych doświadczeń, jak również przez wzgląd na swoje trudne dzieciństwo, oraz ogólną wrażliwość wpisaną w jej naturę nie radzi sobie z rzeczywistością wokół siebie i ląduje finalnie w górskim sanatorium. Watanabe nie jest w stanie jej pomóc, wszystko co może zrobić to okazywać wsparcie podczas ich krótkich wizyt, jednocześnie w jego życiu pojawia się nieoczekiwanie Midori: dziewczyna, która ma w sobie ogromne pokłady pozytywnej energii - główny bohater szybko dochodzi do wniosku, że kocha je obie: każdą na inny, wyjątkowy sposób. Spotyka się z obiema w tym samym czasie, nie ukrywając tego i pozostając tym samym wobec nich uczciwym w tym dziwnym, miłosnym trójkącie.<br> <br> Przed laty czytam “Norwegian Wood” i wydała mi się miejscami zbyt wulgarna, po czasie to wrażenie opadło i ustąpiło na rzecz przesłania jakie niniejsza powieść ze sobą niesie. Wcześniej miałam okazję czytać powieść japońskiego pisarza o tytule “Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa”, uczucia jakie mi wtedy towarzyszyły określiłabym jako mocne ambiwalentne, ale może taka jest właśnie twórczości Murakamiego: trzeba do niej dorosnąć, dojrzeć mentalnie? Wówczas nie do końca zrozumiałam fenomen realizmu magicznego, dziś widzę magię nawet w “Norwegian Wood”, powieści bynajmniej nie należącej do tego gatunku w którym Murakami czuje się najlepiej, a jednak objawiającej światu cały jego geniusz. |<br> <br> Jesień i zima zbliżają się wielkimi krokami, to idealny czas na twórczości Murakamiego, kto ma propozycje w przedmiocie jego kolejnych, wartościowych i niezwykłych książek ten śmiało może podawać w komentarzach, dzięki z góry!:-)

,,Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.''<br> <br> Ten cytat najlepiej oddaje charakter powieści “Norwegian Wood”i: trudny, wymagający, dedykowany dla czytelników spod znaku literatury bardzo pięknej. Znajdziecie tu ogromne pokłady nostalgii, melancholii, tęsknoty za wielką miłością i pragnieniem bliskości w świecie pełnym samotnych ludzi. Trudno też jednoznacznie zapałać do bohaterów tej książki sympatią lub jej brakiem: autor rzuca wyzwanie czytelnikowi, opisuje przedstawioną historię chłodno i bez ferowania ocen i wyroków w przedmiocie decyzji swoich bohaterów. Tym samym postacie przedstawione na kartach “Norwegian Wood” zyskują absolutną wiarygodność, są głosem swojego pokolenia. <br> <br> Ad rem: Murakami kreśli swojego głównego bohatera w sposób charakteryzujący całą jego twórczość: Toru jest zaskakująco stabilny emocjonalnie, rozsądny i analityczny, jak gdyby chwilami obojętny na młodzieńcze rozterki swoich rówieśników. Wkracza w dorosły świat, który coraz intensywniej zdaje się o niego upominać, każąc przyspieszyć, pędzić za narzuconymi z góry priorytetami. „Norwegian Wood” to z pozoru banalna historia o dojrzewaniu, będąca w istocie pieśnią pochwalną dla normalności, tradycji osadzonej nie tylko w kulturze japońskiej, ale również uwzględniającej podstawowe wartości dla całego gatunku ludzkiego. Murakami to inteligentny człowiek, nie od razu wyciąga swoje najmocniejsze karty, wymaga od czytelnika nie tylko analizowania przedstawionej historii ale również cierpliwości: dość powiedzieć, że pierwszych 40-50 stron to budowanie klimatu, ich przebrnięcie to obietnica literatury pięknej w jej najlepszym wydaniu: nieprzypadkowo omawiana powieść należy w opinii krytyków do przełomowych w zakresie studium nad próbą odnalezienia się młodego pokolenia w coraz bardziej dynamicznie zmieniającym się świecie. <br> <br> Narracja pierwszoosobowa, prowadzona z perspektywy głównego bohatera to interesujący zabieg ze strony autora: Murakami jak to często ma w zwyczaju nie interpretuje, nie ocenia przedstawianych wydarzeń, zostawia to czytelnikowi, obsadzając tym samym Toru Watabane w roli obserwatora przedstawionych wydarzeń. I tak wchodzi on nie tylko w rolę narratora: przedstawia się również czytelnikowi jako bierny, cichy powiernik i adresat zwierzeń oraz wspomnień, na podstawie których odbiorca poznaje kolejne składowe historii i obserwuje jak postacie, starając się przy tym odpowiedzieć na życiowe pytania i uporać się z problemami natury egzystencjalno - filozoficznej. Odejście w sposobie narracji od analizy w przedmiocie opisanych wydarzeń i pozostawienie dużej swobody w tym zakresie u czytelnika powoduje, że powieść jest zdecydowanie wymagająca: powoduje to konieczność refleksji i własnych interpretacji u każdego miłośnika literatury, jak również tworzonych na ich podstawie portretów psychologicznych kolejno opisanych bohaterów. <br> <br> Murakami przyzwyczaił w swojej twórczości do budowania wielowątkowej linii fabularnej i sięgania w tym zakresie po proste środki: tym samym “Norwegian Wood” to historia o nieszczęśliwej miłości, o stracie bliskich, samotności, bezradności - i, co najważniejsze - o wszechobecnej śmierci i próbach oswojenia się z nią. Próżno szukać w niej gwałtownych zwrotów akcji, ma ona raczej klimat pierwszych dni wiosny: nostalgiczna, mądro - smutna, głęboko naturalistyczna. Styl tej książki jest nieco inny niż wszystko do czego przyzwyczaił nas autor: mniej środków stylistycznych właściwych dla realizmu magicznego, więcej prozy ocierającej się o codzienność, co implikowało pisanie w relatywnie oszczędnym stylu, wolnym https://******.** od patosu i nadmiernego romantyzmu. Bez wątpienia trudno pozostać wobec niej obojętnym, porusza na każdym etapie życia, wszak dotyka problemów z jakimi współczesny człowiek musi radzić sobie każdego dnia.<br> <br> Z pewnością warto zadedykować “Norwegian Wood” każdemu, kto do tej pory nie miał okazji poznać twórczości Murakamiego, jest to jedna z najbardziej jego znanych powieści, wywierająca wpływ na młode (i stare) pokolenia od ponad trzech dekad.<br> <br> Powieść ponadczasowa jak utwory Lady Pank:-)

,,Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.''<br> <br> Ten cytat najlepiej oddaje charakter powieści “Norwegian Wood”i: trudny, wymagający, dedykowany dla czytelników spod znaku literatury bardzo pięknej. Znajdziecie tu ogromne pokłady nostalgii, melancholii, tęsknoty za wielką miłością i pragnieniem bliskości w świecie pełnym samotnych ludzi. Trudno też jednoznacznie zapałać do bohaterów tej książki sympatią lub jej brakiem: autor rzuca wyzwanie czytelnikowi, opisuje przedstawioną historię chłodno i bez ferowania ocen i wyroków w przedmiocie decyzji swoich bohaterów. Tym samym postacie przedstawione na kartach “Norwegian Wood” zyskują absolutną wiarygodność, są głosem swojego pokolenia. <br> <br> Ad rem: Murakami kreśli swojego głównego bohatera w sposób charakteryzujący całą jego twórczość: Toru jest zaskakująco stabilny emocjonalnie, rozsądny i analityczny, jak gdyby chwilami obojętny na młodzieńcze rozterki swoich rówieśników. Wkracza w dorosły świat, który coraz intensywniej zdaje się o niego upominać, każąc przyspieszyć, pędzić za narzuconymi z góry priorytetami. „Norwegian Wood” to z pozoru banalna historia o dojrzewaniu, będąca w istocie pieśnią pochwalną dla normalności, tradycji osadzonej nie tylko w kulturze japońskiej, ale również uwzględniającej podstawowe wartości dla całego gatunku ludzkiego. Murakami to inteligentny człowiek, nie od razu wyciąga swoje najmocniejsze karty, wymaga od czytelnika nie tylko analizowania przedstawionej historii ale również cierpliwości: dość powiedzieć, że pierwszych 40-50 stron to budowanie klimatu, ich przebrnięcie to obietnica literatury pięknej w jej najlepszym wydaniu: nieprzypadkowo omawiana powieść należy w opinii krytyków do przełomowych w zakresie studium nad próbą odnalezienia się młodego pokolenia w coraz bardziej dynamicznie zmieniającym się świecie. <br> <br> Narracja pierwszoosobowa, prowadzona z perspektywy głównego bohatera to interesujący zabieg ze strony autora: Murakami jak to często ma w zwyczaju nie interpretuje, nie ocenia przedstawianych wydarzeń, zostawia to czytelnikowi, obsadzając tym samym Toru Watabane w roli obserwatora przedstawionych wydarzeń. I tak wchodzi on nie tylko w rolę narratora: przedstawia się również czytelnikowi jako bierny, cichy powiernik i adresat zwierzeń oraz wspomnień, na podstawie których odbiorca poznaje kolejne składowe historii i obserwuje jak postacie, starając się przy tym odpowiedzieć na życiowe pytania i uporać się z problemami natury egzystencjalno - filozoficznej. Odejście w sposobie narracji od analizy w przedmiocie opisanych wydarzeń i pozostawienie dużej swobody w tym zakresie u czytelnika powoduje, że powieść jest zdecydowanie wymagająca: powoduje to konieczność refleksji i własnych interpretacji u każdego miłośnika literatury, jak również tworzonych na ich podstawie portretów psychologicznych kolejno opisanych bohaterów. <br> <br> Murakami przyzwyczaił w swojej twórczości do budowania wielowątkowej linii fabularnej i sięgania w tym zakresie po proste środki: tym samym “Norwegian Wood” to historia o nieszczęśliwej miłości, o stracie bliskich, samotności, bezradności - i, co najważniejsze - o wszechobecnej śmierci i próbach oswojenia się z nią. Próżno szukać w niej gwałtownych zwrotów akcji, ma ona raczej klimat pierwszych dni wiosny: nostalgiczna, mądro - smutna, głęboko naturalistyczna. Styl tej książki jest nieco inny niż wszystko do czego przyzwyczaił nas autor: mniej środków stylistycznych właściwych dla realizmu magicznego, więcej prozy ocierającej się o codzienność, co implikowało pisanie w relatywnie oszczędnym stylu, wolnym https://******.** od patosu i nadmiernego romantyzmu. Bez wątpienia trudno pozostać wobec niej obojętnym, porusza na każdym etapie życia, wszak dotyka problemów z jakimi współczesny człowiek musi radzić sobie każdego dnia.<br> <br> Z pewnością warto zadedykować “Norwegian Wood” każdemu, kto do tej pory nie miał okazji poznać twórczości Murakamiego, jest to jedna z najbardziej jego znanych powieści, wywierająca wpływ na młode (i stare) pokolenia od ponad trzech dekad.<br> <br> Powieść ponadczasowa jak utwory Lady Pank:-)