(Nie)dostrzeganie dorosłości z niepełnosprawnością intelektualną

Postrzeganie osób z niepełnosprawnością intelektualną często wiąże się z paternalistycznym podejściem, które sprowadza się do ograniczania ich autonomii pod pretekstem ochrony. Dominujący dyskurs społeczny nadal traktuje dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną jak dzieci, co ma wpływ zarówno na ich seksualność, jak i dostęp do terapii. Książka stanowi istotny wkład w debatę nad zmianą tego postrzegania, zarówno z pedagogicznego, jak i społecznego punktu widzenia. Autorzy zwracają uwagę na konieczność uznania dorosłych z niepełnosprawnością za osoby autonomiczne, które mają prawo do wyrażania swoich myśli i potrzeb. Dzięki badaniom opartym na solidnych podstawach metodologicznych i empirycznych, książka pozwala samym osobom z niepełnosprawnością intelektualną zabrać głos, podkreślając ich podmiotowość i sprawczość.