Nie ma o czym mówić

Akcja powieści rozgrywa się pośród miejskiego zgiełku, gdzie napotykamy Don Ivo, człowieka przekonanego o swojej przynależności do włoskiej mafii, oraz Jana, który obsesyjnie dba o nieskazitelną czystość łazienki. W tle dostrzegamy Carycę, której perlisty śmiech nie zna umiaru, a także Artibusa, przytaczającego cytaty z „Dyskretnego uroku burżuazji”. W tej różnobarwnej galerii postaci znajduje się również jubiler zachęcający uczestników spotkań AA do założenia chóru oraz Wilhelma Myszkę, który nie potrafi powstrzymać się od kradzieży czekolady. I jest jeszcze Cyganka, która z wielką pasją opowiada sny – choć nie zawsze w odpowiedniej kolejności.

„Nie ma o czym mówić”, debiutancka powieść literacka Marty Szarejko, to nie tylko opowieść o losach tych zagubionych dusz. Niezwykle ważnym elementem tej książki jest sam język, który zaskakuje autentycznością i stylistyczną różnorodnością. Historie przedstawione przez autorkę, pełne są tajemnic, które pozostają nieodgadnione. Bohaterowie książki dostarczają jedynie wskazówek dotyczących ich własnych, często niejasnych zasad. Często te zasady dyktują głosy, które słyszą tylko oni, bądź opiekunowie w schroniskach, gdzie próbują odnaleźć utraconą namiastkę domu. Czy naprawdę odczuwają wolność? Są radośni, dostosowani? Pragną wrócić do normalności? Trudno to ocenić, patrząc z zewnątrz ich świata.

Czytanie tej nieprzeciętnej, granice literackie przełamującej książki Marty Szarejko skłania do refleksji nad tym, że nie możemy ignorować istnienia tego świata, ani udawać, że rozgrywa się gdzieś daleko.
Marta Mizuro, Zwierciadło