Necronomicon

Necronomicon to tajemnicza księga znana z opowieści H.P. Lovecrafta, która zawiera zakazaną wiedzę tajemną i odniesienia do Wielkich Przedwiecznych. W swoim krótkim opowiadaniu "Historia Necronomiconu" z 1927 roku, Lovecraft przedstawia fikcyjną genezę tego dzieła. Księgę miał napisać około 730 roku w Damaszku pewien szalony Arab, Abdul Alhazred, a nazwał ją Al Azif. W 950 roku w Konstantynopolu Theodorus Philetas przełożył Al Azif z arabskiego na grecki, nadając jej tytuł Necronomicon. W 1050 roku patriarcha Konstantynopola, Michał, zlecił spalenie znanych kopii tej księgi. Około 1228 roku Olaus Wormius przekłada Necronomicon na łacinę, jednak w 1232 roku papież Grzegorz IX umieszcza oba przekłady, grecki i łaciński, na liście ksiąg zakazanych. Wówczas oryginalny, arabski tekst uważany jest za zaginiony. Przekład grecki wydano we Włoszech w XVI wieku, a łaciński pojawił się w Niemczech w XV wieku i w Hiszpanii w XVII wieku. Chociaż w XVI wieku księgę przetłumaczono na angielski, ten przekład nie został wydany drukiem i przetrwały z niego tylko fragmenty. Ostatnia znana grecka kopia spłonęła rzekomo w 1692 roku podczas procesu czarownic w Salem. Do początków XX wieku zachowały się pojedyncze łacińskie kopie, które znajdują się w takich instytucjach jak Muzeum Brytyjskie, Biblioteka Narodowa Francji, Uniwersytet Harvarda, Uniwersytet Miskatonic oraz Uniwersytet Buenos Aires. Plotki sugerują, że istnieje wiele wersji Necronomiconu, krążących po świecie, choć jego istnienie pozostaje kwestią niepewną. Przedstawiamy tu jedną z rzekomych wersji, przetłumaczoną na język polski.