Najczarniejszy strach. Myron Bolitar. Tom 7

Uwielbiam to, jak z każdym kolejnym tomem wydajemy się dowiadywać coraz więcej o osobie Bolitara. Uwielbiam jego zabawną relację z Winem. Prócz humoru dostajemy sporo rozważań o życiu oraz dobrą, tajemniczą historię. Studnia rozważań emocjonalnych jest niezwykle głęboka i można z niej sporo wynieść. <br> <br> Kiedy już myślałem, że znam styl Cobena, on go zmienia w siódmej części serii o Myronie Bolitarze. Ton tej historii od początku był ponury i smutny. Na własnej skórze czujemy wyścig z czasem, które zadecyduje o życiu jednego z bohaterów. Jeśli czytaliście poprzednie części, na pewno pamiętacie Emily (nie do końca moja ulubiona osoba). No cóż, wróciła i przyniosła ze sobą szokujące wieści dla Myrona. Słowo najczarniejszy nieprzypadkowo znajduje się w tytule, gdyż bez żadnych wątpliwości mówimy o najmroczniejszej książce z serii. Myślę, że powieść może być również czytana jako samodzielna, lecz oczywiście ma mnóstwo nawiązań do poprzednich tomów. Autor przeplata zarówno osobisty związek Myrona z historią, jak i tajemnicą. Mamy również kolorowe postacie poboczne, które zostały opracowane w całej tej serii. W kwestii fabuły brakowało mi jakiejś wisienki na torcie, która całkowicie by mnie urzekła. Kochałem część opowiadającą o roli ojca w życiu dziecka.<br> <br> "Najczarniejszy strach" utrzymywał moje zainteresowanie przez całą długość i był o wiele lepszy niż poprzednia książka z tej serii. Postacie, temat oraz osobista historia głównego bohatera były dość straszne i nie mogłem nadążyć z czytaniem. Przyznaje, że nie określę tej książki jako ulubionej z serii, lecz na pewno tom wnosi sporo nowego i dobrego. Seria utrzymuje stałą jakość wraz z kolejnymi częściami. Przeczytałem podczas jednego seansu. <br> <br> Harlan Coben robi dokładnie to, do czego się urodził. "Najczarniejszy strach" ma napiętą linię fabularną, ostry humor i płynącą prozę. Używane przez Cobena metafory i opisy są żywe i trafne i tak trafione, że dosłownie przestałem czytać na chwilę i doszedłem do wniosku, że on nie jest po prostu bardzo dobry, on jest jednym z najlepszych pisarzy.

Książka numer 7 w serii z Myronem Bolitarem autorstwa Harlana Cobena. Myrona odwiedza dawna ukochana z college'u, jego pierwsza prawdziwa miłość, Emily Downing. Mówi Myronowi, że jej syn umiera na białaczkę, którą można leczyć jedynie przeszczepem szpiku kostnego, ale jedyny znany dawca zaginął. Liczy na to, że Myron spróbuje go odnaleźć, lecz ze względu na sposób w jaki ich związek się zakończył Myron odmawia. Emily twierdzi jednak, że jej dziecko zostało spłodzone przez Myrona w noc przed jej ślubem. W tej sytuacji Myron zgadza się pomóc, ale ma wątpliwości co do jego ojcostwa (więcej o tej historii można zaczerpnąć w trzeciej książce z serii - "Bez śladu", w której zapewnione jest tło sytuacji). Z biegiem czasu, Myron poznaje prawdopodobną tożsamość dawcy, zaginionego syna bardzo bogatej rodziny. Angażuje się również w sprawę wyjątkowo okrutnego porywacza/mordercy. Syn Emily zostaje porwany, ale nawet jeśli zostanie odnaleziony, nie przybliży to Myrona do odnalezienia potrzebnego dawcy szpiku kostnego.<br> <br> To, co szczególnie podobało mi się w tej historii, to wątki drugorzędne: na poziomie osobistym Myron musi dowiedzieć się, co definiuje rodzinę - czy jest to tylko krew, czy też jest to bycie obecnym w życiu dziecka i czy ma prawo być częścią życia swojego syna. Jednocześnie Myron musi pogodzić się z faktem, że jego rodzice starzeją się - ojciec kilka miesięcy temu miał zawał serca, oboje rodzice przechodzą na emeryturę i sprzedają dom, w którym mieszkał przez całe życie. Zmiany zachodzą w każdym obszarze jego życia rodzinnego (a jego obecna dziewczyna jest zdystansowana w sposób, który go dezorientuje). Oczywiście, jak to w powieściach Cobena, nie brakuje zwrotów akcji aż do samego końca. Bardzo niewiele spraw jest oczywistych, dopóki nie zostaną otwarcie ujawnione. <br> <br> Podsumowując, bardzo satysfakcjonująca książka - taka, która na długo pozostanie w moich myślach.

Uwielbiam to, jak z każdym kolejnym tomem wydajemy się dowiadywać coraz więcej o osobie Bolitara. Uwielbiam jego zabawną relację z Winem. Prócz humoru dostajemy sporo rozważań o życiu oraz dobrą, tajemniczą historię. Studnia rozważań emocjonalnych jest niezwykle głęboka i można z niej sporo wynieść. <br> <br> Kiedy już myślałem, że znam styl Cobena, on go zmienia w siódmej części serii o Myronie Bolitarze. Ton tej historii od początku był ponury i smutny. Na własnej skórze czujemy wyścig z czasem, które zadecyduje o życiu jednego z bohaterów. Jeśli czytaliście poprzednie części, na pewno pamiętacie Emily (nie do końca moja ulubiona osoba). No cóż, wróciła i przyniosła ze sobą szokujące wieści dla Myrona. Słowo najczarniejszy nieprzypadkowo znajduje się w tytule, gdyż bez żadnych wątpliwości mówimy o najmroczniejszej książce z serii. Myślę, że powieść może być również czytana jako samodzielna, lecz oczywiście ma mnóstwo nawiązań do poprzednich tomów. Autor przeplata zarówno osobisty związek Myrona z historią, jak i tajemnicą. Mamy również kolorowe postacie poboczne, które zostały opracowane w całej tej serii. W kwestii fabuły brakowało mi jakiejś wisienki na torcie, która całkowicie by mnie urzekła. Kochałem część opowiadającą o roli ojca w życiu dziecka.<br> <br> "Najczarniejszy strach" utrzymywał moje zainteresowanie przez całą długość i był o wiele lepszy niż poprzednia książka z tej serii. Postacie, temat oraz osobista historia głównego bohatera były dość straszne i nie mogłem nadążyć z czytaniem. Przyznaje, że nie określę tej książki jako ulubionej z serii, lecz na pewno tom wnosi sporo nowego i dobrego. Seria utrzymuje stałą jakość wraz z kolejnymi częściami. Przeczytałem podczas jednego seansu. <br> <br> Harlan Coben robi dokładnie to, do czego się urodził. "Najczarniejszy strach" ma napiętą linię fabularną, ostry humor i płynącą prozę. Używane przez Cobena metafory i opisy są żywe i trafne i tak trafione, że dosłownie przestałem czytać na chwilę i doszedłem do wniosku, że on nie jest po prostu bardzo dobry, on jest jednym z najlepszych pisarzy.

Książka numer 7 w serii z Myronem Bolitarem autorstwa Harlana Cobena. Myrona odwiedza dawna ukochana z college'u, jego pierwsza prawdziwa miłość, Emily Downing. Mówi Myronowi, że jej syn umiera na białaczkę, którą można leczyć jedynie przeszczepem szpiku kostnego, ale jedyny znany dawca zaginął. Liczy na to, że Myron spróbuje go odnaleźć, lecz ze względu na sposób w jaki ich związek się zakończył Myron odmawia. Emily twierdzi jednak, że jej dziecko zostało spłodzone przez Myrona w noc przed jej ślubem. W tej sytuacji Myron zgadza się pomóc, ale ma wątpliwości co do jego ojcostwa (więcej o tej historii można zaczerpnąć w trzeciej książce z serii - "Bez śladu", w której zapewnione jest tło sytuacji). Z biegiem czasu, Myron poznaje prawdopodobną tożsamość dawcy, zaginionego syna bardzo bogatej rodziny. Angażuje się również w sprawę wyjątkowo okrutnego porywacza/mordercy. Syn Emily zostaje porwany, ale nawet jeśli zostanie odnaleziony, nie przybliży to Myrona do odnalezienia potrzebnego dawcy szpiku kostnego.<br> <br> To, co szczególnie podobało mi się w tej historii, to wątki drugorzędne: na poziomie osobistym Myron musi dowiedzieć się, co definiuje rodzinę - czy jest to tylko krew, czy też jest to bycie obecnym w życiu dziecka i czy ma prawo być częścią życia swojego syna. Jednocześnie Myron musi pogodzić się z faktem, że jego rodzice starzeją się - ojciec kilka miesięcy temu miał zawał serca, oboje rodzice przechodzą na emeryturę i sprzedają dom, w którym mieszkał przez całe życie. Zmiany zachodzą w każdym obszarze jego życia rodzinnego (a jego obecna dziewczyna jest zdystansowana w sposób, który go dezorientuje). Oczywiście, jak to w powieściach Cobena, nie brakuje zwrotów akcji aż do samego końca. Bardzo niewiele spraw jest oczywistych, dopóki nie zostaną otwarcie ujawnione. <br> <br> Podsumowując, bardzo satysfakcjonująca książka - taka, która na długo pozostanie w moich myślach.