Powołanie Trójki. Mroczna Wieża. Tom 2

Jest to druga odsłona serii "Mroczna Wieża" i po raz kolejny śledzimy losy bardzo dziwnego bohatera. Po tym jak nie został zagadnięty na śmierć przez Waltera pod koniec poprzedniej książki, Roland próbuje dowiedzieć się, co oznaczają trzy karty wyciągnięte z Tarota. Nie wiem jednak, dlaczego wierzy w Tarota ułożonego przez Waltera.<br> W każdym razie Roland znajduje drzwi, otwiera je i znajduje się w ciele innej osoby, w innym świecie. To nasz Nowy Jork lat osiemdziesiątych. Właściwie to chyba wszystkie trzy drzwi otwierają się do tej samej rzeczywistości, tylko w różnych momentach czasowych. Ciało, w którym współżyje, to ciało ćpuna, który właśnie zażywa cholernie dużo narkotyków w samolocie. Wyobraźcie sobie takiego Rolanda wyglądającego przez okno samolotu. Tak, jego spojrzenie na nasz świat było bezcenne.<br> Po przygodzie z włosko-amerykańskimi gangsterami i zabraniu Eddiego - ćpuna do innego świata, gdzie pojawiły się drzwi, Roland wraca przez drugie drzwi, a drugą przepowiedzianą osobą jest kobieta. Czarna kobieta z Nowego Jorku w latach 60-tych. W końcu Roland przechodzi przez trzecie drzwi i znajduje ostatnią osobę - mordercę i zboczeńca.<br> Więc tak, wybory są... w najlepszym razie dziwne. Zwłaszcza, że próbuje stworzyć więcej nowych Rewolwerowców! Ale co masz zrobić, gdy próbujesz zebrać Ka-Tet, a los rzuca ci takich na drogę?<br> <br> Poza tym, że proroctwo się wypełnia, bardzo podobała mi się wędrówka Rolanda przez różne wersje Nowego Jorku w naszej rzeczywistości. Sklepy z bronią, apteki, samoloty i lotniska, posterunki policji, strzeliste budynki, jedzenie... prawie wszystko jest dla niego dezorientujące, a jego pogląd na wszystko, nawet taksówki jest przezabawny dla czytelnika. Mamy też okazję zobaczyć równoległy świat, inny niż ten z pierwszej części serii, a tamtejsze stworzenia były bardzo interesujące.<br> <br> Nie dzieje się tu zbyt wiele, tak naprawdę, poza problemami, które wynikają z wejścia Rolanda w ciała tych trzech osób i wydarzeniami w życiu tych osób, które mają wpływ na Rolanda i jego dążenie do zebrania nowego Ka-Tet. Może to zabrzmi trywialnie, ale myślę, że było to ważne, ponieważ pozwoliło nam zobaczyć więcej z tego, kim byli ci ludzie, aby lepiej zrozumieć, kim się staną.<br> <br> Ponadto, choć wszyscy dotychczasowi narratorzy książek Kinga byli bardzo dobrzy, Frank Muller BARDZO dobrze radził sobie z różnymi akcentami. Jego interpretacja postaci była dla mnie idealna, co dodatkowo zwiększyło przyjemność z lektury.<br> <br> Bardzo podobało mi się również to, że King trzymał mnie w napięciu i do samego końca trzymał mnie w niepewności, czy cała trójka przeżyje, czy i jak się zmienią, co właściwie powiedział Tarot i co to może oznaczać (przepowiednie zawsze były w najlepszym razie kapryśnymi bestiami). Opowiadanie w najlepszym wydaniu.

To bardziej historia dwóch głównych bohaterów, których drogi nieustannie się zbliżają, niż powieść grozy z wartką akcją, ale to, w jaki sposób ich poznajemy, świadczy o pomysłowości Kinga. Minęły lata od czasu, gdy ją przeczytałem, a ja wciąż żywo ich pamiętam, czuję i boję się razem z nimi.<br> <br> Choroba psychiczna jest tematem trudnym do opisania i poruszania, a King w pełni wykorzystuje jej potencjał, przechodząc między różnymi osobowościami, które wydają się tak żywe i odmienne, że czytelnika przechodzą ciarki.<br> <br> Uzależnienie to kolejny temat, do którego King często nawiązuje ze względu na swoje doświadczenia, a postać trzęsącego się z zimna bohatera jest jedną z najbliższych manifestacji samego Kinga, który zwykł włączać do swoich powieści wiele ze swojego życia osobistego. Napisał ten utwór w szczytowym momencie swojej fazy uzależnienia od alkoholu, kokainy i leków, która niemal zniszczyła mu życie, zdrowie i małżeństwo, a wiarygodny i realistyczny opis zimnego abstynenta i pragnienia sięgnięcia po więcej był częścią jego prawdziwego życia. Właśnie rzuciłem palenie, ale od razu trafiłem na jedną z najlepszych reklam antynarkotykowych w historii.<br> <br> Jednym z powodów, dla których nieczęsto czyta się szczegółowe opisy tego tematu, jest to, jak trudno jest je opisać, zachować równowagę między przesadą a bagatelizowaniem, niechcianą satyrą a umniejszaniem, lub po prostu nie uwiarygodnić zmian charakteru, zachcianek, a zwłaszcza zachowania bohatera, które pasują do osobistych okoliczności.<br> <br> Przełączanie się między rzeczywistością a alternatywnym wszechświatem dodaje dynamiki akcji i przygotowuje do wkroczenia w krainę popapranej, dziwacznej fantazji i grozy, a King bawi się tym, by nadać częściowo pozbawionej wydarzeń ekspozycji więcej kopa, czego w większości zaprzestał w swoich późniejszych dziełach. Te elementy starszej literatury, które wywarły na niego duży wpływ, czyli stosowanie alegorii, w większości zniknęły, ponieważ King zaczął używać bardziej ogólnych MacGuffinów i Czechowów, a w większości po prostu postaci. To nie jest złe, on ewoluował, ale czasami brakuje mi tego starego stylu opowiadania z klasą, który ma bardziej unikalny charakter niż wciąż świetne, ale bardziej jednorazowe nowsze dzieła.<br> <br> Na szczęście nie tylko wciąż czekasz na spotkanie z kilkoma dziwnymi ludźmi, ale masz przed sobą całą serię "Mroczna Wieża", która właśnie w tym momencie się podnosi. Ale ja też mogę czytać ponownie. Nie tak, jakby to było bliskie magii pierwszego razu, zwłaszcza, że jestem tak bezinteresowny i altruistyczny, że pamiętam wiele z tego, aby zmotywować cię do przeczytania tego i utraty jeszcze więcej tego uczucia w ten sposób, podziękowanie byłoby naprawdę odpowiednie, ale proszę, zostaw mi złudzenie.

Jest to druga odsłona serii "Mroczna Wieża" i po raz kolejny śledzimy losy bardzo dziwnego bohatera. Po tym jak nie został zagadnięty na śmierć przez Waltera pod koniec poprzedniej książki, Roland próbuje dowiedzieć się, co oznaczają trzy karty wyciągnięte z Tarota. Nie wiem jednak, dlaczego wierzy w Tarota ułożonego przez Waltera.<br> W każdym razie Roland znajduje drzwi, otwiera je i znajduje się w ciele innej osoby, w innym świecie. To nasz Nowy Jork lat osiemdziesiątych. Właściwie to chyba wszystkie trzy drzwi otwierają się do tej samej rzeczywistości, tylko w różnych momentach czasowych. Ciało, w którym współżyje, to ciało ćpuna, który właśnie zażywa cholernie dużo narkotyków w samolocie. Wyobraźcie sobie takiego Rolanda wyglądającego przez okno samolotu. Tak, jego spojrzenie na nasz świat było bezcenne.<br> Po przygodzie z włosko-amerykańskimi gangsterami i zabraniu Eddiego - ćpuna do innego świata, gdzie pojawiły się drzwi, Roland wraca przez drugie drzwi, a drugą przepowiedzianą osobą jest kobieta. Czarna kobieta z Nowego Jorku w latach 60-tych. W końcu Roland przechodzi przez trzecie drzwi i znajduje ostatnią osobę - mordercę i zboczeńca.<br> Więc tak, wybory są... w najlepszym razie dziwne. Zwłaszcza, że próbuje stworzyć więcej nowych Rewolwerowców! Ale co masz zrobić, gdy próbujesz zebrać Ka-Tet, a los rzuca ci takich na drogę?<br> <br> Poza tym, że proroctwo się wypełnia, bardzo podobała mi się wędrówka Rolanda przez różne wersje Nowego Jorku w naszej rzeczywistości. Sklepy z bronią, apteki, samoloty i lotniska, posterunki policji, strzeliste budynki, jedzenie... prawie wszystko jest dla niego dezorientujące, a jego pogląd na wszystko, nawet taksówki jest przezabawny dla czytelnika. Mamy też okazję zobaczyć równoległy świat, inny niż ten z pierwszej części serii, a tamtejsze stworzenia były bardzo interesujące.<br> <br> Nie dzieje się tu zbyt wiele, tak naprawdę, poza problemami, które wynikają z wejścia Rolanda w ciała tych trzech osób i wydarzeniami w życiu tych osób, które mają wpływ na Rolanda i jego dążenie do zebrania nowego Ka-Tet. Może to zabrzmi trywialnie, ale myślę, że było to ważne, ponieważ pozwoliło nam zobaczyć więcej z tego, kim byli ci ludzie, aby lepiej zrozumieć, kim się staną.<br> <br> Ponadto, choć wszyscy dotychczasowi narratorzy książek Kinga byli bardzo dobrzy, Frank Muller BARDZO dobrze radził sobie z różnymi akcentami. Jego interpretacja postaci była dla mnie idealna, co dodatkowo zwiększyło przyjemność z lektury.<br> <br> Bardzo podobało mi się również to, że King trzymał mnie w napięciu i do samego końca trzymał mnie w niepewności, czy cała trójka przeżyje, czy i jak się zmienią, co właściwie powiedział Tarot i co to może oznaczać (przepowiednie zawsze były w najlepszym razie kapryśnymi bestiami). Opowiadanie w najlepszym wydaniu.

Jestem zaskoczony tym co przeczytałem w "Powołaniu Trójki". Czy to jest napisane przez tego samego autora, który przelał na papier Ostatniego Rewolwerowca w pierwszej części?. Gdyby imię głównego bohatera nie brzmiało Roland, nie zgadłbym, że to jest ta sama seria -tak bardzo te 2 książki różnią się pod względem stylu pisania. Mimo to, obie podobały mi się równie mocno.<br> <br> "Powołanie Trójki" zaczyna się tam, gdzie poprzednia część się skończyła, na plaży. Początek jest nagły i nieoczekiwany z Rolandem mającym spotkanie podwyższonego ryzyka ze stworzeniem podobnym do ogromnego homara. Czytając o tych potworach dało się poczuć głód mięsa tych skorupiaków. Spotkanie skutkuje utratą dwóch palców u jednej z dłoni Rolanda. Przemierzając plażę natrafia na drzwi, które otwierają się w przeszłości i tu zaczyna się przygoda z budowaniem drużyny, która ma za zadanie kroczyć ku Mrocznej Wieży. W sumie będzie troje drzwi, jak można się spodziewać po tytule, ale dalej rzeczy nie będą już tak oczywiste.<br> <br> Fabuła jest o wiele bardziej spójna, liniowa i mniej abstrakcyjna niż w "Rolandzie", z o wiele szybszym tempem, szczególnie w pierwszej części książki, kiedy poznajemy Eddy'iego. Oczywiście nadal pozycja pełna jest dziwności i momentów, w których drapiemy się po głowie.<br> <br> Na minus jedno wielkie oczekiwanie, które było dla mnie rozczarowaniem, oraz nierealistyczna miłość od pierwszego wejrzenia. Nie spodziewałem się tak naiwnego elementu w "Mrocznej Wieży".<br> Podsumowując, godny dalszy ciąg przygód i nie pozostaje nic innego jak czytać tom 3.

Już patrząc na zarys fabuły "Powołania trójki" , tuż po zamknięciu pierwszej części serii, wiadomo było, że czeka nas coś innego. Najbardziej oczywistym znakiem jest rozmiar miejsca akcji - King powiększył świat o ponad połowę. Świat przedstawiony z "Rolanda" wygląda bardzo ubogo w porównaniu do drugiej części sagi "Mroczna Wieża".<br> <br> Pierwsza książka zaczęła się od niejasnej historii o niewyraźnym motywie bohaterów, a ta kontynuuje senny początek. Gdy Roland przybywa na plażę, znajduje drzwi zawieszone w powietrzu, które prowadzą do Nowego Jorku. Sęk w tym, że różnią się one czasami, w jakich odbywa się tam życie. Każde otwarcie drzwi i wejście do innej rzeczywistości ma pozwolić Rolandowi na zgrupowanie jego przyszłych towarzyszy podróży - Eddie (Więzień), Odetta (Pani Cieni) i Jack Mort (Śmierć). Choć wszyscy z niecierpliwością czekamy na rozpoczęcie podróży Rolanda, to do oficjalnego rozpoczęcia wędrówki pozostało jeszcze sporo czasu. Roland wrzucony w lata osiemdziesiąte, w celu zwerbowania Edd'iego, uzależnionego od heroiny bohatera, który ma kłopoty z mafią, to naprawdę zabawna sprawa. Przypominało mi to trochę Krokodyla Dundee przybywającego do Nowego Jorku po raz pierwszy. Następnie muszą udać się w podróż do lat 60-tych po Odettę, kobietę, która straciła nogi w wypadku. Kobietę, której umysł skrywa inną osobowość.<br> Roland nie otaczał się ludźmi, z którymi musiał współpracować od wieków, ale teraz King zmusza go do przemierzania drogi z nowymi towarzyszami, z których każdy ma swój własny, osobisty demoniczny świat wewnętrzny. King również kaleczy Rolanda już na samym początku opowiadanej historii niespodziewanym atakiem. W tej książce wydaje się być bardziej ludzki i jeszcze bardziej ciekawym bohaterem. <br> <br> Moją ulubioną postacią z trzech towarzyszy drogi Rolanda jest Eddie. Odrzucając uzależnienie od narkotyków i podążając nową ścieżką, ukazuje się on jak osoba niezwzykle silna i potrafiąca dostosować się do rzeczywistości. Nie podobała mi się za to Odetta, która moim zdaniem nie dorasta do pięt żadnej z innych postaci. <br> <br> Jak w przypadku większości książek Kinga, myślę, że książka zyskałaby poprzez przycięcie i skrócenie długości. Stephen King ma tendencję do rozciągania większości scen i wydarzeń. Powieść nadal znajduje się w surrealistycznym świecie fantasy, tym razem z humorem i pewną dozą zabawy. Całość sprawia, że jest zainteresowany dalszym ciągiem przygód Rolanda.