Moja znikająca połowa

Historia eksplorująca wątki trudnej rodzinnej miłości, rasizmu, tożsamości i wyborów, które kształtują nasze życie. “Moja znikająca połowa” ukazuje życie sióstr bliźniaczek, które zostają rozdzielone jednym z takich wyborów oraz jego konsekwencje dla każdej z nich. Obserwujemy życie osoby, która całkowicie porzuciła swoją dawną tożsamość i wyparła się przeszłości, przywdziewając nową skórę, jak drogi płaszcz, którego nie może pozwolić sobie odwiesić choćby na sekundę. Życie w ciągłym kłamstwie i ukryciu jednej z sióstr, skontrastowane jest historią drugiej z bliźniaczek, która postanawia zmierzyć się z przeszłością i wraca do rodzinnego miasteczka, gotowa stawić czoła dezaprobacie jego mieszkańcom. Autorka te osobiste przeżycia osadza na tle lat od 50-tych do 90-tych XX wieku, zahaczając niekiedy o ważne historyczne wydarzenia, co pozwala na szersze zrozumienie kontekstu zmagań z jakimi mierzą się czarnoskórzy bohaterowie i tą opowieść urzeczywistnia. Osobiście chciałbym, aby niektóre wątki były zgłębione nieco bardziej. Jest to nie jakoś niezwykle porywająca, ale przyjemna pozycja.

Pora chyba przyzwyczaić się do myśli, że Brit Bennett szturmem wkracza do grona moich ulubionych pisarzy. Już swoim debiutem – rewelacyjną powieścią „Matki”, ta autorka zasygnalizowała, iż może być w posiadaniu klucza do mojego czytelniczego serca. „Moja znikająca połowa” – jej druga książka, pod każdym względem wydaje mi się jeszcze lepsza.
Gdy przed laty przodek bliźniaczek Vignes zakładał Mallard – dziwny twór pozą mapą amerykańskiego Południa, oderwaną od świata ni to wieś, ni miasteczko, nie przypuszczał, jak specyficznym miejscem do życia okaże się jego osada. Jako że zamieszkiwali je wyłącznie czarnoskórzy o bladym odcieniu skóry, Mallard szybko stało się miejscem, którym rządzić zaczęła rasowa obsesja. W monotonię krajobrazu wpisywała się też nierozłączność sióstr Vignes – mieszkańców nie dziwiło, że razem były świadkami linczu ich ojca ani to, że razem uciekły do Nowego Orleanu. Zdziwiło ich natomiast to, gdy po latach do domu zamiast dwóch sióstr wróciła tylko jedna.
Rozłączone bliźniaczki życie doświadcza na zupełnie inne sposoby. Podczas gdy Desiree zmuszona była uciekać od męża – damskiego boksera, z córką w ramionach, Stella zdecydowała się odciąć od dotychczasowego życia, porzucić rodzinę i wykreować własną tożsamość na nowo – już jako osoba biała. Rasowy podział stanowił skuteczną formę separacji w latach 70., ale zmiany zachodzące we współczesnym świecie powodują, że niespodziewanie krzyżują się losy następnego pokolenia bohaterek, ich córek – Jude i Kennedy; kobiet, które nie mogłyby bardziej się od siebie różnić...
Przemieszczając się zgrabnie po osi czasu, Bennett porusza w swojej powieści wątki, które nie tracą, ale wręcz zyskują na aktualności. Sporo miejsca poświęca zagadnieniu ludzkiej tożsamości, próbując dociec, co świadczy o jej istocie i jak dużą rolę autokreatora odgrywać może w niej człowiek. Problem rasizmu przedstawia w nowatorski, odświeżający sposób. Stworzone przez nią bohaterki to pełnokrwiste postaci, a intrygującą opowieść rodzinną dopełniają wspaniałe i angażujące wątki miłosne.
Gdybym miała określić tę powieść jednym słowem, byłby to banalny przymiotnik – „znakomita”. Jak każda historia, którą warto się delektować, ma tylko jedną wadę – zbyt szybko dobiega końca.