Mężczyzna w brązowym garniturze Kolekcja kryminałów nr 15 Agatha Christie

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Agathie Christie nie było rozczarowaniem - choć, być może, nie jest to jedna z jej najpopularniejszych książek, to z pewnością było to przyjemne wejście w ten gatunek.<br> <br> Pomyślcie o Afryce i diamentach, przygodzie i tajemnicy - zapraszam do "Mężczyzna w brązowym garniturze”.<br> <br> Co mi się podobało:<br> <br> - fakt, że jej akcja została osadzona w RPA. Każdy słyszał słynne powiedzenie, że książki pozwalają umysłowi podróżować i zobaczyć to, czego oczy normalnie nie byłyby w stanie zobaczyć. Gorący, afrykański klimat i kultura były ogromnymi atutami tej książki, tworząc bardzo intrygujące tło dla tej tajemniczej powieści. Była pełna kolorów i scenerii (nie za dużo opisów), tworząc żywą i zabawną lekturę.<br> <br> - aspekt podróżniczy. Jak już wcześniej wspomniałam, sceneria w tej książce jest cudowna. Żeby nie być gołosłowną i oszczędzić Wam niepotrzebnych spoilerów, podkreślę tylko fakt, że będą sceny w Londynie; będą rejsy i przejażdżki pociągiem i zwiedzanie wodospadów. Tyle musicie wiedzieć.<br> <br> - przyjaźnie i romanse. W pewnym momencie w książce nasza główna bohaterka, Anna Beddingfield, poznaje znajomego, a ich przyjaźń z czasem powoli przeradza się w coś poważniejszego. Ich relacja była bardzo urocza, choć może momentami było tego trochę za dużo (zwłaszcza, gdy Anne od razu się zakochała, twierdząc, że go kocha i chce spędzić z nim życie).<br> <br> - faktyczna tajemnica i morderca. Nie bójcie się, nie zepsuję Wam zakończenia, ale zaznaczę tylko, że było ono wyjątkowo dobrze przemyślane, a nic nie jest takie, jakie się wydaje.<br> <br> - były odniesienia do wydarzeń, których Christie sama doświadczyła. Czytałam bardzo ciekawy blog, który twierdził, że niektóre z postaci mogły być oparte na ludziach, których spotkała.<br> <br> - Dwa punkty widzenia. To utrzymało książkę w szybkim tempie i wprowadzało zamieszanie. Chociaż Pedler był niezwykle seksistowski i sarkastyczny - jego wpisy w dzienniku były interesujące do czytania.<br> <br> Jedynym problemem z tą książką było to, że momentami bardzo irytowałam się na Annę i, choć, przyznaję, że była bardzo odważna i inteligentna - jej czyny nie zawsze oddawały sprawiedliwość jej rozumowi. Niektóre z jej decyzji były trochę niedojrzałe i gdyby nie jedna wyjątkowa osoba, wątpię, czy żyłaby pod koniec powieści. Poza tym trochę się gubiłam w tych wszystkich wskazówkach, ale to może dlatego, że jestem bardzo niedoświadczona w tym gatunku i po prostu muszę zwracać na to większą uwagę. <br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, moje pierwsze doświadczenie z Agathe Christie okazało się sukcesem. Mam nadzieję, że wkrótce będę w stanie przeczytać więcej. Może “Morderstwo w Orient Expressie”?

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Agathie Christie nie było rozczarowaniem - choć, być może, nie jest to jedna z jej najpopularniejszych książek, to z pewnością było to przyjemne wejście w ten gatunek.<br> <br> Pomyślcie o Afryce i diamentach, przygodzie i tajemnicy - zapraszam do "Mężczyzna w brązowym garniturze”.<br> <br> Co mi się podobało:<br> <br> - fakt, że jej akcja została osadzona w RPA. Każdy słyszał słynne powiedzenie, że książki pozwalają umysłowi podróżować i zobaczyć to, czego oczy normalnie nie byłyby w stanie zobaczyć. Gorący, afrykański klimat i kultura były ogromnymi atutami tej książki, tworząc bardzo intrygujące tło dla tej tajemniczej powieści. Była pełna kolorów i scenerii (nie za dużo opisów), tworząc żywą i zabawną lekturę.<br> <br> - aspekt podróżniczy. Jak już wcześniej wspomniałam, sceneria w tej książce jest cudowna. Żeby nie być gołosłowną i oszczędzić Wam niepotrzebnych spoilerów, podkreślę tylko fakt, że będą sceny w Londynie; będą rejsy i przejażdżki pociągiem i zwiedzanie wodospadów. Tyle musicie wiedzieć.<br> <br> - przyjaźnie i romanse. W pewnym momencie w książce nasza główna bohaterka, Anna Beddingfield, poznaje znajomego, a ich przyjaźń z czasem powoli przeradza się w coś poważniejszego. Ich relacja była bardzo urocza, choć może momentami było tego trochę za dużo (zwłaszcza, gdy Anne od razu się zakochała, twierdząc, że go kocha i chce spędzić z nim życie).<br> <br> - faktyczna tajemnica i morderca. Nie bójcie się, nie zepsuję Wam zakończenia, ale zaznaczę tylko, że było ono wyjątkowo dobrze przemyślane, a nic nie jest takie, jakie się wydaje.<br> <br> - były odniesienia do wydarzeń, których Christie sama doświadczyła. Czytałam bardzo ciekawy blog, który twierdził, że niektóre z postaci mogły być oparte na ludziach, których spotkała.<br> <br> - Dwa punkty widzenia. To utrzymało książkę w szybkim tempie i wprowadzało zamieszanie. Chociaż Pedler był niezwykle seksistowski i sarkastyczny - jego wpisy w dzienniku były interesujące do czytania.<br> <br> Jedynym problemem z tą książką było to, że momentami bardzo irytowałam się na Annę i, choć, przyznaję, że była bardzo odważna i inteligentna - jej czyny nie zawsze oddawały sprawiedliwość jej rozumowi. Niektóre z jej decyzji były trochę niedojrzałe i gdyby nie jedna wyjątkowa osoba, wątpię, czy żyłaby pod koniec powieści. Poza tym trochę się gubiłam w tych wszystkich wskazówkach, ale to może dlatego, że jestem bardzo niedoświadczona w tym gatunku i po prostu muszę zwracać na to większą uwagę. <br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, moje pierwsze doświadczenie z Agathe Christie okazało się sukcesem. Mam nadzieję, że wkrótce będę w stanie przeczytać więcej. Może “Morderstwo w Orient Expressie”?

Czasami łatwo się rozproszyć, czytając Agathę Christie. Przyzwyczajasz się do myśli, że to ona stworzyła Poirota, Marple, a nawet Tommy'ego i Tuppence. Te postacie mogą stać się ważniejsze niż sama powieść, a kiedy czyta się Christie, która nie rozprasza uwagi słynną kreacją detektywistyczną, można być zaskoczonym tym, jak dobra potrafi być Christie. Aby być uczciwym, te inne powieści z Poirotem są też całkiem dobre, lecz “Mężczyzna w brązowym garniturze” po prostu mnie świetnie bawił i cieszyłem się jego pojedynczymi zaletami.<br> <br> Anna Beddingfield to kobieta z duszą. Kiedy jest świadkiem, jak mężczyzna wpada pod pociąg w metrze, podejrzewa, że jest coś więcej w tym, co na pierwszy rzut oka wydaje się być tylko tragicznym wypadkiem. Zanim się zorientujemy, zaczyna się jej pełna przygoda, rezerwowanie rejsów i podróży pociągiem oraz ściganie różnych podejrzanych. W różnych momentach podejrzewa oczywiście wszystkich w obsadzie, więc nie jesteśmy mądrzejsi. Zakładasz, że pułkownik Race jest w porządku - częściowo dlatego, że Anna podejrzewa go za bardzo, ale głównie dlatego, że pojawia w kilku późniejszych książkach z Herkulesem Poirotem jako postać drugoplanowa. I pani Blair, która wydaje się mieć zbyt wiele zabawy pomagając Annie, aby być złoczyńcą. Narracja Anny jest przeplatana fragmentami z dziennika Sir Eustachego, co jest sprytnym pomysłem pozwalającym Christie na dostarczenie dodatkowych informacji poza bezpośrednim doświadczeniem Anny.<br> <br> Wszystkie postacie - z wyjątkiem pułkownika Race'a - wydają się być przerysowane dla efektu komediowego. Anna jest super odważna; Pani Blair jest bogatą wdową (choć jest wciąż żonata, to spędza tyle czasu z dala od niego, że można ją tak nazwać); Sir Eustachy jest nieco zboczonym starszym kawalerem piszącym swoje wspomnienia; tytułowy człowiek w brązowym garniturze - jest chropowaty, przystojny i trudny i tak dalej. Są one w większości głupie, ale nie przesadzone. Postacie pojawiają się i znikają w różnych przebraniach, nawet zmieniają płeć, a wszyscy dają się nabrać. Ale to działa, jak Superman i jego okulary. Jako wisienka na torcie, powieść zawiera bardzo sprytny fragment niewiarygodnej narracji, którą zawsze lubię.

Czasami łatwo się rozproszyć, czytając Agathę Christie. Przyzwyczajasz się do myśli, że to ona stworzyła Poirota, Marple, a nawet Tommy'ego i Tuppence. Te postacie mogą stać się ważniejsze niż sama powieść, a kiedy czyta się Christie, która nie rozprasza uwagi słynną kreacją detektywistyczną, można być zaskoczonym tym, jak dobra potrafi być Christie. Aby być uczciwym, te inne powieści z Poirotem są też całkiem dobre, lecz “Mężczyzna w brązowym garniturze” po prostu mnie świetnie bawił i cieszyłem się jego pojedynczymi zaletami.<br> <br> Anna Beddingfield to kobieta z duszą. Kiedy jest świadkiem, jak mężczyzna wpada pod pociąg w metrze, podejrzewa, że jest coś więcej w tym, co na pierwszy rzut oka wydaje się być tylko tragicznym wypadkiem. Zanim się zorientujemy, zaczyna się jej pełna przygoda, rezerwowanie rejsów i podróży pociągiem oraz ściganie różnych podejrzanych. W różnych momentach podejrzewa oczywiście wszystkich w obsadzie, więc nie jesteśmy mądrzejsi. Zakładasz, że pułkownik Race jest w porządku - częściowo dlatego, że Anna podejrzewa go za bardzo, ale głównie dlatego, że pojawia w kilku późniejszych książkach z Herkulesem Poirotem jako postać drugoplanowa. I pani Blair, która wydaje się mieć zbyt wiele zabawy pomagając Annie, aby być złoczyńcą. Narracja Anny jest przeplatana fragmentami z dziennika Sir Eustachego, co jest sprytnym pomysłem pozwalającym Christie na dostarczenie dodatkowych informacji poza bezpośrednim doświadczeniem Anny.<br> <br> Wszystkie postacie - z wyjątkiem pułkownika Race'a - wydają się być przerysowane dla efektu komediowego. Anna jest super odważna; Pani Blair jest bogatą wdową (choć jest wciąż żonata, to spędza tyle czasu z dala od niego, że można ją tak nazwać); Sir Eustachy jest nieco zboczonym starszym kawalerem piszącym swoje wspomnienia; tytułowy człowiek w brązowym garniturze - jest chropowaty, przystojny i trudny i tak dalej. Są one w większości głupie, ale nie przesadzone. Postacie pojawiają się i znikają w różnych przebraniach, nawet zmieniają płeć, a wszyscy dają się nabrać. Ale to działa, jak Superman i jego okulary. Jako wisienka na torcie, powieść zawiera bardzo sprytny fragment niewiarygodnej narracji, którą zawsze lubię.