4.50 z Paddington. Panna Marple. Tom 7

<p>„4.50 z Paddington” pochodzi z 1957 roku, czyli z czasów, gdy Agatha Christie w swoich powieściach wykazywała już coraz większy sceptycyzm wobec postaw młodego pokolenia. Tym bardziej zaskakujące i zachwycające jest to, że pannę Marple, której wiek i stan zdrowia uniemożliwiają aktywne prowadzenie śledztwa, oskrzydliła energicznym i charyzmatycznym pomocnikiem, Lucy Eyelessbarrow, młodą kobietą o ciekawym umyśle. Praktyczna, ale żądna przygód i czasem złośliwa młoda kobieta, która mimo uniwersyteckiego wykształcenia świadomie wybrała karierę guwernantki, i której urok działa nieodparcie na męskich bohaterów, zafascynowała mnie pewnością siebie, która emanuje z jej poczynań. Przypominająca swoją kreacją młodsze lata Christie, tworzy uroczy duet ze swoją pseudo ciotką Jane.</p><p>Wracając pociągiem z Londynu ze świątecznymi zakupami, pani MGillicuddy jest świadkiem przerażającej sceny: w innym pociągu, jadącym równolegle do jej pociągu, uduszona gołymi rękami zostaje jakaś kobieta. Docierając do celu, opowiada historię policji i swojej przyjaciółce Jane Marple. Choć śledztwo inspektora nie przynosi żadnych pozytywnych rezultatów, panna Marple uruchamia swoją osobliwą kampanię detektywistyczną z charakterystycznym i logicznym dla niej błyskotliwym rozwiązaniem.</p><p>Fabuła kryminału „4.50 z Paddington” wydała mi się dość oryginalna – zobaczyć morderstwo popełnione w przejeżdżającym obok pociągu. Łatwo można sobie to wyobrazić we własnym życiu. Co wtedy robić?&nbsp;?</p><p>Śledztwo, prowadzone w błyskotliwy sposób i z niebywale efektownymi dialogami, z braku konkretnych poszlak przysparza bohaterom sporo kłopotów. Czas ucieka, a członkowie rodziny, u której Lucy ukryła się jako służąca, zaczynają padać ofiarą serii zatruć. Teoria panny Marple zostaje potwierdzona przez zasadzoną pułapkę dopiero na ostatnich stronach. Jej spójność i prostota pozostawiają czytelnika w osłupieniu. Agatha Christie, autorka „Zabójstwa Rogera Ackroyda: niekoniecznie ukryła tu alternatywne rozwiązanie (chociaż nigdy nie wiadomo), ale raczej zachęca nas do szukania w jej powieści czegoś innego niż prostego rozwiązania zagadki i skłania do snucia dalszych przypuszczeń. Christie wiedziała, podobnie jak awangardowi powieściopisarze jej czasów, że dzieło jest kompletne tylko wtedy, gdy żyje w wyobraźni czytelników, którzy muszą w pełni wykorzystać swój umysł na interpretację.&nbsp;</p><p>Panna Marple nie pojawia się w tej „4.50 z Paddington” zbyt często, choć wystarczająco często, co uznałem za wspólny mianownik wszystkich dotychczasowych powieści autorki o Marple. Jak zawsze ujawnia się w ostatniej chwili rozwiązując sprawę, co bardzo mi się podobało, choć wolałabym inną inscenizację zakończenia.</p><p>Bardzo polecam czytanie Agaty Christie. Ja odkąd zacząłem nie mogę przestać!</p>

Załóżmy więc, że jesteś starszą szkocką kobietą. Kiedy wracasz z zakupów świątecznych w mieście, przypadkiem spoglądasz przez okno pociągu i widzisz coś niepokojącego w sąsiednim pociągu: morderstwo. Nikogo innego nie ma w pobliżu, a kiedy zgłaszasz tę straszną, niepokojącą zbrodnię, spotykasz się z ostrym sceptycyzmem. Co można zrobić? Właśnie widziałaś, jak zabito kobietę, nie masz pojęcia, jak wygląda morderca i boisz się, że nikt nie uwierzy w gadaninę głupiej starej Szkotki. Cóż, jeśli jesteś panią McGillicuddy (co do której chyba wszyscy się zgodzimy, że może się szczycić niesamowitym nazwiskiem), zwierzasz się ze swoich obaw swojej dobrej przyjaciółce, pannie Jane "Złapałam o wiele więcej morderców niż ty" Marple. Ta dama wie, jak załatwiać sprawy.<br> <br> Świadek nigdy nie widział mordercy? Nie ma problemu.<br> Nigdy nie znaleziono ciała? Żadna niedogodność.<br> Nie masz pojęcia, w którym pociągu popełniono morderstwo? Ma od tego ludzi.<br> <br> Za stara, żeby się tym zajmować? Wykorzysta swoją niesamowitość, by przekonać równie niesamowitą kobietę, by działała pod przykrywką i udowodniła, że jej genialna teoria była słuszna. Będzie sobie spokojnie siedzieć w tle i pozwoli młodym chłopakom biegać, uważnie analizując wszystkie wskazówki i złapie jeszcze jednego mordercę, bo jest tak niesamowita (z pewnością bardziej niż ktokolwiek z nas kiedykolwiek będzie. Ja nawet nie złapałam jednego mordercy).<br> <br> Będąc jednak poważną, w powieści zbudowano zarówno bardzo schludną zagadkę morderstwa i kilka całkiem fascynujących postaci. Christie pisze historię o apodyktycznym facecie, niewdzięcznych i raczej nędznych dzieciach (dobrze nie wszystkie, większość z nich), tajemniczych listach i ciele, którego pochodzenie jest nieznane. Jak w przypadku większości jej kryminałów nie miałam pojęcia, kto jest mordercą, a rozwiązanie zagadki było eleganckie i wynikało logicznie ze wszystkich informacji, na jakie czytelnik został narażony.<br> <br> Co ciekawe, w tej historii było właściwie bardzo mało panny Marple. Pojawia się na początku, ale uznając, jak stara i słaba stała się, zaciąga Lucy Eyelesbarrow do wykonania pracy - śledzenia przeczuć panny Marple. Rozdziały opowiadają historię z perspektywy różnych bohaterów i zapewniają szeroki widok dla czytelnika. Fabuła jest szybka, tempo dobrze dobrane. Christie robi wspaniałą pracę sprawiając, że postacie mają głębie i cel. Świetny kryminał, który daje zabawę i satysfakcję.

Pani Elspeth McGillicuddy jedzie pociągiem po świątecznych zakupach. Kiedy jej wagon i wagon równoległy do niej zatrzymują się na krótko, pani McGillicuddy jest świadkiem, jak mężczyzna dusi kobietę, a jej ciało pada bezwładnie na ziemię. Potem pociągi znów ruszają. Zgłasza to, co widziała konduktorowi, ale ten nie traktuje jej poważnie. Dobrze, że pani McGillicuddy jest w drodze, aby odwiedzić swoją przyjaciółkę Jane Marple. Opowiada, co widziała, a panna Marple wierzy jej i rozpoczyna własne śledztwo w tej sprawie. Ale bez ciała, bez podejrzanych i bez motywu, to będzie jedna trudna sprawa.<br> <br> Kolejne morderstwo w pociągu starannie wymyślone przez Agathę Christie. Bardzo mi się podobało. Panna Marple zna swoją przyjaciółkę Elspeth i wie, że nie jest podatna na wymyślne perswazje. Nie ma wątpliwości, że była świadkiem morderstwa i jest gotowa podjąć starania, aby rozwiązać zagadkę. Panna Marple domyśla się, że ciało musiało zostać wyrzucone z pociągu i dedukuje najbardziej prawdopodobne miejsce, gdzie mogło zostać ukryte. Ponieważ nie jest w stanie sama prowadzić poszukiwań, panna Marple zatrudnia Lucy Eyelesbarrow, która przyjmuje posadę w Rutherford Hall w Brackenhampton jako gosposia. Panna Marple zajmuje pobliską kwaterę. Panna Eyelesbarrow przeszukuje teren w poszukiwaniu zaginionego ciała, ale znajduje o wiele więcej. <br> <br> Uwielbiam ‘cozy mysteries’ i ta w wykonaniu Chrisite nie rozczarowuje. Połączenie zamordowanej kobiety z Rutherford Manor nie jest oczywiste i pozostaje tajemnicą do samego końca. Fałszywe tropy były na porządku dziennym. Wielu wydawało się prawdopodobnymi sprawcami, lecz motyw ciągle pozostawał nieuchwytny. Nawet po przeczytaniu nie jest jasnym jak Panna Marple wpadła na odkrycie rzeczywistego sprawcy. Nie ma wątpliwości, że książka ma zachęcające tempo, bohaterów i nadaje się do czytania więcej niż raz. <br> <br> Pierwotnie opublikowana w 1957 roku, jest to ósma część serii z panną Marple. Podczas gdy panna Marple jest coraz starsza, jej rozum nadal pozostaje błyskotliwy. Nie przeszkadzało mi, że panna Eyelesbarrow była “chłopcem na posiłki" dla panny Marple. Panna Marple była nadal bardzo zaangażowana w jej charakterystycznym stylu. Ta praca jest podstawą do filmu z 1961 "Śmierć ma okna". Agatha Christie nigdy nie wychodzi z mody. Podczas gdy morderstwa i powieści kryminalne kojarzone są z mroczniejszymi i cięższymi tonami, jej książki, inteligentne, zabawne, nie brutalne, pozostają na czasie.

<p>„4.50 z Paddington” to jedna z wielu powieści napisanych przez słynną autorkę kryminałów Agathę Christie. Jej akcja rozgrywa się w latach 50. ubiegłego wieku i odbywa się w angielskiej posiadłości Rutherford Hall.</p><p>Fabuła</p><p>W dniach poprzedzających Boże Narodzenie pani McGillicuddy podróżuje do domu pociągiem po całym dniu zakupów. Podczas tej podróży staruszka, przez czysty przypadek, jest świadkiem morderstwa. Niestety, morderstwo zostało popełnione w innym pociągu, a ona była jedynym świadkiem. Czy to tylko złudzenie niezbyt przytomnej staruszki, czy naprawdę doszło do morderstwa? A jeśli to się naprawdę stało, to dlaczego nie znaleziono ciała? Na szczęście pani McGillicuddy jest starą znajomą panny Marple...</p><p>Opinia</p><p>To bardzo płynny kryminał pełen zwrotów akcji. W rzeczywistości zagadka jest tak skomplikowana, że obala wszystkie Twoje możliwe założenia dotyczące mordercy, ale przede wszystkim ofiary. Bardzo podobała mi się oryginalność zbrodni, a także zaangażowanie rodziny pełnej tajemnic. Wspaniały styl tekstu wpływającego spod pióra Agathy Christie sprawił, że byłam całkowicie pochłonięta przez całą objętość książki.</p><p>Postacie są bardzo ciekawe, ale dla mnie zdecydowanie wygrywa panna Marple. Naprawdę zadziwia mnie jej zdecydowany charakter, spryt i inteligencja. Wolałabym jednak, żeby miała bardziej centralną rolę w śledztwach i pojawiała się częściej.&nbsp;</p><p>Nikt nie umie tak dobrze uśmiercać swoich bohaterów jak Agatha Christie i nikt nie umie tak wiarygodnie znaleźć sensu śmierci jak ona. „4.50 z Paddington” wciąga i urzeka, uważam, że nie wszyscy czytelnicy będą potrafić odkryć mordercę, ale w żadnym momencie logika rozumowania panny Marple nie staje się niewiarygodna, zwłaszcza w porównaniu do powieści z Poirotem, który poza tym, że działa inaczej niż Marple, to rozwiązując zagadkę podąża często niezrozumianymi tokami myślenia.&nbsp;</p><p>„4.50 z Paddington”, będzie bardzo wskazany dla wszystkich, którzy lubią typowe kryminały, no i oczywiście do wszystkich miłośników samej Christie. Miłego czytania!</p>

Pani Elspeth McGillicuddy jedzie pociągiem po świątecznych zakupach. Kiedy jej wagon i wagon równoległy do niej zatrzymują się na krótko, pani McGillicuddy jest świadkiem, jak mężczyzna dusi kobietę, a jej ciało pada bezwładnie na ziemię. Potem pociągi znów ruszają. Zgłasza to, co widziała konduktorowi, ale ten nie traktuje jej poważnie. Dobrze, że pani McGillicuddy jest w drodze, aby odwiedzić swoją przyjaciółkę Jane Marple. Opowiada, co widziała, a panna Marple wierzy jej i rozpoczyna własne śledztwo w tej sprawie. Ale bez ciała, bez podejrzanych i bez motywu, to będzie jedna trudna sprawa.<br> <br> Kolejne morderstwo w pociągu starannie wymyślone przez Agathę Christie. Bardzo mi się podobało. Panna Marple zna swoją przyjaciółkę Elspeth i wie, że nie jest podatna na wymyślne perswazje. Nie ma wątpliwości, że była świadkiem morderstwa i jest gotowa podjąć starania, aby rozwiązać zagadkę. Panna Marple domyśla się, że ciało musiało zostać wyrzucone z pociągu i dedukuje najbardziej prawdopodobne miejsce, gdzie mogło zostać ukryte. Ponieważ nie jest w stanie sama prowadzić poszukiwań, panna Marple zatrudnia Lucy Eyelesbarrow, która przyjmuje posadę w Rutherford Hall w Brackenhampton jako gosposia. Panna Marple zajmuje pobliską kwaterę. Panna Eyelesbarrow przeszukuje teren w poszukiwaniu zaginionego ciała, ale znajduje o wiele więcej. <br> <br> Uwielbiam ‘cozy mysteries’ i ta w wykonaniu Chrisite nie rozczarowuje. Połączenie zamordowanej kobiety z Rutherford Manor nie jest oczywiste i pozostaje tajemnicą do samego końca. Fałszywe tropy były na porządku dziennym. Wielu wydawało się prawdopodobnymi sprawcami, lecz motyw ciągle pozostawał nieuchwytny. Nawet po przeczytaniu nie jest jasnym jak Panna Marple wpadła na odkrycie rzeczywistego sprawcy. Nie ma wątpliwości, że książka ma zachęcające tempo, bohaterów i nadaje się do czytania więcej niż raz. <br> <br> Pierwotnie opublikowana w 1957 roku, jest to ósma część serii z panną Marple. Podczas gdy panna Marple jest coraz starsza, jej rozum nadal pozostaje błyskotliwy. Nie przeszkadzało mi, że panna Eyelesbarrow była “chłopcem na posiłki" dla panny Marple. Panna Marple była nadal bardzo zaangażowana w jej charakterystycznym stylu. Ta praca jest podstawą do filmu z 1961 "Śmierć ma okna". Agatha Christie nigdy nie wychodzi z mody. Podczas gdy morderstwa i powieści kryminalne kojarzone są z mroczniejszymi i cięższymi tonami, jej książki, inteligentne, zabawne, nie brutalne, pozostają na czasie.