Maskarada. Świat Dysku. Tom 18

Moje emocje były różnorodne. Ucieszyłam się, że "Maskarada" została luźno osadzona w tematyce jednego z moich ulubionych musicali. Zachwyciłam się powrotem dynamicznego duetu z Lancre w poszukiwaniu trzeciej "do pary" po fantastycznym "Panowie i damy". Uwielbiałam te krótkie chwile, w których pojawiał się Śmierć i przepisami niani na afrodyzjaki. Super był również dostęp za kulisy zejścia ze sceny, po którym dzieje się dramat. Zwłaszcza, że Pratchett pociągał za sznurki (i podrzucał trupy) zza kurtyny, a jednocześnie dyrygował z humorem (i jednym orangutanem) z dołu. Nie każda nuta była idealna, a ja tak bardzo pragnęłam, by historia nie była zapożyczona, ale "Maskarada" uderzyła w wystarczająco wysokie, żywiołowe tony, by uznać ją za operowy sukces.<br> <br> Sama historia była dość prosta. Rozebrana na czynniki pierwsze, była parodią "Upiora w operze". Motywem przewodnim, który powracał w całej historii, zarówno w sposób oczywisty, jak i ukryty, była wymienność dwóch fasad. Która z nich była autentyczna, a która wtórna? Opera czy musical? Greebo czy Gribeau? Zamaskowany czy zdemaskowany? Kto był bardziej prawdziwy, ja czy ten drugi ja? Każde z nich było odrębne, ale nie niezmienne. <br> <br> Poza tym, książka jest znakomita! Świetna praca z postaciami, zwłaszcza właściwe wprowadzenie Agnes Nitt, świetna integracja z otoczeniem Ankh-Morpork i brak fabularnego nadęcia. Innym powodem, dla którego "Maskarada" tak bardzo mi się podobała była fabuła z zagadką morderstwa, a ja jestem wielką fanką Agathy Christie. Poza tym wiele powieści Pratchetta ma historię, w której stawką jest przetrwanie świata, więc miło było przeczytać bardziej kameralną opowieść.<br> <br> Pod płaszczykiem humoru, zabawy, zwariowania i bajkowej atmosfery, Pratchett przemyca do naszego świata olbrzymie dawki mądrości, a z tekstu można wyciągnąć wiele mądrych słów. "Czasami życie dociera do tego rozpaczliwego punktu, gdzie zły wybór musi być dobrym wyborem. Nie ma znaczenia, gdzie człowiek się ruszy. Zwyczajnie trzeba się ruszyć". <br> <br> Za 14 zł dostałam wspaniała książkę, która dostarczyła mi zróżnicowanych emocji i uzupełnia moją już dość pokaźną kolekcje pozycji ze Świata Dysku. Czekam na kolejne używane książki na skupszopie!

Moje emocje były różnorodne. Ucieszyłam się, że "Maskarada" została luźno osadzona w tematyce jednego z moich ulubionych musicali. Zachwyciłam się powrotem dynamicznego duetu z Lancre w poszukiwaniu trzeciej "do pary" po fantastycznym "Panowie i damy". Uwielbiałam te krótkie chwile, w których pojawiał się Śmierć i przepisami niani na afrodyzjaki. Super był również dostęp za kulisy zejścia ze sceny, po którym dzieje się dramat. Zwłaszcza, że Pratchett pociągał za sznurki (i podrzucał trupy) zza kurtyny, a jednocześnie dyrygował z humorem (i jednym orangutanem) z dołu. Nie każda nuta była idealna, a ja tak bardzo pragnęłam, by historia nie była zapożyczona, ale "Maskarada" uderzyła w wystarczająco wysokie, żywiołowe tony, by uznać ją za operowy sukces.<br> <br> Sama historia była dość prosta. Rozebrana na czynniki pierwsze, była parodią "Upiora w operze". Motywem przewodnim, który powracał w całej historii, zarówno w sposób oczywisty, jak i ukryty, była wymienność dwóch fasad. Która z nich była autentyczna, a która wtórna? Opera czy musical? Greebo czy Gribeau? Zamaskowany czy zdemaskowany? Kto był bardziej prawdziwy, ja czy ten drugi ja? Każde z nich było odrębne, ale nie niezmienne. <br> <br> Poza tym, książka jest znakomita! Świetna praca z postaciami, zwłaszcza właściwe wprowadzenie Agnes Nitt, świetna integracja z otoczeniem Ankh-Morpork i brak fabularnego nadęcia. Innym powodem, dla którego "Maskarada" tak bardzo mi się podobała była fabuła z zagadką morderstwa, a ja jestem wielką fanką Agathy Christie. Poza tym wiele powieści Pratchetta ma historię, w której stawką jest przetrwanie świata, więc miło było przeczytać bardziej kameralną opowieść.<br> <br> Pod płaszczykiem humoru, zabawy, zwariowania i bajkowej atmosfery, Pratchett przemyca do naszego świata olbrzymie dawki mądrości, a z tekstu można wyciągnąć wiele mądrych słów. "Czasami życie dociera do tego rozpaczliwego punktu, gdzie zły wybór musi być dobrym wyborem. Nie ma znaczenia, gdzie człowiek się ruszy. Zwyczajnie trzeba się ruszyć". <br> <br> Za 14 zł dostałam wspaniała książkę, która dostarczyła mi zróżnicowanych emocji i uzupełnia moją już dość pokaźną kolekcje pozycji ze Świata Dysku. Czekam na kolejne używane książki na skupszopie!

Duch w masce o barwie kości, który nawiedza Operę w Ankh-Morpork, zawsze był uważany za łagodną kreaturę, niektórzy powiedzieliby nawet, że szczęśliwą, dopóki nie zaczął zabijać ludzi. Nagły wysyp dziwacznych zgonów za kulisami grozi teraz zamordowaniem operowego debiutu wiejskiej dziewczyny Pedrity X aka Agnes Nitt, tej o puszystym ciele i potężnym głosie. Upiór w operze w Świecie Dysku! Szczerze mówiąc, od razu spodobał mi się ten koncept. <br> <br> Jestem wielką miłośniczką teatru i Świata Dysku oraz fanką serii o czarownicach, wszystko to połączyło się dla mnie w kulminacje radości, brytyjskiego dowcipu i komedii, którą mogłam łykać i cieszyć się nią w wolnym czasie. Pratchettowi nie jest obca parodia. W samej tylko podserii sparodiował dwie sztuki Szekspira, ale teraz zabiera się za coś zupełnie innego: Operę, albo szerzej teatr muzyczny. W rzeczywistości może to być najbardziej bezpośrednia parodia w uniwersum Świata Dysku: tajemnicza zamaskowana postać widmo, nawiedza operę, powodując wszelkiego rodzaju kłopoty, a nawet kilka zgonów. Jest młoda, piękna, aspirująca diva o imieniu Christine.<br> <br> Ale oczywiście nie jest to tylko bezpośrednia adaptacja Upiora w operze. Mówimy tu o Pratchetcie. Podobnie jak w przypadku "Panowie i damy" czy "Trzech wiedźm", sama obecność Niani Ogg i Babci Weatherwax wymusza ciągłe zmiany w fabule, czyniąc ją tak oryginalną, jak tylko bezpośrednia parodia może być. Żarty były na miejscu, jak zawsze w przypadku Pratchetta. Rzadko kiedy strona, na której nie śmiałam się sama do siebie. Historia była wciągająca i odpowiednio śmieszna. Temat książki (opera) jest również jednym z tych, które są mi bardzo dobrze znane, więc choć raz wydaje mi się, że zrozumiałam znaczną część odniesień Pratchetta (nie żeby zrozumienie odniesienia było kiedykolwiek niezbędne do zrozumienia żartu).<br> <br> Jedyną rzeczą, której moim zdaniem brakowało, było ukąszenie - ta ostra jak brzytwa satyryczna uwaga, która jest największą zaletą Pratchetta. Niemniej, książka jest skandalicznie zabawna i warta przeczytania.

Duch w masce o barwie kości, który nawiedza Operę w Ankh-Morpork, zawsze był uważany za łagodną kreaturę, niektórzy powiedzieliby nawet, że szczęśliwą, dopóki nie zaczął zabijać ludzi. Nagły wysyp dziwacznych zgonów za kulisami grozi teraz zamordowaniem operowego debiutu wiejskiej dziewczyny Pedrity X aka Agnes Nitt, tej o puszystym ciele i potężnym głosie. Upiór w operze w Świecie Dysku! Szczerze mówiąc, od razu spodobał mi się ten koncept. <br> <br> Jestem wielką miłośniczką teatru i Świata Dysku oraz fanką serii o czarownicach, wszystko to połączyło się dla mnie w kulminacje radości, brytyjskiego dowcipu i komedii, którą mogłam łykać i cieszyć się nią w wolnym czasie. Pratchettowi nie jest obca parodia. W samej tylko podserii sparodiował dwie sztuki Szekspira, ale teraz zabiera się za coś zupełnie innego: Operę, albo szerzej teatr muzyczny. W rzeczywistości może to być najbardziej bezpośrednia parodia w uniwersum Świata Dysku: tajemnicza zamaskowana postać widmo, nawiedza operę, powodując wszelkiego rodzaju kłopoty, a nawet kilka zgonów. Jest młoda, piękna, aspirująca diva o imieniu Christine.<br> <br> Ale oczywiście nie jest to tylko bezpośrednia adaptacja Upiora w operze. Mówimy tu o Pratchetcie. Podobnie jak w przypadku "Panowie i damy" czy "Trzech wiedźm", sama obecność Niani Ogg i Babci Weatherwax wymusza ciągłe zmiany w fabule, czyniąc ją tak oryginalną, jak tylko bezpośrednia parodia może być. Żarty były na miejscu, jak zawsze w przypadku Pratchetta. Rzadko kiedy strona, na której nie śmiałam się sama do siebie. Historia była wciągająca i odpowiednio śmieszna. Temat książki (opera) jest również jednym z tych, które są mi bardzo dobrze znane, więc choć raz wydaje mi się, że zrozumiałam znaczną część odniesień Pratchetta (nie żeby zrozumienie odniesienia było kiedykolwiek niezbędne do zrozumienia żartu).<br> <br> Jedyną rzeczą, której moim zdaniem brakowało, było ukąszenie - ta ostra jak brzytwa satyryczna uwaga, która jest największą zaletą Pratchetta. Niemniej, książka jest skandalicznie zabawna i warta przeczytania.