Maladie i inne opowiadania

Styl pisania Andrzeja Sapkowskiego jest znany każdemu, kto spotkał się z sagą o Wiedzminie czy chociażby Trylogią Husycką, Jest przyjemny, pełny humoru. zadziorności, sarkazmu i barwnych opisów. Nie inaczej jest z ze zbiorem opowiadań "Maladie i inne opowiadania". Bardzo przyjemnie spędziłem czas, czytając ten zbiorek opowiadań Sapkowskiego. <br> Osobiście uważam, że to naprawdę dobre zestawienie. Nie ma tutaj lepszych, czy gorszych opowiadań, raczej wszystkie wydają mi się być na równym poziomie. Jest różna tematyka, są różne gatunki i konwencje podjęte przez autora Wiedźmina. Jest humor, jest prostota, barwny język i porywające historie - wszystko to do czego przez lata przyzwyczaił nas ten polski autor. Mamy tutaj dziesięć opowiadań, powstałych w różnych okresach twórczości Sapkowskiego - dominuje w nich fantastyka i retelling. Nie jest to więc nic nowego w jego twórczości, ale nadal mają trochę "innego ducha" niż chociażby cykl wiedźmiński.<br> Ważnym elementem w "Maladie i inne opowiadania" są komentarze Sapkowskiego. Autor pokrótce wyjaśnia w nich, w jaki sposób doszedł do tego, że napisał dane opowiadanie - opisuje kontekst, okres, w którym podjął się napisania opowiadania, czy inspiracje, które mu towarzyszyły przy tworzeniu historii. Najfajniej to podsumowuje przedmowa "Coś się kończy, coś się zaczyna". To opowiadanie, które luźno powiązane jest z uniwersum Wiedźmina - korzysta z postaci się tam pojawiających i motywów wykorzystywanych na przestrzeni sagi. Fani często odbierali je jako alternatywne zakończenie całej historii o słynnym Geralcie z Rivii. Andrzej Sapkowski wyjaśnia jednak, że nie taki był jego cel, że zupełnie nie miał tego na myśli. Napisał je z myślą o ślubie dwóch jego przyjaciół należących do fandomu - Pawła Ziemkiewicza i Pauliny Braiter, Opowiadanie można zatem poniekąd nazwać jako "fanfiction", lecz nie napisane przez fana, lecz przez samego autora książkowego oryginału. To chyba raz na zawsze kończy wszelkie spekulacje ze strony fanów i w sumie to dobrze, że Sapkowski podjął takie wyjaśnienia.<br> Podsumowując - warto sięgnąć po "Maladie i inne opowiadania". To bardzo lekka i wciągająca lektura. Polecam, nie tylko fanom fantastyki i twórczości Sapkowskiego.

"Maladie i inne opowiadania" przekonały mnie do siebie dwoma rzeczami - super okładką i nazwiskiem pana Andrzeja Sapkowskiego. Lubię bardzo jego twórczość, dlatego też zdecydowałem się na zakup tej książki.<br> Co do jakości - jak w każdym zbiorze opowiadań: raz jest gorzej, raz lepiej. Pan Sapkowski jednak ma taki talent, że na dziesięć historii, tylko dwie dla mnie były gorsze. Najbardziej podobało mi się tytułowe "Maladie". Nie jest to do końca opowiadanie fantasy, jak niektórzy próbują go zakwalifikować, co sam pisarz wyjaśnia w przedmowie. Podobało mi się w nim jak autor oryginalnie podszedł do tematu retellingu i jak ujął od innej perspektywy historię Tristana i Izoldy. Bardzo ciekawe i bardzo angażujące.<br> Na uwagę zasługują też opowiadania wiedźmińskie - to był jeden z powodów, dla których w ogóle sięgnąłem po ten zbiór Sapkowskiego. „Droga, z której się nie wraca” oraz "Coś się kończy, coś się zaczyna" to bardzo sprawne opowiadania, które, jak sam autor zaznacza, są luźno powiązane z sagą o Wiedźminie. Są dobre, ale według mnie nie są na poziomie pozostałych opowiadań o Wiedźminie.<br> Doskonałe za to było opowiadanie "Złote popołudnie", czyli historia znana z "Alicji w Krainie Czarów" opowiedziana z perspektywy kota z Cheshire. Zabawne, ironiczne, ale jednocześnie oddające hołd wspaniałemu autorowi, jakim był Lewis Carroll. Sapkowski ma jednak klasę i nawet pean na czyjąś cześć potrafi przekuć w coś zaskakującego i twórczego.<br> Doskonałym pomysłem było umieszczenie historii tych opowiadań, jak i dlaczego powstały oraz przemyślenia Sapkowskiego na ich temat. Uzupełniło to bardzo same opowiadania o kontekst ich powstania. Nawet taka "gadka" pana Andrzeja wydawała mi się interesująca, pełna dowcipu i kąśliwości.<br> Dla fanów twórczości Sapkowskiego, "Maladie i inne opowiadania" to pozycja "must have". Widać, że autorowi sprawia przyjemność pisanie i literatura w ogóle, co najbardziej widać w tych wszystkich retellingach oraz jego przemyśleniach. Okazuje się, że nie samym "Wiedźminem" Sapkowski stoi. W każdym razie jeśli ktoś kojarzy pisarza tylko z fantasy, to może podczas czytania się zdziwić. Myślę, że będzie to całkiem przyjemne zdziwienie.

Styl pisania Andrzeja Sapkowskiego jest znany każdemu, kto spotkał się z sagą o Wiedzminie czy chociażby Trylogią Husycką, Jest przyjemny, pełny humoru. zadziorności, sarkazmu i barwnych opisów. Nie inaczej jest z ze zbiorem opowiadań "Maladie i inne opowiadania". Bardzo przyjemnie spędziłem czas, czytając ten zbiorek opowiadań Sapkowskiego. <br> Osobiście uważam, że to naprawdę dobre zestawienie. Nie ma tutaj lepszych, czy gorszych opowiadań, raczej wszystkie wydają mi się być na równym poziomie. Jest różna tematyka, są różne gatunki i konwencje podjęte przez autora Wiedźmina. Jest humor, jest prostota, barwny język i porywające historie - wszystko to do czego przez lata przyzwyczaił nas ten polski autor. Mamy tutaj dziesięć opowiadań, powstałych w różnych okresach twórczości Sapkowskiego - dominuje w nich fantastyka i retelling. Nie jest to więc nic nowego w jego twórczości, ale nadal mają trochę "innego ducha" niż chociażby cykl wiedźmiński.<br> Ważnym elementem w "Maladie i inne opowiadania" są komentarze Sapkowskiego. Autor pokrótce wyjaśnia w nich, w jaki sposób doszedł do tego, że napisał dane opowiadanie - opisuje kontekst, okres, w którym podjął się napisania opowiadania, czy inspiracje, które mu towarzyszyły przy tworzeniu historii. Najfajniej to podsumowuje przedmowa "Coś się kończy, coś się zaczyna". To opowiadanie, które luźno powiązane jest z uniwersum Wiedźmina - korzysta z postaci się tam pojawiających i motywów wykorzystywanych na przestrzeni sagi. Fani często odbierali je jako alternatywne zakończenie całej historii o słynnym Geralcie z Rivii. Andrzej Sapkowski wyjaśnia jednak, że nie taki był jego cel, że zupełnie nie miał tego na myśli. Napisał je z myślą o ślubie dwóch jego przyjaciół należących do fandomu - Pawła Ziemkiewicza i Pauliny Braiter, Opowiadanie można zatem poniekąd nazwać jako "fanfiction", lecz nie napisane przez fana, lecz przez samego autora książkowego oryginału. To chyba raz na zawsze kończy wszelkie spekulacje ze strony fanów i w sumie to dobrze, że Sapkowski podjął takie wyjaśnienia.<br> Podsumowując - warto sięgnąć po "Maladie i inne opowiadania". To bardzo lekka i wciągająca lektura. Polecam, nie tylko fanom fantastyki i twórczości Sapkowskiego.

"Maladie i inne opowiadania" przekonały mnie do siebie dwoma rzeczami - super okładką i nazwiskiem pana Andrzeja Sapkowskiego. Lubię bardzo jego twórczość, dlatego też zdecydowałem się na zakup tej książki.<br> Co do jakości - jak w każdym zbiorze opowiadań: raz jest gorzej, raz lepiej. Pan Sapkowski jednak ma taki talent, że na dziesięć historii, tylko dwie dla mnie były gorsze. Najbardziej podobało mi się tytułowe "Maladie". Nie jest to do końca opowiadanie fantasy, jak niektórzy próbują go zakwalifikować, co sam pisarz wyjaśnia w przedmowie. Podobało mi się w nim jak autor oryginalnie podszedł do tematu retellingu i jak ujął od innej perspektywy historię Tristana i Izoldy. Bardzo ciekawe i bardzo angażujące.<br> Na uwagę zasługują też opowiadania wiedźmińskie - to był jeden z powodów, dla których w ogóle sięgnąłem po ten zbiór Sapkowskiego. „Droga, z której się nie wraca” oraz "Coś się kończy, coś się zaczyna" to bardzo sprawne opowiadania, które, jak sam autor zaznacza, są luźno powiązane z sagą o Wiedźminie. Są dobre, ale według mnie nie są na poziomie pozostałych opowiadań o Wiedźminie.<br> Doskonałe za to było opowiadanie "Złote popołudnie", czyli historia znana z "Alicji w Krainie Czarów" opowiedziana z perspektywy kota z Cheshire. Zabawne, ironiczne, ale jednocześnie oddające hołd wspaniałemu autorowi, jakim był Lewis Carroll. Sapkowski ma jednak klasę i nawet pean na czyjąś cześć potrafi przekuć w coś zaskakującego i twórczego.<br> Doskonałym pomysłem było umieszczenie historii tych opowiadań, jak i dlaczego powstały oraz przemyślenia Sapkowskiego na ich temat. Uzupełniło to bardzo same opowiadania o kontekst ich powstania. Nawet taka "gadka" pana Andrzeja wydawała mi się interesująca, pełna dowcipu i kąśliwości.<br> Dla fanów twórczości Sapkowskiego, "Maladie i inne opowiadania" to pozycja "must have". Widać, że autorowi sprawia przyjemność pisanie i literatura w ogóle, co najbardziej widać w tych wszystkich retellingach oraz jego przemyśleniach. Okazuje się, że nie samym "Wiedźminem" Sapkowski stoi. W każdym razie jeśli ktoś kojarzy pisarza tylko z fantasy, to może podczas czytania się zdziwić. Myślę, że będzie to całkiem przyjemne zdziwienie.