Lot 202

Najnowsza powieść katastroficzna Mroza, wcale nie jest taka najnowsza jak się okazuje, ani…. tak mocno katastroficzna jak to autor chciałby nam przedstawić, zwłaszcza mając w pamięci historie z życia wzięte, czyli rok 2010. Autor w posłowiu wyjawił, że stworzył ją w 2013 roku. W międzyczasie wydawane były inne książki, zatem finalnie dopiero teraz trafiła w nasze ręce. Ale powiem Wam, że… fajnie że w końcu ujrzała światło dzienne. Pomimo tego, że miałam kilka zgrzytów w trakcie czytania (pojawiła się oklepana już w kryminałach postać uzależnionego policjanta oraz wątek prze-bohaterskości niektórych postaci, która była mega nienaturalna) to mój odbiór całości jest bardzo pozytywny.<br> <br> Bardzo lubię dynamiczne powieści i tego autorowi nie można odmówić. Każdy rozdział ma świetne tempo. Błyskawiczne zwroty akcji i trzymanie czytelnika w napięciu to niewątpliwy atut tej historii. Dwutorowo śledzimy poczynania opolskiej policji i losy porwanych pasażerów Dreamlinera. Spędzamy zatem czas zarówno na lądzie, jak i w powietrzu. W jednym i drugim miejscu dzieje się naprawdę dużo. Obydwa wątki są równie ciekawe. Zatem przeskakując między nimi, aż mnie skręcało żeby przekręcić te kilka stron i zobaczyć co dzieje u nieszczęśników z poprzednich rozdziałów. Zakończenie mogłoby smakować lepiej, gdyby nie było przesady z tym heroizmem, aaale jestem w stanie na to przymknąć oko. W końcu nie brałam się za powieść historyczną na temat katastrof lotniczych a thriller, mający na celu zapewnić rozrywkę i emocje – a ten cel został spełniony w 100%<br> <br> Powieść przeczytałam dosłownie w 3 dni i ciężko mi się było od niej oderwać. Spełniła swoją rolę – to fajna, szybka lektura, która przyniosła mi dużo przyjemności, tej z kategorii “guilty pleasure”, czyli odpowiedź na pytanie jak zjeść ciastko i mieć ciastko;-)

Niedawno przyjaciółka wspominała mi o biblioteczce swojej, gdzie główne miejsce zajmuje twórczość złotego dziecka polskiej literatury - nie jest żadną tajemnicą, że Remigiusz Mróz pisze swoje powieści w takim tempie, które pozwala mu mniej więcej co 3 miesiące wydać nową książkę. Stąd zaskoczona byłem, że "Lot 202" został co prawda napisany już w 2013 roku, ale autor długo zwlekał z decyzją wydania jej i oddania w ręce fanów, recenzentów i blogerów. Osobiście przeczytałem już ponad 30 pozycji Remigiusza i ciągle się zastanawiam, czy jest on mnie w stanie jeszcze czymś zaskoczyć ...Jak było tym razem?<br> <br> Otóż, "Lot 202" to mieszanka literatury sensacyjnej z political fiction. Ponadto jeżeli czytaliście już serię w "Kręgach władzy", to spotkacie tutaj znanych bohaterów tj. premiera Patryka Hauera oraz jego żonę Milenę. I już sam fakt, iż postacie z różnych powieści Mroza tworzą jedno wielkie Universum bardzo mi się podoba. Autor już co prawda nie pierwszy raz stosuje ten zabieg, ale za każdym razem fabuła i treść koniec końców tworzą jedną logiczną i spójną całość. Dość powiedzieć, że sama akcja "Lotu 202" pędzi z zawrotną prędkością, a czytelnik nie ma chwili odpoczynku podczas lektury. Jak to zwykle u Remigiusza bywa, mamy tutaj świetny research w obszarze lotnictwa oraz obecnych i działających po dzień dzisiejszy grup antyterrorystycznych. To co mi się chyba najbardziej podobało, to fakt, iż autor nie oszczędza tutaj swoich bohaterów i stawia ich przed trudnymi życiowymi wyborami.<br> <br> Reasumując, "Lot 202" to moim zdaniem ścisła czołówka, jeśli chodzi o wszystkie do tej pory wydane książki Mroza. Fani literatury sensacyjnej oraz miłośnicy samego autora powinni być naprawdę usatysfakcjonowani! Mocne 5 gwiazdek! :-)

Czytałem wcześniej wiele powieści Mroza, zmienne szczęście mi w tym zakresie towarzyszyło, trafiałem na lepsze i gorsze powieści, jak na tym tle wypada lot 202? Umiarkowanie pozytywnie;-) <br> <br> W powieści czuć klimat kina akcji lat '90 wtłoczonego w rodzimą rzeczywistość czasów obecnych, akcja gna chwilami na łeb na szyje - nie zawsze mądrze ale zawsze do przodu - na złamanie karku, cliffhangerów jest tu od metra i tylko to co zawsze kulało w książkach Mroza nadal kuleje: bohaterowie i ich motywacje (chociaż tutaj lekko ratuje sytuację Hauer i Milena, znani z innej mrozowej serii), oraz fabularne uproszczenia i punkty zwrotne. Nie zmienia to faktu, że naprawdę się w czytanie wciągnąłem, dałem się porwać tak historii dziejącej się na pokładzie porwanego dreamlinera, jak i policyjnego śledztwa.<br> <br> Autor w posłowiu mówi czytelnikom, że Lot 202 napisał już w 2013 roku i zajęło mu to trzy tygodnie. Potem mimo namów ze strony wydawnictwa, nie chciał wydawać książki i tak przeleżała ona kilka ładnych lat na jego twardym dysku, by w 2019 po kolejnej redakcji i przeróbkach wreszcie ukazać się na rynku i ten okres "dojrzewania" jest podczas słuchania wyczuwalny, gdyby tak Remigiusz Mróz, czynił tak przy każdej książce …Wiemy jednak, że dzieje się inaczej i często te taśmowo wydawane książki przypominają jedna, drugą. Tym razem jest inaczej, oczywiście wielość motywów właściwych dla Mroza wciąż jest widoczna, ale i na tym tle “lot 202” wypada korzystniej niż choćby niektóre tomy Chyłki i Zordona;-)

Najnowsza powieść katastroficzna Mroza, wcale nie jest taka najnowsza jak się okazuje, ani…. tak mocno katastroficzna jak to autor chciałby nam przedstawić, zwłaszcza mając w pamięci historie z życia wzięte, czyli rok 2010. Autor w posłowiu wyjawił, że stworzył ją w 2013 roku. W międzyczasie wydawane były inne książki, zatem finalnie dopiero teraz trafiła w nasze ręce. Ale powiem Wam, że… fajnie że w końcu ujrzała światło dzienne. Pomimo tego, że miałam kilka zgrzytów w trakcie czytania (pojawiła się oklepana już w kryminałach postać uzależnionego policjanta oraz wątek prze-bohaterskości niektórych postaci, która była mega nienaturalna) to mój odbiór całości jest bardzo pozytywny.<br> <br> Bardzo lubię dynamiczne powieści i tego autorowi nie można odmówić. Każdy rozdział ma świetne tempo. Błyskawiczne zwroty akcji i trzymanie czytelnika w napięciu to niewątpliwy atut tej historii. Dwutorowo śledzimy poczynania opolskiej policji i losy porwanych pasażerów Dreamlinera. Spędzamy zatem czas zarówno na lądzie, jak i w powietrzu. W jednym i drugim miejscu dzieje się naprawdę dużo. Obydwa wątki są równie ciekawe. Zatem przeskakując między nimi, aż mnie skręcało żeby przekręcić te kilka stron i zobaczyć co dzieje u nieszczęśników z poprzednich rozdziałów. Zakończenie mogłoby smakować lepiej, gdyby nie było przesady z tym heroizmem, aaale jestem w stanie na to przymknąć oko. W końcu nie brałam się za powieść historyczną na temat katastrof lotniczych a thriller, mający na celu zapewnić rozrywkę i emocje – a ten cel został spełniony w 100%<br> <br> Powieść przeczytałam dosłownie w 3 dni i ciężko mi się było od niej oderwać. Spełniła swoją rolę – to fajna, szybka lektura, która przyniosła mi dużo przyjemności, tej z kategorii “guilty pleasure”, czyli odpowiedź na pytanie jak zjeść ciastko i mieć ciastko;-)

Pierwsza moja książka Pana Mroza, którą czytam, poza serią o Chyłce i Zordonie, ale przyznać muszę że zaimponował mi i jestem pod niemałym wrażeniem. Już sam opis przed premierą (Premier - słowo klucz) wydał mi się mocno interesujący, a otwierające książkę sceny tylko to potwierdziły. Muszę przyznać, że jest to podręcznikowo napisany thriller, który ma wszelkie cechy, za które takie książki cenią czytelnicy. Wartka akcja, krótkie rozdziały, dwuwątkowa narracja, która napędza każdy kolejny rozdział, krwiści bohaterowie to cechy, które już na starcie dają tej powieści dobre noty. Dodajmy do tego zwroty fabuły, których nie powstydziłby się sam Dan Brown w swoich początkowych powieściach a mamy przepis na książkę idealną do pochłonięcia jednym tchem. Tak też było w moim przypadku. Każdy lubi powieści od których trudno się oderwać i ta niewątpliwie do takich właśnie należy. Oczywiście można dostrzec też mankamenty i znaczne naciągnięcia, ale giną one pod pomysłowością pisarza i gdy już myślisz, że wszystko jasne okazuje się że wcale i nie do końca. Proza od Remigiusz Mroza cieszy się w naszym kraju dobrym odbiorem, to co jednak czyni ja atrakcyjną dla czytelników to nade wszystko umiejętność serwowania rozrywki, po która sięga się wieczorem po pracy jako alternatywę dla głupich seriali, i z powyższego obowiązku autor po raz kolejny świetnie się wywiązał;-)<br> <br> Na osobną witaminkę zasługuje forma audiobooka: po przeczytaniu książki sięgnąłem po wersję audio dla porównania, ciekaw byłem czy akcja tak zręcznie prowadzona znajdzie swoje odbicie w słuchaniu i znów się nie zawiodłem, czuć napięcie, głos jest dobrze dobrany, a kolejne zwroty akcji działają na wyobraźnie i czuć od czasu do czasu ten charakterystyczny dreszczyk emocji wyczuwalny na skórze;-)