Logica Marcina Śmigleckiego

Marcin Śmiglecki, żyjący w latach 1563-1618, był wybitnym polskim jezuitą, filozofem i teologiem. Jego najbardziej znanym dziełem jest "Logica", monumentalne opracowanie o objętości 1632 stron, które zostało opublikowane w Niemczech w 1618 roku, a w Anglii w 1634, 1638 i 1658 roku. John Locke korzystał z tego dzieła podczas swoich studiów na Uniwersytecie w Oksfordzie. Śmiglecki jest ceniony jako najwybitniejszy polski logik okresu renesansu. Jego "Logica" uchodziła za jeden z najlepszych podręczników logicznych na Zachodzie i była powszechnie stosowana, zwłaszcza w Anglii, jeszcze w połowie XIX wieku.

W swojej filozofii Śmiglecki czerpał z dorobku Arystotelesa, jednocześnie uwzględniając poglądy jego komentatorów, w tym Tomasza z Akwinu i Franciszka Suáreza. W wielu aspektach filozoficznych prezentował także własne perspektywy. Nowsze badania wskazują, że był inicjatorem nurtu metafizyki neoscholastycznej w Polsce, który w pewnym sensie kontynuował Leibniz. Dzieło "Logica" to zbiór rozpraw obejmujących zarówno logikę, jak i teorie poznania oraz metafizykę. Filozofia Śmigleckiego wpisuje się w tradycję arystotelizmu chrześcijańskiego, wykazując oryginalność w łączeniu elementów tomizmu i suarezjanizmu, mocno nawiązując do filozofii renesansowej.

Niniejsze opracowanie ma na celu przegląd i streszczenie treści "Logiki" Śmigleckiego oraz stanowi próbę ułatwienia badaczom zrozumienia filozoficznych pojęć tamtego okresu, związanych z postscholastyczną, renesansową terminologią. Celem autora jest przybliżenie myśli filozoficznej Śmigleckiego oraz wsparcie innych badaczy w analizie filozoficznego dorobku tamtych czasów.