Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne

Wędrówki piesze, takie jak spacer, marsz czy włóczęga, to różne formy odkrywania miast i natury. Zastanawiając się nad tym, kto mógł korzystać z tej swobody, a komu jej odmawiano, Rebecca Solnit analizuje, jak przemierzanie przestrzeni rzadko bywa neutralne, lecz często staje się aktem estetycznym, filozoficznym albo politycznym. Jej książka oferuje fascynującą podróż przez historię chodzenia i refleksji nad nim, odkrywając różnorodne aspekty zachodniej kultury. Przemierzanie przestrzeni było przedmiotem zainteresowania zarówno perypatetyków, jak i myślicieli takich jak Rousseau czy Baudelaire, a także współczesnych demonstracji o charakterze antyglobalistycznym i ekologicznym.

Podczas spaceru po trasach, które niegdyś przemierzali nasi przodkowie, lub kiedy odtwarzamy wydarzenia z przeszłości, poszukując ich śladów, łączymy przeszłość z teraźniejszością. Każda piesza wędrówka przeobraża przestrzeń w złożone przeżycie, niczym wątek tkający się w materiale, w sposób, którego nie doświadczymy podczas podróży samolotem czy innym środkiem transportu mechanicznego, gdy czas i przestrzeń ulegają fragmentacji. Ta ciągłość jest tym, co utracone w czasach przemysłowej transformacji, ale co możemy wciąż próbować odzyskać, niekiedy skutecznie. Pola i miasta niezmiennie oczekują na tych, którzy chcą je odkrywać.

Dodatkowym atutem książki są cztery różne warianty kolorystyczne okładki, co pozwala na dopasowanie edycji do indywidualnych preferencji czytelników.