Wojna futbolowa

Od lat przedstawiam się światu jako miłośniczka literatury spod znaku kryminału: zagadki, czarne charaktery, spiski na najwyższych szczeblach władzy, to wszystko mnie kręci i pozwala zatonąć w kolejnych stronach książek autorstwa takich wirtuozów pióra jak Coben czy King. Pamiętam jednak dobrze dzień, kiedy w moje ręce wpadła “Wojna Futbolowa”, a stało się to przypadkiem, należałem wtedy bowiem do Klubu Książki i na jednym ze spotkań, mój znajomy przedstawił nam twórczość Ryszarda Kapuścińskiego. Początkowa nieufność wobec formy reportażu szybko ustąpiła ciekawości: sportowy tytuł kryje bowiem genezę i opis konfliktu pomiędzy Hondurasem i Salwadorem, przy szczególnym uwzględnieniem losów zwykłych ludzi, którzy w tej wojennej zawierusze każdego dnia toczyli swój własny konflikt o jedzenie, schronienie, o przetrwanie. <br> <br> <br> Tytułem wstępu nakreśliłam powody, dla których zainteresowałam się twórczością autora, może to też dobry moment aby wyjaśnić, co jest tak szczególnego w jego książkach: zwięzłość i treść. Rzadko jedno idzie w parze z drugim, tymczasem reportaż w swojej naturze obliczony jest na przekazanie maksimum treści, za pomocą prostoty przekazu. Tak moi mili, Ryszard Kapuściński to fantastyczny pisarz, potrafi dosłownie zaczarować czytelnika opisem wioski, miasta czy całego kraju za pomocą ledwo kilku akapitów, jak gdyby sięgał po magiczną esencje opisywanej historii i pozwalał tym samym, aby ta dalej żyła w głowie czytelnika swoim własnym życiem. Kilka zdań, aby przedstawić człowieka to niewiele, a jednak często wystarczy by zapamiętać każdą taką historię z osobna. Osobliwa, aczkolwiek potężna umiejętność z której autor korzysta z właściwą sobie gracją, stawiając na piedestale przedstawionych historii człowieka, którego spotkał w drodze. Człowiek ten ma imię, często też określone miejsce na świecie, a jednak wszystko to stanowi raptem pretekst dla historii, którą ma do opowiedzenia. I Kapuściński tych ludzi słucha, bo jest ciekaw co mają do powiedzenia. Najlepiej opisuje to sam autor:<br> <br> “Przeciętny człowiek nie jest specjalnie ciekaw świata. Ot, żyje, musi jakoś się z tym faktem uporać, im będzie go to kosztowało mniej wysiłku- tym lepiej. A przecież poznawanie świata zakłada wysiłek, i to wielki, pochłaniający człowieka. Większość ludzi raczej rozwija w sobie zdolności przeciwne, zdolność, aby patrząc- nie widzieć, aby słuchając- nie słyszeć.” <br> <br> “Wojna Futbolowa” to zbiór reportaży, skupiłam się na tytułowym konflikcie pomiędzy Hondurasem i Salwadorem, ponieważ jego opis jest porywający, jednak warto oddać autorowi, że cała książka stanowi niezwykły zapis jego podróży, nierzadko ocierających się o niebezpieczeństwo, lekkomyślność i poszukiwanie adrenaliny. Wydaje się, że ma w sobie coś w rodzaju freudowskiego szału śmierci. Wplątuje się w jedną niebezpieczną sytuację za drugą, nurkując na główkę w chaos wojny, na własne oczy obserwując rebelie, slumsy, getta i pustynie. Zostaje ostrzelany przez bojówkarzy, choruje na egzotyczne choroby, zostaje uwięziony w więzieniu Trzeciego Świata i ukąszony przez skorpiona. Tak więc, w przeciwieństwie do wielu stylistów prozy fantastycznej, życie Kapuścińskiego było ciekawe samo w sobie.<br> <br> Na koniec warto dodać, że perspektywa jaką kreśli Kapuściński jest w równym stopniu niezwykła, co stanowi w pewnym sensie uproszczenie: opisuje bowiem wielkie narodowe konflikty w krajach trzeciego świata z punktu widzenia zwykłych ludzi, nie poddając przy tym refleksji jakie mechanizmy społeczno - polityczne za nimi stały. Jest to jednak zarzut trywialny, obliczony na wewnętrzny konflikt z kategorii “zjeść ciastko i mieć ciastko”. Łatwo sobie wyobrazić, że perspektywa w szerszym kontekście stanowiłaby nie tyle uzupełnienie twórczości autora, co wyjście poza jej ramy, a te wyraźnie ograniczone były do oddania głosu ludziom zapomnianym, o których w chaosie bezsensownych i wyniszczających walk nikt nie pamiętał. Kapuściński pamiętał, i sam ten fakt przesądza o wartości romansu z jego twórczością. <br> <br> 5/5

Tytuł książki Ryszard Kapuściński, “Wojna Futbolowa” jest nieco mylący, opis meczów pomiędzy Hondurasem i Salwadorem stanowi jedynie preludium, do wydarzeń, które nieuchronnie pchnęły oba te kraje do wojny, która na lata podzieliła narody, ludzi i rodziny. Punktem wyjścia dla tej historii są Mistrzostwa Świata w piłce nożnej, które odbyć się miały w 1970 r., a które zostały zwyczajowo poprzedzone eliminacjami. Los skrzyżował ze sobą narody Hondurasu i Salwadoru, pomiędzy którymi od dawna rosło napięcie daleko wykraczające poza piłkarskie sympatię. <br> <br> Brzmi abstrakcyjnie, prawda? A jednak historia autora pełna jest podobnych relacji, co należy tłumaczyć faktem, że już w 1964 r. Ryszard Kapuściński został powołany przez Polską Agencję Prasową na jednego korespondenta zagranicznego i przez następne dziesięć lat był "odpowiedzialny" za pięćdziesiąt krajów... Do czasu powrotu do Polski był świadkiem dwudziestu siedmiu rewolucji i zamachów stanu. Wojna futbolowa to opowieść Kapuścińskiego, jego relacja naocznego świadka powstawania Trzeciego Świata."<br> <br> Niniejszy zbiór opowiadań traktuje o wielu podróżach autora w najdalsze zakamarki naszej planety, poczynając od Ghany, dalej śledzimy zapis z jego podróży po Kongo, Tanganice, Algierii oraz Nigerii. Wspólnym mianownikiem dla tych historii jest skupienie się na losie człowieka, trudach i wyzwaniach z jakimi się mierzy, często wobec braku poczucia bezpieczeństwa, determinowanego przez wojenną zawieruchę widoczną na każdej szerokości geograficznej. Dalej autor podróżuje do Ameryki Południowej, gdzie przez Chile docieramy do Ameryki Środkowej, a jednym z reportaży jest ten tytułowy, skupiony na wojnie , jaka miała miejsce między Hondurasem i Salwadorem. Przy czym określenie “wojna futbolowa” jest tu eufemizmem, określeniem dalekim od istoty konfliktu, który był niezwykle brutalny i okrutny dla zwykłego człowieka, jakiego na ścieżkach swoich podróży poszukiwał autor. <br> <br> Twórczość Kapuścińskiego jest niezwykła, przede wszystkim z uwagi na fakt, że podróżował w czasach, gdy dane to było nielicznym. Jako cel obierał sobie kraje, gdzie było niespokojnie, często targane wewnętrznymi konfliktami, pogrążone w chaosie i niesprawiedliwości, których genezy należy szukać w odległej historii. I tam właśnie poszukiwał ludzi zwykłych, wiodących normalne życie w nienormalnej rzeczywistości. Odczuwam głęboki szacunek, podziw dla jego dokonań - dziś w dobie social mediów relacje z najodleglejszych części naszego globu są dostępne na wyciągnięcie ręki, często jednak powierzchowne w swojej formie, daleko od głębokiej analizy i skupienia się na człowieku: jego radościach, smutkach, marzeniach i problemach z jakimi się mierzy. Autor z wrodzoną sobie ciekawością zadaje pytania i szuka na nie odpowiedzi, nierzadko narażając się na niebezpieczeństwo, zawsze jednak z poczuciem misji dotarcia do miejsc, które warto poznać i opisać. <br> <br> “Wojna Futbolowa” to reportaż w najlepszym tego słowa znaczeniu: znajdziemy tu opisy sytuacji, gdy Kapuściński cudem unika oblania benzyną i podpalenia na drogowej blokadzie w Nigerii, czy też przedzieranie się przez gęste, tropikalne lasy u boku żołnierzy armii Hondurasu, bezceremonialnie zbierających buty poległych, jako trofeum i prezent dla swojej rodziny. Jeśli szukasz drogi czytelniku prozy o walorze edukacyjnym, napisanej piórem mistrza w sposób lekki, a przy tym dynamiczny i dający do myślenia, “Wojna Futbolowa” i inne reportaże autorstwa Kapuścińskiego stanowią doskonały wybór! <br> <br> Polecam! 4.5/5

Od lat przedstawiam się światu jako miłośniczka literatury spod znaku kryminału: zagadki, czarne charaktery, spiski na najwyższych szczeblach władzy, to wszystko mnie kręci i pozwala zatonąć w kolejnych stronach książek autorstwa takich wirtuozów pióra jak Coben czy King. Pamiętam jednak dobrze dzień, kiedy w moje ręce wpadła “Wojna Futbolowa”, a stało się to przypadkiem, należałem wtedy bowiem do Klubu Książki i na jednym ze spotkań, mój znajomy przedstawił nam twórczość Ryszarda Kapuścińskiego. Początkowa nieufność wobec formy reportażu szybko ustąpiła ciekawości: sportowy tytuł kryje bowiem genezę i opis konfliktu pomiędzy Hondurasem i Salwadorem, przy szczególnym uwzględnieniem losów zwykłych ludzi, którzy w tej wojennej zawierusze każdego dnia toczyli swój własny konflikt o jedzenie, schronienie, o przetrwanie. <br> <br> <br> Tytułem wstępu nakreśliłam powody, dla których zainteresowałam się twórczością autora, może to też dobry moment aby wyjaśnić, co jest tak szczególnego w jego książkach: zwięzłość i treść. Rzadko jedno idzie w parze z drugim, tymczasem reportaż w swojej naturze obliczony jest na przekazanie maksimum treści, za pomocą prostoty przekazu. Tak moi mili, Ryszard Kapuściński to fantastyczny pisarz, potrafi dosłownie zaczarować czytelnika opisem wioski, miasta czy całego kraju za pomocą ledwo kilku akapitów, jak gdyby sięgał po magiczną esencje opisywanej historii i pozwalał tym samym, aby ta dalej żyła w głowie czytelnika swoim własnym życiem. Kilka zdań, aby przedstawić człowieka to niewiele, a jednak często wystarczy by zapamiętać każdą taką historię z osobna. Osobliwa, aczkolwiek potężna umiejętność z której autor korzysta z właściwą sobie gracją, stawiając na piedestale przedstawionych historii człowieka, którego spotkał w drodze. Człowiek ten ma imię, często też określone miejsce na świecie, a jednak wszystko to stanowi raptem pretekst dla historii, którą ma do opowiedzenia. I Kapuściński tych ludzi słucha, bo jest ciekaw co mają do powiedzenia. Najlepiej opisuje to sam autor:<br> <br> “Przeciętny człowiek nie jest specjalnie ciekaw świata. Ot, żyje, musi jakoś się z tym faktem uporać, im będzie go to kosztowało mniej wysiłku- tym lepiej. A przecież poznawanie świata zakłada wysiłek, i to wielki, pochłaniający człowieka. Większość ludzi raczej rozwija w sobie zdolności przeciwne, zdolność, aby patrząc- nie widzieć, aby słuchając- nie słyszeć.” <br> <br> “Wojna Futbolowa” to zbiór reportaży, skupiłam się na tytułowym konflikcie pomiędzy Hondurasem i Salwadorem, ponieważ jego opis jest porywający, jednak warto oddać autorowi, że cała książka stanowi niezwykły zapis jego podróży, nierzadko ocierających się o niebezpieczeństwo, lekkomyślność i poszukiwanie adrenaliny. Wydaje się, że ma w sobie coś w rodzaju freudowskiego szału śmierci. Wplątuje się w jedną niebezpieczną sytuację za drugą, nurkując na główkę w chaos wojny, na własne oczy obserwując rebelie, slumsy, getta i pustynie. Zostaje ostrzelany przez bojówkarzy, choruje na egzotyczne choroby, zostaje uwięziony w więzieniu Trzeciego Świata i ukąszony przez skorpiona. Tak więc, w przeciwieństwie do wielu stylistów prozy fantastycznej, życie Kapuścińskiego było ciekawe samo w sobie.<br> <br> Na koniec warto dodać, że perspektywa jaką kreśli Kapuściński jest w równym stopniu niezwykła, co stanowi w pewnym sensie uproszczenie: opisuje bowiem wielkie narodowe konflikty w krajach trzeciego świata z punktu widzenia zwykłych ludzi, nie poddając przy tym refleksji jakie mechanizmy społeczno - polityczne za nimi stały. Jest to jednak zarzut trywialny, obliczony na wewnętrzny konflikt z kategorii “zjeść ciastko i mieć ciastko”. Łatwo sobie wyobrazić, że perspektywa w szerszym kontekście stanowiłaby nie tyle uzupełnienie twórczości autora, co wyjście poza jej ramy, a te wyraźnie ograniczone były do oddania głosu ludziom zapomnianym, o których w chaosie bezsensownych i wyniszczających walk nikt nie pamiętał. Kapuściński pamiętał, i sam ten fakt przesądza o wartości romansu z jego twórczością. <br> <br> 5/5

Tytuł książki Ryszard Kapuściński, “Wojna Futbolowa” jest nieco mylący, opis meczów pomiędzy Hondurasem i Salwadorem stanowi jedynie preludium, do wydarzeń, które nieuchronnie pchnęły oba te kraje do wojny, która na lata podzieliła narody, ludzi i rodziny. Punktem wyjścia dla tej historii są Mistrzostwa Świata w piłce nożnej, które odbyć się miały w 1970 r., a które zostały zwyczajowo poprzedzone eliminacjami. Los skrzyżował ze sobą narody Hondurasu i Salwadoru, pomiędzy którymi od dawna rosło napięcie daleko wykraczające poza piłkarskie sympatię. <br> <br> Brzmi abstrakcyjnie, prawda? A jednak historia autora pełna jest podobnych relacji, co należy tłumaczyć faktem, że już w 1964 r. Ryszard Kapuściński został powołany przez Polską Agencję Prasową na jednego korespondenta zagranicznego i przez następne dziesięć lat był "odpowiedzialny" za pięćdziesiąt krajów... Do czasu powrotu do Polski był świadkiem dwudziestu siedmiu rewolucji i zamachów stanu. Wojna futbolowa to opowieść Kapuścińskiego, jego relacja naocznego świadka powstawania Trzeciego Świata."<br> <br> Niniejszy zbiór opowiadań traktuje o wielu podróżach autora w najdalsze zakamarki naszej planety, poczynając od Ghany, dalej śledzimy zapis z jego podróży po Kongo, Tanganice, Algierii oraz Nigerii. Wspólnym mianownikiem dla tych historii jest skupienie się na losie człowieka, trudach i wyzwaniach z jakimi się mierzy, często wobec braku poczucia bezpieczeństwa, determinowanego przez wojenną zawieruchę widoczną na każdej szerokości geograficznej. Dalej autor podróżuje do Ameryki Południowej, gdzie przez Chile docieramy do Ameryki Środkowej, a jednym z reportaży jest ten tytułowy, skupiony na wojnie , jaka miała miejsce między Hondurasem i Salwadorem. Przy czym określenie “wojna futbolowa” jest tu eufemizmem, określeniem dalekim od istoty konfliktu, który był niezwykle brutalny i okrutny dla zwykłego człowieka, jakiego na ścieżkach swoich podróży poszukiwał autor. <br> <br> Twórczość Kapuścińskiego jest niezwykła, przede wszystkim z uwagi na fakt, że podróżował w czasach, gdy dane to było nielicznym. Jako cel obierał sobie kraje, gdzie było niespokojnie, często targane wewnętrznymi konfliktami, pogrążone w chaosie i niesprawiedliwości, których genezy należy szukać w odległej historii. I tam właśnie poszukiwał ludzi zwykłych, wiodących normalne życie w nienormalnej rzeczywistości. Odczuwam głęboki szacunek, podziw dla jego dokonań - dziś w dobie social mediów relacje z najodleglejszych części naszego globu są dostępne na wyciągnięcie ręki, często jednak powierzchowne w swojej formie, daleko od głębokiej analizy i skupienia się na człowieku: jego radościach, smutkach, marzeniach i problemach z jakimi się mierzy. Autor z wrodzoną sobie ciekawością zadaje pytania i szuka na nie odpowiedzi, nierzadko narażając się na niebezpieczeństwo, zawsze jednak z poczuciem misji dotarcia do miejsc, które warto poznać i opisać. <br> <br> “Wojna Futbolowa” to reportaż w najlepszym tego słowa znaczeniu: znajdziemy tu opisy sytuacji, gdy Kapuściński cudem unika oblania benzyną i podpalenia na drogowej blokadzie w Nigerii, czy też przedzieranie się przez gęste, tropikalne lasy u boku żołnierzy armii Hondurasu, bezceremonialnie zbierających buty poległych, jako trofeum i prezent dla swojej rodziny. Jeśli szukasz drogi czytelniku prozy o walorze edukacyjnym, napisanej piórem mistrza w sposób lekki, a przy tym dynamiczny i dający do myślenia, “Wojna Futbolowa” i inne reportaże autorstwa Kapuścińskiego stanowią doskonały wybór! <br> <br> Polecam! 4.5/5