Zdzisław Ruziewicz - sylwetka autora

Polski fizykochemik o znaczącym wpływie na rozwój nauki, pełnił funkcję profesora na Politechnice Wrocławskiej. Studia chemiczne rozpoczął w Uniwersytecie Lwowskim, a kontynuował we Wrocławiu po zakończeniu wojny. Obronił doktorat w 1960 roku, co skierowało jego zainteresowania na spektroskopię związków organicznych. W 1967 roku zdobył habilitację dzięki pracy dotyczącej quasiliniowych widm luminescencji. Stopień profesora nauk chemicznych uzyskał w 1982 roku.

W latach 1968-1972 kierował Zakładem Chemii Fizycznej, a jego kariera obejmowała również członkostwo w Komisji Spektroskopowej PAN od 1965 do 1989 roku. Przewodził IV Wydziałowi Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego w latach 1987-1991 i był wiceprzewodniczącym oddziału Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego w latach 1974-1976. Ponadto, zaangażował się w prace Komisji Terminologii i Nazewnictwa PTChem. od 1975 do 1988 roku. Należał także do Polskiego Towarzystwa Fizycznego i European Photochemistry Association.

Był pionierem w stworzeniu wrocławskiej szkoły spektroskopii luminescencyjnej. Intensywnie badał fotoluminescencję i elektroluminescencję warstw tlenkowych, a także zgłębił efekt Szpolskiego. Jego praca przyczyniła się do przeniesienia i rozwoju technik niskotemperaturowej spektroskopii w krystalicznych matrycach na grunt polski. Założył laboratorium i szkołę dedykowaną badaniom luminescencyjnym w niskich temperaturach, wypromował sześciu doktorów, a jeden z jego uczniów uzyskał habilitację.

Współtworzył trzy książki oraz napisał 71 publikacji naukowych, przekładów, recenzji i artykułów historycznych. Wraz z Krzysztofem Pigoniem opracował popularny podręcznik akademicki "Chemia fizyczna". Został uhonorowany wieloma wyróżnieniami, w tym Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz honorową odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego. W 1955 roku nagrodzono go Medalem 10-lecia Polski Ludowej.