W cieniu władzy

<p>Skończyłam dziś siódmy tom z cyklu „Morderstwa Sandhamn” Viveci Sten. Czytanie książek Sten to dla mnie jak ''powrót do domu''. Znam bohaterów, polubiłam ich i są mi niezwykle bliscy, niczym starzy przyjaciele. Jestem z nimi na dobre i na złe. Towarzyszyłam Thomasowi i Pernilli, kiedy zmarło ich dziecko i się rozstali. Byłam przy nich, gdy odnaleźli drogę powrotną do siebie. Towarzyszyłem Norze i Hendrikowi i widziałam ich porażkę. Śledzę ich obecne związki. Przyjaźń Nory i Thomasa tak naprawdę nie ucierpiała przez te wszystkie lata. Zawsze miło jest wrócić na Sandhamn. „W cieniu władzy” to siódma powieść Viveci Sten opowiadająca o Norze i Thomasie.</p><p>W tej odsłonie dowiadujemy się, że do Sandhamn wprowadza się bardzo zamożna rodzina. Niepokoi to wielu mieszkańców wyspy. Nie niepokoją rodzina i jej pieniądze, ale ogromny dom, który kazali wybudować. Jest on cierniem w oku wielu „tutejszych". Ponieważ nowy właściciel również zachowuje się bardzo arogancko i lekceważy wiele przepisów podczas budowy, nie ułatwia to rodzinie startu. Ich samowola i brak poszanowania dla lokalnych zwyczajów szczególnie przeszkadza długoletnim mieszkańcom. Carsten Jonsson wprowadza się do nowego domu wraz z żoną Cecilią i dziećmi Oliverem i Sarą, oraz z ich nianią. Zewnętrzny wizerunek idealnej pary jednak szybko się sypie. Za pozorami biznesmena i ładnej żony kryją się poważne kłopoty.</p><p>W trakcie opowieści czytelnik dowiaduje się wiele o przeszłości Carstena (pełnej korupcji i nielegalnych praktyk) i o tym, jak zdobył pieniądze. Szczególnie żal mi było Cecilii, zwykłej żony i matki. Całe jej życie to zakupy i oddanie dzieci w ręce niani oraz zero uwagi ze strony męża czy kogokolwiek innego. Wydawała się wręcz przytłoczona i była dla mnie na wskroś irytującą osobą. Nie starała się być matką. Ciągle miała coś na głowie i miałam wrażenie, że po prostu leży w łóżku. Była to słaba, blada postać, bez której powieść mogła się obejść. Carsten z kolei miał zdecydowanie więcej oblicz, ale też był nieprzyjemnym typem.</p><p>Thomas i Nora również nie byli sobą w tej książce. We „W cieniu władzy” ich przyjaźń raczej zeszła w na drugi plan. Tym razem po prostu żyli obok siebie i byli sporadycznymi współpracownikami. W poprzednich książkach ich przyjaźń była znacznie bardziej widoczna i rozbudowana. Teraz są o wiele bardziej zajęci sobą. Thomas doszedł do punktu, w którym kwestionuje swoją karierę, a Nora jest zajęta swoją nową rodziną. Właściwie ich przyjaźń osiągnęła bardzo realny punkt, bo jak często praca, rodzina i wszystko inne zmuszają nas do zaniedbania naszych przyjaciół? Wydaje mi się, że aż za często.</p><p>W podziękowaniach Viveca Sten przekazuje, że pisanie tej książki było dla niej trudne. Myślę, że to też widać. „W cieniu władzy” ma zupełnie inny klimat niż pozostałe jej książki i zupełnie inaczej mi się ją czytało. Momentami historia wydawała się bardzo gniewna &nbsp;– dla mnie bardzo mocno odzwierciedla to postać Carstena Jonssona. Od czasu do czasu traciłam zainteresowanie historią. Pewnie dlatego tak długo zajęło mi jej ukończenie. Zazwyczaj książki Viveci Sten czytam niemal za jednym zamachem.</p><p>Niemniej jednak ta książka ma ten szwedzki klimat, który tak uwielbiam i jest mi naprawdę bliska ze wszystkimi swoimi realistycznymi i ciekawymi bohaterami. Z niecierpliwością czekam, aż będę mogła zabrać się za ósmą część i mam nadzieję, że Viveca Sten ponownie rzuci na mnie czar tą książką.</p>

<p>Zawsze cieszę się książkami Viveci Sten z serii „Morderstwa w Sandhamn", a „W cieniu władzy”, siódma część serii, nie jest wyjątkiem. Jak zwykle jest to dobrze zaplanowana intryga zaludniona przez świetnie nakreślone postacie. Jako weteranka tej serii, czuję też, że wciąż dowiaduję się coraz więcej o wyspie Sandhamn leżącej w archipelagu sztokholmskim. (Chciałabym kiedyś ją odwiedzić, choć wydaje się, że jak na tak małe miejsce jest tam strasznie dużo morderstw).</p><p>Akcja powieści rozgrywa się w 2013 roku, ponad cztery lata po wydarzeniach z „W stronę grozy”, poprzedniej książki z serii. Viveca Sten wprowadziła tu nieco zamieszania, gdyż w życiu głównych bohaterów zaszło wiele zmian. Nora Linde porzuciła pracę w banku i została prokuratorem. Jej życiowym partnerem został Jonas Sköld, z którym mają córkę Julię. Detektyw inspektor Thomas Andreasson ma nowego partnera w policji, Arama Gorgisa, ponieważ jego dotychczasowa partnerka, Margit Grankvist, została awansowana na wyższe stanowisko. Erik Blom odszedł z policji do sektora prywatnego, a Thomas zastanawia się, czy nie pójść w jego ślady.</p><p>Historia dotyczy przeprowadzki do Sandhamn zamożnego małżeństwa, Carstena i Celii Jonssonów, oraz ich dzieci. Para wybudowała wielki, spektakularny dom na brzegu morza w Fryudden, co zraziło niektórych sąsiadów, którzy są urażeni lekceważeniem przez Jonssonów wieloletnich lokalnych tradycji Sandhamn. Wkrótce po wprowadzeniu się do domu Carsten Jonsson postanawia zorganizować wielkie przyjęcie z udziałem 140 gości, aby cieszyć się swoim sukcesem i pochwalić się domem. Impreza prowadzi jednak do tragedii, gdy nowo wybudowany domek dla gości na terenie posiadłości zostaje doszczętnie spalony, a w środku znalezione zostają niezidentyfikowane zwłoki.</p><p>Thomas i Aram wraz ze swoim zespołem muszą ustalić, co się stało? Wypadek? Podpalenie? Morderstwo? Liczne czynniki utrudniają rozwikłanie zagadki, wśród nich arogancja i brak współpracy Carstena Jonssona, a także doniesienia o groźbach i nękaniu Jonssonów przez sąsiadów. Tymczasem Nora przeczuwa, że w małżeństwie Jonssonów są kłopoty i próbuje zaprzyjaźnić się z Celią. Jest też źródłem informacji dla Thomasa zarówno ze względu na swoją rozległą wiedzę o Sandhamn, jak i doświadczenie prawnicze. Jest to miła odmiana od poprzednich kilku książek, w których Nora wydawała się być nieco odsunięta na bok.</p><p>Uważam, że ta książka cierpi z powodu pewnych zmian. Fabuła rozkręca się trochę zbyt wolno z powodu długiej ekspozycji. Ale tempo wzrosło około jednej trzeciej historii i trzymało wysoki poziom aż do kulminacyjnego momentu pełnego napięcia i adrenaliny. Prawie do samego końca autorka trzymała mnie w niepewności co do rozwiązania zagadki i myślę, że większość czytelników również nie będzie w stanie rozwiązać tej tajemnicy samodzielnie.</p><p>Podsumowując, „W cieniu władzy” to powieść inna niż poprzednie w tej serii. Na początku nieco mniej przyjemna w czytaniu ze względu na czas poświęcony na zawiązanie fabuły. Potem, jak wspomniałam, gdy już zaczyna się śledztwo, odnajdujemy typowy dla tej serii klimat. Mimo to, serdecznie polecam tę książkę, choć jeśli nie mieliście do czynienia z tą serią, lepiej zacząć od któregoś wcześniejszego tomu.</p>