Rozmowy z Karolcią czyli coaching przy herbacie

Karolcia to moja przyjaciółka, która ma dziewięć lat. Przez karty tej książki śledzimy jej rozwój i dojrzewanie. Jest drugoklasistką w szkole podstawowej, a z czasem awansuje do trzeciej klasy, aż w końcu przygotowuje się do swojego pierwszego komunijnego sakramentu. Dla Karolci wakacje oznaczają, że dorosłość jest tuż za rogiem. Jednak jej osiemnastoletnia kuzynka patrzy na nią nieco krytycznie, widząc w Karolci zarozumiałą dziewczynkę, nieznośnie mądrą i zasypującą wszystkich irytującymi pytaniami. Z jej perspektywy Karolcia to uparte i dokuczliwe dziecko. Z kolei czteroletni brat Jasio naśladuje ją, czasami próbując też ją przedrzeźniać. Rodzice Karolci są często zbytnio pochłonięci codziennymi sprawami i obowiązkami, by poświęcać czas na rozważanie trudnych pytań, jakie stawia dziewczynka, jak np. dlaczego ludzie się rozwodzą czy ile razy trzeba się spowiadać, żeby uwolnić się od grzechu.

Dorośli wokół Karolci zwykle unikają jej bezpośrednich pytań, nie mając cierpliwości do ciągłego objaśniania tych samych spraw czy traktowania dziewięciolatki jak równą sobie. Wyjątkiem jest jej wujek, którego nietypowa profesja - coaching - czyni go specjalistą w kontaktach z dziećmi. To dzięki niemu Karolcia doświadcza obecności innych wujków i ciotek, którzy chętnie z nią rozmawiają. Klękają przed nią podczas rozmów, by zlikwidować barierę wieku, co może dla niektórych dorosłych być niecodzienne, lecz tworzy prawdziwie partnerską relację opartą na wzajemnym słuchaniu się.

Rozmowy z taką dziewczynką jak Karolcia są szczere i bezpośrednie. Nie ma w nich miejsca na udawanie czy półprawdy; każde słowo i gest są skrupulatnie oceniane przez małą obserwatorkę. Jej bystre spojrzenie często wprowadza dorosłych w zakłopotanie, szczególnie tych, którzy coś ukrywają. Karolcia, zadając swoje pytania, inspiruje ich do refleksji, zmiany i głębszego zrozumienia siebie.