Polska przed odsieczą wiedeńską 1683 roku

Końcówka XVII wieku oraz cały XVIII wiek zasłużenie zostały uznane za okres rozkwitu artyleryjnych fortyfikacji. To był czas, kiedy twierdze i kompleksy obronne znacząco wpływały na plany strategiczne oraz decyzje polityków, często przyczyniając się do określenia przebiegu kampanii wojennych. Włoskie i holenderskie szkoły projektowania fortyfikacji osiągnęły wówczas pełnię swoich możliwości, a pod koniec tego okresu takie postacie jak Fryderyk Wielki i Montalembert wprowadziły innowacje, które miały zdominować techniki fortyfikacyjne w XIX wieku.

Epoka ta charakteryzowała się niemal nieprzerwanymi konfliktami zbrojnymi. Christopher Duffy bada, jak twierdze wpływały na wojny dynastyczne między Burbonami, Habsburgami i Hohenzollernami, walki o kontrolę nad Morzem Bałtyckim, ostatnie krucjaty Zachodu przeciwko Imperium Osmańskiemu oraz kampanie w koloniach i wojnę o niepodległość Stanów Zjednoczonych.

Postacie takie jak Vauban i Coehoorn są przedstawione w kontekście czasów, w których żyli, i roli, jaką odegrali jako zarówno twórcy, jak i zdobywcy twierdz. Eric Dahlberg, Prospero Verboom i inni kluczowi specjaliści od wojny oblężniczej, często pomijani przez historyków, są teraz zauważeni i docenieni.

Duffy podkreśla, że kluczowym elementem w wojnie oblężniczej tego okresu była ciągła opieka ze strony państwa. Biurokratyczne wsparcie związane było z rozwojem zawodu inżyniera wojskowego oraz z wyraźnym rozdzieleniem ról między oficerami wojsk polowych a kierującymi operacjami oblężniczymi. To z kolei tłumaczy paradoks, w którym atak i obrona twierdz, mimo osiągnięcia wysokiej precyzji technicznej, pod koniec tego okresu przestały być głównym doświadczeniem na wojnie.