Berlińskie dzieciństwo na przełomie wieków

Walter Benjamin (1892-1940) poświęcił ostatnie lata swojego życia na spisywanie wspomnień z dzieciństwa. Wychowywany w bogatej żydowskiej rodzinie mieszczańskiej w Berlinie, wspominał czas dobrobytu i prawdopodobnie szczęśliwych chwil. Jego krótkie opisy, sięgające końca XIX wieku i początku XX wieku, są prawdziwymi perełkami literatury, łączącymi liryzm z filozoficzną refleksją nad epoką, obserwowaną oczami małego chłopca. Jako rówieśnik wynalezienia telefonu i świadek tworzenia nowego porządku Niemiec, Benjamin znalazł się na styku dwóch epok, co nadało jego wspomnieniom głębokiego filozoficznego znaczenia. Jego berlińskie reminiscencje, w obliczu późniejszego życia na uchodźstwie i tułaczki po Europie, ukazują dążenie do odnalezienia zakorzenienia i poczucia bezpieczeństwa — dążenie bezowocne, ponieważ tamten świat pozostaje na zawsze niedostępny.