Autodafe 3

Zanurzając się w poprzednie części "Autodafe" autorstwa Karola Samsela, doświadczyłem prawdziwego zaskoczenia i pozostawałem w niepewności odnośnie złożonego przedstawienia "śmierci literatury". Nie oczekiwałem, że trzecia odsłona tego eseistycznego poematu, będąca emocjonalnym punktem kulminacyjnym nieprzewidywalnej podróży literackiej, przyniesie mi oświecenie co do znaczenia wcześniejszych części oraz samej siebie. Utwór ten jest niezwykle poruszającą lekcją polifonicznego przeżywania świata, przedstawioną przez wrażliwego i świadomego literackich sztuczek twórcę, który zmaga się z demonami literatury, biologii, metafizyki i teologii.

Mimo że treść utworu może prowokować sprzeczne odczucia wobec nihilistycznych analiz i intensywnych skojarzeń, nie sposób zignorować tego emocjonalnego ładunku. Wnikliwe, neurotyczne analizy, wraz z intelektualnymi i odważnymi obrazami, tworzą groteskowy, ale jednocześnie intymny tekst wyznania. Dzieło wykracza poza typową literaturę, stając się wielowymiarowym i radykalnym utworem. Podobnie jak futurystyczny poemat prozą "Ja z jednej strony i Ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka" Aleksandra Wata z 1919 roku, Samsel w postmodernistyczny sposób uzupełnia ten literacki krajobraz po stu latach.

Kazimierz Brakoniecki