Animalia

Anna Adamowicz postrzega ludzkość jako gatunek, który bezrefleksyjnie szkodzi własnej planecie, zuchwale eksploruje kosmos, krzywdzi inne istoty i zmaga się z własnym konsumpcjonizmem. Jej poezja nie jest jednak prostą deklaracją w stylu „Oskarżam!”, lecz dogłębną analizą upadków i możliwości, jakie niosą za sobą procesy biologiczne, ekologiczne, społeczne oraz kulturowe. Celem Adamowicz nie jest tylko przedstawienie wizji możliwej zagłady, ale ukazanie potencjalnej drogi do ocalenia. Przekonanie, że "poezja mnie zbawi", które jest bliskie Adamowicz, znajduje potwierdzenie w jej twórczości, oferując nadzieję na pozytywne zmiany.